De mens als vliegende eekhoorn op muziek van Tiësto
, door
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Het bonte gezelschap van Shibusashirazu Orchestra
, door
Officieel staan ze te boek als free-jazz orkest, maar eigenlijk gaat het alle kanten op bij het Japanse gezelschap. Uiteraard, jazz is een groot bestandsdeel van het werk dat ze ten toon spreiden, maar regelmatig zijn er rock-, funk- en gypsyelementen terug te horen en wordt de muziek vermengd met traditionele Japanse klanken. En ook al vind je de muziek niet zo geweldig; het is een ware beleving om Shibusashirazu live aan het werk te zien. Het orkest bestaat namelijk uit zo’n vijfentwintig leden waaronder acht blazers (verschillende soorten trompet en saxofoon en tuba), twee drummers, een conga-speelster, twee gitaristen, een bassist, een zanger en zangeres en een gogo-danseres. Dit alles wordt voorgezeten door dirigent Daisuke Fuwa en omlijst door Butoh dansers, acteurs en een schilder die tijdens het concert een kunstwerk voltooid.
Afgelopen vrijdag stond Shibusashirazu in een uitverkocht Bimhuis waar ze in 2002 (weliswaar in het oude gebouw) voor het laatst speelden. Zanger Shinichi Watabe, die overigens maar een kleine rol vervuld in het geheel en steevast het podium betreedt met slechts een onderbroek en een stofjas om zijn lijf, vertelde ergens rond het vierde nummer dat het dorp waar de band haar wortels heeft voornamelijk uit vissers bestaat en dat deze allen jazz in hun bloed hebben. Het zal wel iets met de deining van de zee te maken hebben, maar vervolgens begon het orkest een funknummer dat zo uit een show van James Brown afkomstig kon zijn.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Chavez Klassiek
, door
Waarschuwing: wat u nu gaat lezen is een onbevooroordeeld positief postje over de Venezolaanse president Hugo Chavez.
Klassieke muziek is een elitaire bezigheid van blanke ouderen in het Westen die weinig doen om jongeren ervoor te interesseren. Hugo Chavez gaat dit echter veranderen! Terwijl de politieke leiders in Westen zich doorgaans verlagen tot het sponsoren en aanmoedigen van hopeloze rap en hiphop-projecten voor jongeren en ze hiermee laten doormodderen in hun eigen uitzichtloze straatcultuurtje gaat Chavez de jongeren écht wat leren. De Venezolaanse president Hugo Chávez wil een miljoen arme kinderen muzieklessen en instrumenten geven. Om dat doel te bereiken is de stichting “Misión Música” opgericht. (IPS). Chavez heeft zich hiervoor laten inspireren door het Simón Bolívar Jeugdorkest dat vorige maand de sterren van de hemel speelde in de Royal Albert Hall in Londen (YouTube). De Britse cellospeler Julian Lloyd Webber was verrukt over de Venezolaanse jongeren: last Sunday’s performance by the Simon Bolivar Youth Orchestra from Venezuela was ‘frankly shaming’ to the British cultural establishment. ‘This concert showed that classical music can be hip and that it is enjoyed by young people from every kind of background,’ he said. (Guardian). Dat hoef je Hugo Chavez geen twee keer te zeggen en direct nam hij het besluit tot een miljoeneninvestering in de Venezolaanse jeugd, wat hij vervolgens aankondigde in zijn tv-programma “Aló Presidente”. En de cynicus die nu denkt dat het Chavez te doen is om zoveel mogelijk DDR-style virtuoze Venezolaantjes te kweken heeft het mis, het gaat Chavez om het plezier dat hij de kinderen hiermee geeft. Of zoals een voormalig medewerker van het bestaande programma zegt: “Ons doel is niet om professionele muzikanten te creëren, ons doel is om kinderen te redden.” (IPS). En zo werd de wereld weer een stukje mooier.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
IJzersterke live-set We vs Death
, door
De naam doet eerder vermoeden dat we hier met een metalband te maken hebben, maar niets is minder waar. Het genre waarin We vs Death namelijk bivakkeert heet post-rock en eigenlijk vraag ik me al jaren af wie die term ooit heeft bedacht. Waarheid gebiedt te zeggen dat het als label goed fungeert, maar inhoudelijk raakt de term kant noch wal. De muziek is soms namelijk filmisch te noemen en wat dat betreft past de betiteling soudscapes beter. Hoe dan ook, post-rock muziek is vaak instrumentaal en kent een opbouw van melodieuze, melancholische gitaarlijnen die langzaam toewerken naar een climax waarbij alle registers open worden getrokken. Bekendste exponenten van deze muzieksoort zijn Mogwai, Godspeed You! Black Emperor en Do Make Say Think.
