De protesten tegen de Winterspelen in Rusland vanwege de mensenrechtenschendingen aldaar, zijn mogelijk voorbarig. We verdiepen ons te weinig in andere landen, alvorens te oordelen, vindt Jeroen van Gerven. Twee weken voor het begin van de Olympische Winterspelen in Sotsji zond de VARA het programma Leve Sotsji! uit. Daarin werd onder leiding van Arthur Japin aandacht besteed aan de bezwaren tegen het Rusland van Poetin als organisator van de Spelen. Dat deden de schrijver en zijn gasten adequaat, maar ruimte voor een Ruslanddeskundige of enige andere vorm van uitleg over het land ontbrak volledig. Dat is exemplarisch voor de wijze waarop de discussie rondom de Nederlandse regeringsafvaardiging naar Sotsji en de perikelen tijdens het vriendschapsjaar van Nederland en Rusland, vorig jaar, is gevoerd: heel veel (ver)oordelen, maar weinig verdieping en achtergrond. Dit is geen toeval. De Nederlandse internationale oriëntatie kenmerkt zich in het algemeen door een hoge mate van zelfingenomenheid en een gevoel van welhaast vanzelfsprekende superioriteit ten opzichte van vreemde culturen. We staan snel klaar om stempels als ‘corrupt’, ‘achterlijk’ of ‘homofoob’ uit te delen. Het zou op zijn minst goed zijn om alvorens een land aan te spreken op zijn onvolkomenheden, eerst interesse te tonen in de culturele en historische achtergronden ervan.
The biggest difference is that here they respect human rights. You can sell whatever you want and go to foreign countries and do whatever you want; everything is free here. There is no control.
Een illegale Noord-Koreaanse immigrante over de relatieve vrijheid in buurland China.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Het lijkt wel of het Nederland-Ruslandjaar nog lang niet is afgelopen. Officieel eindigde het vorig jaar november. Een jaar vol incidenten dat maar door lijkt te gaan, omdat we nog wat moeten Spelen in Sotsji. Ook op kunstgebied worden er kritische vraagtekens gezet bij samenwerking met de Russen.
Zoals bij de sport het geval is, zo is er bij de kunst blijkbaar geen enkele behoefte de innige band met Rusland wat losser te maken.
Tot en met 25 mei 2014 loopt in het Teylers Museum te Haarlem de tentoonstelling ‘De Romantische ziel, schilderkunst uit Rusland en Nederland’. Met 52 schilderijen die de afgelopen maanden in de Tretjakov Galerij in Moskou gehangen.
Op 4 maart opent het Dordrechts Museum de tenstoonstelling ‘Willem II – Kunstkoning’. De schilderijen komen uit de Hermitage in St. Petersburg, daar in bezit omdat ooit tsaar Nicolaas I ze op een veiling kocht. Die veiling was nodig om de schulden te betalen, die Willem II na zijn dood naliet.
De jubileumeditie van Manifesta zal dit jaar in St.Petersburg plaatsvinden. AICA Nederland (de Nederlandse afdeling van de Internationale Vereniging van Kunstcritici) vind de locatiekeuze uiterst ongelukkig, gezien de Russische anti-homo wet. In een brief aan Manifesta wees AICA er op dat “in de omstandigheden van de onderhavige Russische wetgeving zijn wij tevens van mening dat van vrije artistieke uitingen geen sprake kan zijn”.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“It’s entirely conceivable,” [Tony Kushner ] wrote, “that we will one day live miserably in a thoroughly ravaged world in which lesbians and gay men can marry and serve openly in the Army and that’s it.” Kushner went on to observe that things like poverty, militarism, environmental destruction, commodity fetishism and violence are “key to the successful functioning of the free market. Homophobia is not; the system could certainly accommodate demands for equal rights for homosexuals without danger to itself.” […]
And so, what now for the movement? If the recent shape of mainstream gay activism is any indication, then I’m all for winding it down. In 2012, the Human Rights Campaign honored Goldman Sachs with an award at its annual dinner, while naming Lloyd Blankfein as its national corporate spokesman for same-sex marriage. In an obscene form of pink-washing in which every banker, sweatshop overlord and oil baron gets a gay star, HRC’s most recent report on “corporate equality” proudly concludes that a record 304 of the nation’s largest businesses—including Chevron, Bank of America, Citigroup, JPMorgan Chase, Comcast, Google, Monsanto, Nike, Raytheon, Boeing, Target and General Electric—have a perfect rating on LGBT issues. […]
Will the gay movement spend its last days running a series of pop-up outrage campaigns whose relation to any improvement in gay people’s actual lives becomes increasingly notional? Or will it find, deep in the recesses of its political memory, some way to talk about inequality, commodification, police surveillance, gender, sex, health, love and desire writ large? “Gay rights may be obtainable,” Kushner wrote a political age ago, “but liberation depends on a politics that goes beyond, not an antipolitics…. Our suffering teaches us solidarity; or it should.”
