NRC was de afgelopen weken op zoek naar de beste premier die Nederland sinds 1900 heeft gehad. Afgelopen weekend berichtte de krant over de bevindingen van onder andere een enquête onder experts, waar Willem Drees als beste naar voren kwam, en een peiling onder bezoekers van nrc.nl, die de meeste stemmen aan Ruud Lubbers gaven. De initiatiefnemers hebben duidelijk de meeste energie gestoken in de eerstgenoemde enquête onder experts. Uit de verantwoording blijkt dat zij tachtig deskundigen – historici, politicologen, etc. – hebben aangeschreven, waarvan er uiteindelijk vijftig de vragenlijst hebben geretourneerd (vijfendertig experts hebben daadwerkelijk een volledige enquête ingeleverd). De vragenlijst bevatte tal van vragen die vervolgens op transparante wijze zijn gecombineerd en geaggregeerd tot een uiteindelijke score. Hoewel je best kunt bakkeleien over de gemaakte keuzes – waarom tellen bijvoorbeeld beide onderdelen van de enquête (de open vraag over ‘beste premier’ en de tien gesloten vragen) elk voor 50% mee? – is het duidelijk hoe de scores tot stand zijn gekomen.
De opvolger van Nrc.Next, die dezelfde titel zal blijven dragen, moet urgenter worden en er worden artikelen van NRC Handelsblad gebruikt. De krant blijft echter ook ‘de andere blik’ op het nieuws houden en zal daarom een stuk dikker worden.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
COLUMN - Dieren zijn precies als mensen, zong Meneer de Uil ooit. Maar is dat wel zo?
Een tijdje geleden schreef het NRC over ene Bob die zijn baan had uitbesteed aan een Chinees bedrijf en de hele dag kattenfilmpjes keek. In het artikel wordt gesproken van ‘bedrog’, maar het werk waar Bob voor was aangenomen werd gewoon uitgevoerd. Heel goed zelfs, ‘zijn programmeerkwaliteiten werden geroemd.’ Bob blij, baas blij, Chinees bedrijf blij, alleen maar winnaars. Zou ik denken. Maar ik snap net zoveel van economie als Arnold Heertje van achterham, dus focus ik op de kattenfilmpjes.
Niet dat ik daar wel verstand van heb. Ik had van kattenfilmpjes gehoord, maar ik wist eigenlijk niet wat het waren. Een soort manga, dacht ik. Het was een grote verrassing toen ik erachter kwam dat kattenfilmpjes precies dát zijn, filmpjes met katten. Funniest home video’s met katten in de hoofdrol, gelukkig zonder dat Bob Saget ze aan elkaar praat met gescripte teksten die je tenen zo ver doen krommen dat ze je achillespees raken.
Sinds ik erop let, zie ik op Facebook en Twitter voortdurend mensen over kattenfilmpjes praten. Vaak met een link erbij, maar steeds vaker zonder. ‘Even kattenfilmpjes kijken’ betekent ‘even pauzeren.’ Of je daadwerkelijk kattenfilmpjes gaat kijken doet nauwelijks ter zake.
COLUMN - Je afvragen of De Correspondent (het post-nrc-project van Rob Wijnberg) zal slagen, is volkomen overbodig. Natuurlijk zal het slagen. Rob Wijnberg heeft het immers bedacht.
“I’m glad I grew up when I did cos your parents were too perfect at parenting – all that baby Mozart and Dan Zanes songs; you’re just so sincere and interested in things! There’s a confidence in you guys that’s horrifying.” Aldus Ben Stiller als Roger Greenberg in ‘Greenberg’ (2010).
Dat gevoel heb ik altijd als ik Rob Wijnberg zie praten. En toen ik ‘m in z’n promofilmpje voor De Correspondent zag, had ik dat gevoel weer. Het begint met wat van Wijnbergs stokpaardjes over het nieuws. Puur tekst met een muziekje. Vervolgens lezen we in wit op zwart: “De bedenker”. We zien Rob Wijnberg praten. Zonder hem te horen. Die gebaren, die houding, de vanzelfsprekendheid waarmee hij de dingen zegt die hij zegt. Gewend als hij is dat iedereen naar hem luistert en dat iedereen hem serieus neemt. Niks in hem dat lijkt te twijfelen.
Als Rob Wijnberg al ergens aan twijfelt, dan in ieder geval niet aan zichzelf. Hij schijnt wel eens gezegd te hebben dat hij niet aan reflectie doet. Houdt je alleen maar tegen. In zijn begintijd hoorde ik ‘m om de haverklap vertellen dat hij meer dan 1000 filosofen had gelezen. Maar dat heb ik ‘m al lang niet horen zeggen. Dus ook dat laatste beetje zelfbevestiging dat ie nodig had om zich ervan te vergewissen dat hij serieus genomen zou moeten worden, heeft ie overboord kunnen kieperen. En sinds hij is ontslagen als hoofdredacteur van nrc.next (wat tot een soort persoonsverheerlijking heeft geleid die hij als volkomen vanzelfsprekend lijkt te ondergaan), weet hij het helemaal zeker: hij is hier op aarde om de Nederlandse journalistiek te veranderen. En Rob Wijnberg zou Rob Wijnberg niet zijn, als hij die taak niet uiterst serieus nam.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Zo meldt Joop:
NRC rectificeert vandaag een reportage over de Sinterklaasintocht in Gouda waarin gesteld werd dat een klein kind werd uitgescholden voor ‘racist’. De krant had zich gebaseerd op een bewering van Powned-directeur Dominique Weesie. Die blijkt verzonnen.
