Journalistiek als afleidingsmanoeuvre

Nelson Mandela is dood en het is geen al te wilde veronderstelling dat de NOS en RTL cameraploegen sturen naar de uitvaart. Die zullen mooie plaatjes terugsturen, zeker, maar ze zullen niets toevoegen aan het nieuws. Er is namelijk geen nieuws. Er wordt immers een politicus begraven die zijn macht al enige jaren geleden heeft afgestaan. Mandela had allang geen invloed meer op wat er in de wereld gebeurde. Omdat het symbool-Mandela de man overleeft, hoeft ook daarvoor geen camerateam naar Zuid-Afrika. Natuurlijk zullen de politici die elkaar ontmoeten zaken doen, échte zaken, maar ze zorgen er wel voor dat bij die dealtjes geen journalist staat. Resteert het iconische plaatje van de handdruk van Obama en Rouhani, en om dat de wereld rond te doen gaan volstaat één fotograaf.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Festival Karsh (cc)

Themablog | Nelson Mandela

OPEN DRAAD - Nelson Mandela stierf afgelopen donderdag op 95-jarige leeftijd in zijn huis in Johannesburg. Hij was president, anti-apartheidsstrijder, Nobelprijswinnaar, partijleider, volksheld, activist. Zondag 15 december wordt hij in zijn geboortedorp Qunu begraven.

De komende week besteedt Sargasso in het themablog aandacht aan het leven van Nelson Mandela.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: warrenski (cc)

Kunst op Zondag | Voorbij Nelson Mandela

Nelson Mandela zal als herinnering een rol blijven spelen in hoe Zuid-Afrika verder moet. Speelt kunst daarin een rol?

In de vele reacties op de dood van Nelson Mandela wordt het icoon dat hij bij leven al was ook met kunstuitingen onderstreept. Van ’10 fantastische artistieke eerbetonen aan Mandela’ tot ‘Top tien songs over Mandela’.

Nelson Mandela had de statuur van een popidool. De man had natuurlijk ook een prachtige kop, die op veel schilderijen, muurtekeningen en in andere artistieke uitingen steeds meer een symbool werd van hemzelf, in plaats van waar de icoon voor zou moeten staan. Het is niet te hopen dat het met Mandela’s hoofd net zo vergaat als met die van Che Guevara. Te zien op posters en T-shirts en weinigen die nog weten waar de man voor staat.

Er zijn gelukkig kunstwerken die een eerbetoon aan Mandela zijn en net iets verder gaan dan de gemiddelde “ik hou van Mandela”-portretten.

Eén van de fraaiste werd vorig jaar onthuld vlakbij de plek waar Mandela in 1962 werd gearresteerd. Het begin van zijn 27 jaren gevangenschap.

Vijftig stalen pijlers, in hoogte variërend van 6,5 tot 9,5 meter hoog zijn zo bewerkt dat je vanuit een bepaald standpunt het portret van Mandela ontwaart. De vijftig pijlers symboliseren de strijd, de 50 jaren na Mandela’s arrestatie en het idee dat velen kunnen één geheel maken. Mandela als symbool voor het verzet en de solidariteit, die tot politieke verandering leidde.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Boyzie Cekwama – Influc Controls: I wanne be, I wanne be

In ‘Influx Controls: I wanna be wanna be’ staat Boyzie Cekwana, een Zuid-Afrikaanse danser en choreograaf, staat op het podium als een hedendaagse karikatuur van ‘de Afrikaan’. Niet alleen met de iconografische rode lippen en zwarte schmink, maar ook met een bomgordel. Een waarschuwing voor stereotypering.

Filmpje bij Kunst op Zondag | Voorbij Nelson Mandela, van zondag 8 december 2013.

 

Mary Sibande – The Purple shall govern

Dit jaar nam Mary Sibande afscheid van Sophie. In ‘The Purple shall govern’ gebaseerd op een incident in de 80’er jaren waarbij de politie demonstranten met paarse verf bespoot om ze beter te kunnen herkennen en te arresteren. Met dit nieuwe werk wil Sibande verder met haar eigen leven en haar dromen en verwachtingen over een nieuw Zuid-Afrika (meer in dit interview).

Filmpje bij Kunst op Zondag | Voorbij Nelson Mandela, van zondag 8 december 2013.

Mandela en Sepp Blatter

COLUMN - Scherpe column van Sjoerd Mossou in het AD over Sepp Blatters  eerbetoon aan Nelsons Mandela. Voetbal heeft niets met politiek te maken.

Toen de mensen in Brazilië de straat op gingen om te protesteren tegen de FIFA, antwoordde Sepp vlug dat voetbal en politiek twee verschillende werelden zijn.

Dat was een keiharde leugen, maar dat wist u al.

Een opgeschoonde Mandela

…wordt op dit moment door veel van zijn voormalige vijanden toegejuicht:

Those who suffered under apartheid, the exiles, those who were active in solidarity overseas: all will have their memories […] But sadly, they have to share a stage with the official voices of commemoration: politicians and others who cared little for the ANC or who actively opposed it. In the UK it is sickening to hear eulogies from the braying Tories, the Bullingdon-club types and ex-members of the Federation of Conservative Students who sang “hang Nelson Mandela” in the 1980s. No doubt, in the US, there will be some prominent Reaganites who utter similar word of appreciation.

Vorige Volgende