Het mooie van We vs Death is dat ze het cliché van die climax van gitaargeweld achterwege laten. Het Utrechtse vijftal maakt wel gebruik van tempowisselingen en distortion, maar legt deze er nooit te dik boven op. Afgelopen zaterdag speelden ze in De Nieuwe Anita in Amsterdam en dat concert was een ware streling voor het oor. We vs Death bestaat namelijk uit vijf rasmuzikanten die gebruik maken van de nuance in hun spel en van daaruit in een strakke synergie het tot een geheel weten te smeden. Voorop staat het spel van de twee gitaristen Thomas Sohilait en Wouter Kors die tokkelen dat het een lieve lust is in verschillende tempi. Daaromheen is een effectieve ritmesessie gebouwd die regelmatig wordt aangevuld door de trompet van Wouter Hoek (en tussendoor diens droogkomische commentaar).
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
De jongste telgen van de myspace generatie
, door
Terwijl ik afgelopen maandag nog het idee had dat de twee-mans formaties zo’n beetje aan het uitsterven waren, is het duo van Tiny Masters of Today een wel heel bijzondere. Net zoals voetbalclubs jonge talenten al vroeg aan zich weten te binden, had Russell Simins, de drummer van Blues Explosion al snel zijn oog laten vallen op dit tweetal en trok hij met hen de studio in om ze op drums te begeleiden bij de totstandkoming van hun debuutalbum Bang Bang Boom Cake dat deze maand is uitgekomen. Broer en zus Ivan en Ada, afkomstig uit Brooklyn, New York, zijn namelijk pas 13 en 11 jaar oud en weten nu al een geluid neer te zetten dat duidelijk geënt is op het ruigere werk van the White Stripes. Beiden spelen hoofdzakelijk zang en gitaar en wisselen dit af met bas, keyboard en drums.
Dus ouders met kinderen: het beste kunt u zo vroeg mogelijk beginnen met het aanwakkeren van het muzikaal talent van uw kinderen zodat u al snel voorzien bent van een goede oudedagsvoorziening.
Luister Tiny Masters of Today op 3voor12 Luisterpaal
Tiny Masters of Today
Tiny Masters of Today myspace
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Gekke C – Tiramisu (Eigenrichting Producties, 2007)
, door
Met enige regelmaat biedt Sargasso ruimte voor gastredacteuren. Vandaag een stuk van Marcel Hoogstraten.
Uit de stal van eigenrichting producties, bekend van het reeds lang meelopende Amsterdamse rapgezelschap LPC en onder andere van de compilatie-cd Gastenlijst uit 2004 met daarop de toen nog onbekende ALI B en Negativ, komt nu het debuutalbum van Gekke C (die als schaars gekleed klein jongetje op de cover prijkt), genaamd Tiramisu.
De CD is geproduceerd en afgemixt door Amsterdamse hiphop duizendpoot BLIX; de meeste beats zijn van de hand van beatmaster Tedo, die samen met Gekke C en DJ N.E.M.O. ook nog het gezelschap Rijmfabriek vormt.
Genoeg over het complexe netwerk van Amsterdamse hiphop allianties; hoe zit het met de CD? Na een eerste luisterbeurt doemen de woorden ‘fris, afwisselend en zo nu en dan een geheide hitproductie’ (frisse duik, wat jij, macht, en – voor de liefhebbers – alcohol verzacht de pijn) op. Tiramisu is echter ook een CD die je een paar keer moet luisteren om hem op waarde te kunnen schatten. Nummers en lyrics die in eerste instantie wat eenvoudig overkomen, bewijzen hun waarde wanneer je de CD vaker hoort.
De cd begint met de track Clauwn. Een grappig intro kickt in met een lekkere bass. Gekke C vertelt hoe gek ie is. Lachen met een lekkere flow. Dan springt het nummer Visitekaartje binnen met een lekkere beat. Wederom een lekker nummer met een grappige flow. Gekke C gebruikt veel humor in z’n teksten, een opluchting temidden van de vele zogenaamde gangsterrap die gemaakt wordt in Nederland. Track nummer 3 Wat ze zeggen is steviger werk. Een hype-beat met een goede bijdrage van J.Kasiman die de track opent. Oh nee Ohnee Ohnee is wat serieuzer dan de voorgaande tracks. Een nummer met een politiek tintje, iets dat Gekke C overigens goed aan kan.
Quote du Jour: Straatmuziek
, door
“Het gaat niet om persoonlijke smaak, maar om de vraag of een straatmuzikant geluid voortbrengt dat past in de publieke ruimte. Dat hoeft geen Bach of Mozart te zijn, maar het moet wel een beetje klinken. Zodat je je er niet aan ergert“.
Goeie actie van de PvdA tegen straatmuzikanten in Rotterdam: Onder het mom dat ze zakkenrollers (zouden kunnen) zijn laat je ze spelen voor een toelatingscommissie en krijgen ze een vergunning. Virtuoze zakkenrollers daargelaten natuurlijk. Hoe meer vergunningen stelsels hoe beter natuurlijk.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.