Dat wisten we bij Sargasso natuurlijk al lang.
Maar het is goed dat ook andere media zich realiseren dat Weesie een onbetrouwbare fantast is.
COLUMN - Als de koningin aftreedt, of de paus, of wie dan ook, dan doen de journaals altijd alsof er verder niets gebeurd is. De crisis is even voorbij, het is nergens oorlog en er zijn geen zeeleeuwtjes geboren in Burger’s Zoo. Maar voor het weerbericht is altijd ruimte.
Weersvoorspellingen zijn superhandig, want hoe weet je anders of je voor de volgende ochtend je zuidwestertje of je teenslippers klaar moet leggen? Het weerbericht is bovendien enorm spannend. Ik hoop altijd dat het mooi weer wordt. Vooral de eerste mooie dag van het jaar is fijn. Martin Bril noemde het rokjesdag. Een understatement natuurlijk. Hij bedoelde dat hij botergeil werd van al die prachtige borsten die, na een winter lang binnen hangen, eindelijk weer nieuwsgierig over de randen van jurkjes en topjes de wereld inkeken.
Het KNMI houdt al een dikke eeuw bij wat voor weer het is. Dat levert een uitgebreide dataset op en dat is handig, want je kan er bepaalde patronen in ontdekken en daarom weten we of we de dijken moeten verhogen of niet.
De keerzijde van al die data is dat media – of in ieder geval NRC – er aanleiding in zien om nietszeggende nieuwsberichtjes de wereld in te sturen. Zo was 22 maart 2012 de warmste 22 maart ooit en precies zeven maanden later ging 22 oktober de boeken in. Ik weet niet welke boeken dat zijn, maar ik ga ze niet lezen.
ANALYSE - Onlangs kreeg de NOS er weer van langs, over haar zoveelste poging bij de belevingswereld van de gewone man aan te sluiten. Een item over Petraeus werd gemengd met beelden van James Bond. NRC-columnist Heijne: ‘Dat is het nieuwe nieuwsmaken: feiten reduceren tot gevoel.’ Toevallig gelezen, Hans Nijenhuis, adjunct van datzelfde NRC?
In de verhuisspecial legt Nijenhuis uit waarom de krant vanuit het hart van de grachtengordel gemaakt gaat worden. Na de Fortuynjaren werd het ‘elitaire’ NRC weleens verweten onderdeel van de macht, van de kaasstolp, te zijn – ’ten onrechte’. Hij stelde zich de vraag: ‘Zouden we een ontmoetingsplaats kunnen creëren voor lezers en krant? Kunnen we, om met aandeelhouder Peter Visser te spreken, de redactie ‘aanraakbaar’ maken?’ Dat betekende een gebouw met publieke begane grond, met restaurant en café. Amsterdam bood die mogelijkheid. Daar wordt de krant gereduceerd tot voelbare journalisten.
Enkele dagen na de verhuisspecial waarin Nijenhuis dit uitlegt, lezen we in een nieuwsartikel een andere reden. ‘Amsterdam is van oudsher de mediastad. Het is de krantenstad – bijna alle landelijke dagbladen zitter hier – maar ook de filmstad, de boekenstad, de reclamestad.’
Zeg het maar gewoon Nijenhuis: Amsterdam is de stad van de elite. En daar wil je in dat NRC café graag mee over de gewone man praten.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Ingezonden brief NRC: plaats geen opiniestukken van Thierry Baudet (en Bastiaan Rijpkema) meer, de retoriek is slecht voor het “echte” debat over Europa.
Ook bij ons leverde het stuk voer voor discussie.
OPINIE - Kranten zien het belang en de mogelijkheden misschien wel die tablet biedt. Ze denken alleen dat ze er nieuwe krantenlezers mee kunnen aantrekken. Terwijl ze hun trouwe abonnees moeten overhalen om tabletabonnee te worden.
Er zijn genoeg kranten die inzien dat de tablet de toekomst is voor hun medium. Zo geeft NRC iPads weg als je abonnee wordt. En Rupert Murdoch introduceerde The Daily, een krant die uitsluitend op de iPad verschijnt. Maar de nieuwe abonnees van NRC worden zelden vaste abonnees. En The Daily zal deze maand ophouden te bestaan. Te duur en te weinig interesse. De fout die NRC en Rupert maken is dat ze denken dat je met een tabletkrant een nieuw soort krantenlezer aanspreekt.
Ik heb zelf geen tablet, maar ik kan me zo voorstellen dat de tablet ideaal is om een krant op te lezen. De grootte is prettig, je kunt gewoon door je krantje heen bladeren, je kunt nog eens op een linkje klikken als je ergens meer van wilt weten en je kunt het overal mee naartoe nemen. Zelfs als je op vakantie gaat. Of op zakenreis. Of gaat emigreren. En je hoeft niet elke maand een stapel kranten in de papierbak gooien. De krant in tabletvorm is als de papieren krant maar dan een paar duizend keer beter. Praktischer vooral. En milieuvriendelijker. Dat ene emotionele voordeeltje (papier voelt zo lekker) ben je zo vergeten.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.