Deze post is bedoeld om samen met u duidelijkheid te verschaffen omtrent het 'moddergehalte' van de recente Zembla uitzending over Wilders. Lees het postje en geef aan hoe u denkt over de Zembla docu, of lees het postje niet en maak de auteur gelijk uit voor Josef Goebbels. Maar geef daarna in ieder geval nog even uw mening over het moddergehalte van de documentaire (van heel erg modderig: -10 tot neutraal: 0). Doe het anders voor Kees Driehuis want die snapt alle kritiek niet. Afgelopen zondag doorbrak Zembla met haar uitzending over Wilders een Hollands taboe: "vergelijk nooit te nimmer huidige politici met de nazi's van weleer". Waarom dat eigenlijk niet mag is niet geheel duidelijk, maar dat geldt wel voor meer taboes. Het heeft iets met sociale cohe(n)sie te maken: "de boel bijelkaar houden". Zolang we de uitspraken van Wilders niet vergelijken met een regime dat miljoenen mensen apart zette en vervolgens vermoordde kan hij gezellig in ons midden de meest verschrikkelijke uitspraken blijven doen. Henk en Ingrid kunnen bij aanvang van een nieuwe werkweek kracht putten uit zijn spierballentaal en ondertussen hun geweten sussen met loze redeneringen als: "hij meent het allemaal niet zo.. ..waar ie deporteren zei bedoelde hij epibreren, ik zet alle jokers in, stop de tijd!". Collectieve ontkenning. Het 'nazi-vergelijk' taboe heeft iets weg van zo'n foute teambuilding: als je met elkaar maar hard genoeg roept dat de gloeiende kooltjes niet heet zijn en de glasscherven niet scherp kan je er rustig met je blote voeten overheen lopen. Ook al staat later het bloed in je schoenen: het was toch niet zo, want dat hadden we met elkaar afgesproken.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
PvdA Kamerlid Diederik Samsom geeft geschiedenisles naar aanleiding van het voorstel van Geert Wilders voor de invoering van een ‘kopvoddentax’. Samsom laat zien dat een dapper democraat een Godwin niet hoeft te schuwen als hij weer eens de geschiedenis aan zijn kant heeft. Bravo Samsom!
• Hier als extra nog de missing link tussen de kopvoddentax en de sharia. • Zelfs de vertegenwoordiger van Playboy’s Playmates [mirror] protesteert tegen de kopvoddentax! • Internetarcheologie: oorsprong woord ‘kopvod’ ligt bij Stormfront. Eat this Geert!
Wat voorafging: Travis lijkt zijn rol als producent van zich afgeworpen te hebben en is als een tiran in de regiekamer tekeer gegaan terwijl de crew slechts kon toekijken. Op een beeldscherm was de act van Troy en Patricia te zien, waarbij kijkers middels het afsluiten van een persoonlijk krediet kans maakten op drie maanden ruilen met het leven van Troy en Patricia. Wat volgde was een onduidelijk beeld van een politicus bedekt met bloed.
‘Dat lijkt me geen act,’ zegt de gripper droog terwijl hij een kauwgumpje in zijn mond steekt. Travis zet zijn headset op en schreeuwt ‘Inzoomen’. Ik heb niet het idee dat hij het daadwerkelijk zegt tegen een cameraman; hij lijkt het in het luchtledige te doen. Misschien doet hij het als therapie. Een schakeltechnicus klikt een paar keer met zijn muis en haarscherp zien we een vlezige schotwond rond de slaap van een hoofd dat net zo goed van een pop had kunnen zijn. Ik vraag Travis op rustige toon of ik de regiekamer nou moet verlaten of dat ik moet blijven maar het enige wat Travis doet is zijn handen weer op het scherm leggen, alsof hij de wond en het warme bloed wil voelen. ‘Welk nummer kunnen de mensen sms-en?’ vraagt Travis aan de geluidsman.
‘Ik doe slechts geluid man, weet ik veel. Jij hebt het script zelf net aan stukken geslagen.’
Travis haalt diep adem en zegt met gezwollen en trillende stem: ‘Dian, verlaat de regiekamer. Guy belt je straks met een nieuwe weekopdracht.’
‘Gaat de talkshow met Paul dan helemaal niet meer door?’ vraag ik.