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Na dit bericht van gisteren, kunnen we nu dit lezen op nu.nl:
De Tataren op de Krim zal gevraagd worden een deel van het grondgebied waar ze wonen te verlaten, in ruil voor een plek elders op de Krim. Dat heeft de vicepremier van het schiereiland, Roestam Temirgalijev, gezegd in een interview met het Russische persbureau RIA Novosti. De regering heeft volgens de vicepremier andere plannen voor het grondgebied.
De plannen zullen bij veel Krimtataren herinneringen oproepen. Toen Josef Stalin aan de macht was in de Sovjet-Unie werden de Krimtataren massaal gedeporteerd naar Centraal-Azië. Na de val van de Sovjet-Unie trokken velen terug naar de Krim, maar het lukte ze niet land dat ooit hun bezit was terug te krijgen. […]
“We hebben de Krimtataren gevraagd een deel van hun grond te verlaten, omdat dat nodig is voor sociale doeleinden”, aldus Temirgalijev. “Maar we zijn er klaar voor om ze andere grond toe te kennen zodat de Krimtataren een normaal leven kunnen leiden.”
Temirgalijev benadrukte dat Tataren mogelijk hoge functies krijgen in een nieuwe regering.
De nieuwe realiteit op De Krim:
Een Tataarse activist is dood gevonden op het Oekraïense schiereiland de Krim. De 39-jarige Reshat Ametov verdween begin maart tijdens een demonstratie in het centrum van de regionale hoofdstad Simferopol. Hij is daar meegenomen door drie onbekende mannen in militaire uniformen, stelde de mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch (HRW), die spreekt van “een klimaat van wetteloosheid” op de Krim.
Kunst als actie, daar weet de groep Voina alles van. Eén van de voormalige leden van de groep, Nadezhda Tolokonnikova, is nu lid van Pussy Riot en onlangs veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf voor een geintje in een kerk. De oprichters van Voina, Oleg Vorotnikov en Natalia Sokol zijn ruim een jaar geleden naar Italië gevlucht wegens bedreigingen van ultrarechtse groeperingen.
Voina moet het wat rustig aan doen omdat leden van de groep op een Interpollijst staan van gezochte verdachten. Hier een filmpje over Voina, waarin de groep het aan de stok krijgt met de organisatoren van een tentoonstelling in Rusland (2009).
Filmpje bij Kunst op Zondag | Koude Spelen – warme banden, van zondag 9 februari 2014.
Van Alexander Brener hoor je weinig meer. In Nederland beroemd-berucht geworden omdat hij in 1997 vijf maanden cel kreeg wegen het spuiiten van een dollarteken op Malevitch´ schilderij ‘Suprematisme 1920-1927’ in het Stedelijk Museum. Voor Brener is kunst vooral actie en zal zeker in Rusland geen geliefd kunstenaar zijn. In dit filmpje een performance uit 1994: Loves me, loves me not.
Filmpje bij Kunst op Zondag | Koude Spelen – warme banden, van zondag 9 februari 2014.
De Russische equivalent van Banksy, zou vorig jaar zijn overleden. Operende onder de naam P183 gaf hij in 2011 Russische burgers een symbolische gelegenheid een keertje de politie terug te slaan.
Filmpje bij Kunst op Zondag | Koude Spelen – warme banden, van zondag 9 februari 2014.
Konstantin Altoenin besloot vorig jaar uit Rusland te vluchten nadat in St. Petersburg een paar schilderijen van hem in beslag werden genomen en de politie hem voor zijn huis stond op te wachten. Het ging o.a. om een schilderij waarop Poetin en premier Medvedev in damesondergoed stonden afgebeeld. In dit filmpje te zien.
Filmpje bij Kunst op Zondag | Koude Spelen – warme banden, van zondag 9 februari 2014.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
