Ik herinner me nog goed de twee concerten die zich oorverdovend hard in mijn geheugen hebben genesteld. Het eerste was ergens in 2002 bij Mogwai in Paradiso, dat haar muziek gelaagd opbouwt naar een climax waarbij een explosie van gitaargeweld ontstaat, vergelijkbaar met een tijger die geduldig wacht totdat ze kan aanvallen op haar prooi. Het andere concert, en dat vormt de opmaat naar waar ik het verder over wil hebben in dit stukje, was op eerste paasdag 2005 in een nauwelijks gevulde bovenzaal van Paradiso. Ik ging toen naar the Lost Sounds waarvan ik een paar singles had gehoord, maar waarvan ik eigenlijk niet wist wat ik kon verwachten. Er stond een batterij synthesizers op het podium en toen zangeres/toetseniste Alicja Trout een akkoord aansloeg om te testen of het apparaat aanstond, was de toon gezet. Krap een uur wavey space-muziek baande zich een weg in mijn oren en heeft daar nog ruim een dag huisgehouden. Het heeft ertoe geleid dat ik regelmatig aan mensen moet vragen of ze hun zin kunnen herhalen omdat ik domweg een stukje dover ben geworden.
Het verstand komt met de jaren en een gewaarschuwd man telt voor twee, zegt men wel eens en daarom ga ik al een tijdje gewapend met oordoppen naar dit soort concerten. The Lost Sounds zijn ondertussen ter ziele gegaan, maar gelukkig bestaat er dan zoiets als een solo-carrière waardoor oud-frontman Jay Lindsey, beter bekend als Jay Reatard, vorige week donderdag met zijn begeleidingsband the Boston Chinks wederom de bovenzaal van Paradiso aandeed. De zaal was beter gevuld maar niet uitverkocht en ik was getuige van een veertig minuten lang durende wervelwind van één van de energiekste live-acts van dit moment. De nummers werden aaneengeregen gespeeld alsof ze op tijd moesten zijn voor de enige trein die naar Groningen zou gaan, waar ze de volgende dag in Vera zouden spelen. Jay Reatard staat bekend als een lastig heerschap en hij had er vorige week vooral de pest in dat het publiek nogal mat reageerde en niet volledig opging in de muziek. Hij schold het publiek uit, stak zijn middelvingers naar ons op en gooide een waterfles de zaal in. Nogal puberaal gedrag, maar ja, als je er de pest in hebt, dan doe je wel eens domme dingen. En daarna was hij weer vertrokken.