De vingers van Travis volgen de hard rode straaltjes bloed op het scherm. Het close-up beeld valt me wel wat zwaar op maag zo op de vroege ochtend, zeker met de walm van gepocheerde eieren in mijn appartement. ‘Doe wat ik zeg…’ zegt Travis zonder enige emotie. ‘Loop naar buiten, je moet een opdracht met Guy doen.’
Ik knik en verlaat de inpandige regiekamer. Bloedde de politicus nou? Was het nepbloed? Was het een pop? Ik ontvang een sms van Guy.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Stop de servers! Brekend nieuws! Internet stopt Hitler!
“Who knows, if the Internet had existed at the time, perhaps Hitler’s criminal plot would not have succeeded – ridicule might have prevented it from ever seeing the light of day.” (AP) Nobelprijs winnaar Jean-Marie Gustave Le Clezio breekt een lans voor het internet. Volgens Le Clezio werkt de toegang tot informatie via het internet preventief tegen het uitbreken van conflicten. Indien deze informatietechnologie eerder was geïntroduceerd had het zelfs de Tweede Wereldoorlog kunnen voorkomen aldus de winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur.
Het is mooi dat in tijden waarin nihilistische schnabbelaars als Andrew Keen ruim baan krijgen om hun negatieve kijk op het internet te ventileren er nu ook eens iemand opstaat om ‘al dat moois wat wij samen creëren’ te verdedigen. Maar wellicht vergallopeert Le Clezio zich hier toch een beetje? Hoe had het internet met haar weblogs, wikipedia’s en andere Web 2.0 thingies de opkomst van het nazisme en de daarop volgende Wereldoorlog en Holocaust überhaupt kunnen voorkomen? Zou het internet deze processen misschien juist niet versneld hebben?
Had de Weimar Republiek de kloof met de Duitse burger al bloggend kunnen dichten? Had een middelgroot genuanceerd Duits weblog de negatieve beeldvorming rondom joden kunnen terugdraaien en de propaganda van de NSDAP succesvol ontrafeld? Wie had op 1 september 1939 de Polen gewaarschuwd via Twitter? Wanneer zou de eerste Wikipedia pagina over concentratiekampen zijn aangemaakt? “…This article documents a current event. Information may change rapidly as the event progresses”. Had men in het Witte Huis en in de Londense Cabinet War Rooms de Hyves van Anne Frank gelezen en besloten D-day met een jaar te vervroegen?
Een van de meest bloedstollende romans uit de Duitse literatuurgeschiedenis is Jud Süss van de Joods-Duitse auteur Lion Feuchtwanger. Het boek draait om de achttiende-eeuwse Joodse financier Joseph Süss Oppenheimer, zijn uiterst complexe relatie met de tyrannieke keurvorst van Württemberg, en hoe, wanneer de regering van de keurvorst ineen stort, Süss en de Joodse bevolking van Württemberg, het kind van de rekening worden. Het boek is een briljante analyse van de persoon Süss, en van de werking van het anti-semitisme.
Waarom is dit meesterwerk totaal in vergetelheid geraakt? Zoals bekend worden boeken maar al te makkelijk overschaduwd door verfilmingen. ‘Jud Süss’ kwam in 1925 uit, en was met reden een groot succes. De Duitse filmmaatschappij UfA maakte plannen om het boek te verfilmen toen de nazi’s aan de macht kwamen. Algemeen was de verwachting dat de verfilming van de baan was, maar Joseph Goebbels zag brood in het verhaal. Het is niet al te moeilijk om van een kom vissen vissoep te maken: de film Jud Süss uit 1940, gebaseerd op een roman over anti-semitisme, is een door en door anti-semitische film. Waar sommige nazi-propagandafilms, zoals ‘Triumph des Willen‘ van Leni Riefenstahl nog wel als een soort absurd theater gezien kunnen worden, is deze film ronduit bedrukkend. Süss, in het boek een prachtig ambivalent personage, is veranderd in een afschuwelijk een-dimensionale Hollywood-schurk.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
National Geographic draafde een beetje door met het afbouwen van de nooit voltooide ‘nazi-straaljager’. In de laatste maanden van de Tweede Wereldoorlog werkten duitse ingenieurs aan de ontwikkeling van een straaljager die wellicht het verloop van de oorlog had kunnen beïnvloeden? Een reconstructie van de plannen is dan best interessant, maar waren die vlaggen nou echt nodig? Een preview: Hitler’s Stealth Fighter.
![[mirror]](2009/09/kopvoddentakskontje.jpg){kind=link}