Honderdduizenden inwoners van van Estland en Letland zijn nog steeds vreemdeling in eigen land. Het zijn Russen die na de onafhankelijkheid voor de keuze stonden te verhuizen naar Rusland of na een pittige inburgeringscursus de nationaliteit van het nieuwe land te verwerven. Veel Russen weigerden een keuze te maken. Of ze slaagden niet voor de taaltoets. Het gevolg is dat in deze landen nu nog steeds een aanzienlijk deel van de bevolking zonder burgerrechten moet leven. Ze hebben als niet-burgers een apart paspoort, hebben geen eigendomsrechten en komen niet in aanmerking voor een reguliere baan. "Discriminatie" roept buurman Rusland. Volgens de Baltische landen heeft de voormalige bezettingsmacht boter op het hoofd. Rusland zou etnische Russen aanmoedigen om de band met het moederland in stand te houden en niet te kiezen voor het land waar ze wonen. Terwijl mensen met een paspoort uit de Baltische landen voor Rusland een visum moeten aanvragen zijn de niet-burgers van deze landen met hun grijze paspoort vrijgesteld van de visumplicht. Het nationaliteitenconflict binnen de grenzen van het oude sovjet-rijk is nog steeds niet opgelost.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
[qvdd]
Vijftig jaar sinds de kaars van Amnesty een licht begon te werpen op repressie, staat de mensenrechtenrevolutie op de drempel van historische verandering. […] Mensen wijzen angst af. Moedige mensen, merendeels geleid door jongeren, staan op en spreken zich uit, hoewel ze zich geconfronteerd zien met kogels, mishandelingen, traangas en tanks.
Amnesty International heeft hoop dat repressieve regimes snel tot het verleden behoren, maar roept de internationale gemeenschap op er alles aan doen om ervoor te zorgen dat 2011 niet de geschiedenisboeken ingaat als het jaar waarin de hoop op betere naleving van de mensenrechten ijdel bleek.
Een gastbijdrage van Eveline Lubbers en Andy Rowell van Buro Jansen.
Vijftien jaar na de executie van Ken Saro-Wiwa zijn er nieuwe documenten boven water gekomen over de PR strategie van Shell ten tijde van de crisis in Nigeria. De stukken maken deel uit van het bewijsmateriaal verzameld voor het proces dat de nabestaanden van Wiwa hadden aangespannen tegen Shell. Net voor de zaak na meer dan 13 jaar juridische touwtrekkerij voor de rechter zou komen in New York, kwam het vorige zomer tot een schikking. Shell kocht de nabestaanden af voor een bedrag van 15,5 miljoen dollar. De schikking had tot gevolg dat het bewijsmateriaal en de vele getuigenverklaringen nooit openbaar gemaakt werden. Tot nu toe.
Een van de meest onthullende stukken, is het tot “zeer vertrouwelijk” bestempelde Crisis Management Strategy and Plan opgesteld voor een geheime vergadering van de Shell top in Ascot in januari 1996. Voornaamste doel is te komen tot “een strategie voor de reputatie van de Groep als een asset.” Shell lag al jaren onder vuur voor de milieurampen veroorzaakt door de operaties van het bedrijf in Nigeria, zoals olielekkages en het continue affakkelen van gas, vrijgekomen bij oliewinning. De crisis werd acuut toen het bedrijf werd beschuldigd van te nauwe betrekkingen met het militaire regime. Volgens velen had Shell niet genoeg gedaan om de executie van Ken Saro-Wiwa en acht andere mensenrechtenactivisten te voorkomen. De focus van het Crisis Plan is desondanks op “The Message”. Niet door oorzaken van de problemen, maar de Public Relations staan centraal in het rapport.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
[qvdd]
“We deployed along the strategic axis. One of these was a road that led to the residence of Mr Gbagbo. Mr Gbagbo was arrested by the Ivorian forces. Not one French soldier was in the residence of Mr Gbagbo. Mr Gbagbo was arrested by Ivorian forces, not French”
De Franse majoor Frederic Daguillon zwalkt over de dunne lijn tussen ‘orde handhaven’ en ‘ingrijpen’ in Ivoorkust – of, zo u wilt, tussen ‘mensenrechten’ en ‘kolonialisme’. De Fransen speelden natuurlijk een zeer prominente bescheiden rol in het Ivoriaanse conflict. Het klinkt als: “we made the difference, but it wasn’t us”. En nu nog even voorkomen dat Gbagbo ritueel geslacht wordt, vrinden.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Echt waargebeurd: tijdens een demonstratie in Baku is gisteren een kleuter opgepakt omdat ze “vrijheid” riep: foto, video. Kleuters arresteren moeten we niet willen, zelfs in Azerbeidjan niet. Maar is de moeder hier niet ook medeverantwoordelijk door haar kind bloot te stellen aan gevaar? [via: @obk]
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
