Politieke steun voor voortzetting van de missie in Uruzgan bestond allang niet meer bij Kamer, Kabinet en bevolking. Toch zet Verhagen zijn strategie stug door, en breekt zo indirect het Kabinet. Een hypothetische reconstructie van de machinaties van Verhagen, de enige echte sleutelfiguur in dit dossier. Begin 2007 wordt Maxime Verhagen Minister van Buitenlandse Zaken in Kabinet Balkenende IV. Kleine geste van Balkenende voor zijn trouwste adjudant. Carrièrejager Verhagen is eindelijk waar hij wil zijn: in het midden van de internationale politiek. Wellicht zit er ook nog een tussenstation als leider van het CDA in het verschiet, want de glans van Balkenende is al tanende. Met die ervaring op zak is een hoge post bij bijvoorbeeld de NAVO niet ondenkbaar. Klein probleem: om de Amerikanen te vriend te houden zal Nederland wel troepen moeten leveren in Afghanistan. Nederland, als een van de eerste landen grootschalig actief in Afghanistan, zit namelijk niet te wachten op een eeuwige oorlog. De steun van de bevolking daalt gestaag sinds 2006. En niet alleen de PvdA, maar ook bijvoorbeeld de VVD gaat alleen akkoord met de eerste verlenging als het dan toch echt afgelopen is. Verhagen lijkt daar in 2007 nog omonwonden aan tegemoet te komen. Read my lips: in 2010 komt onze taskforce naar huis. Balkenende laat zich in gelijksoortige bewoordingen uit. Maar onderwijl praat Verhagen op Balkenende in. Als wij ooit nog op ontbijt willen worden uitgenodigd in het Witte Huis moeten we toch echt troepen leveren.
Vers van de twitters geplukt: Maxime Verhagen en Freek de Jonge omringd door duizenden vrouwen op de Libelle Zomerweek die jaarlijks gehouden wordt op het MuiderAlmeerderzand. Zelden vonden zoveel aanstootgevende woorden elkaar in één zin, maar wat zeggen de heren eigenlijk? U mag het zeggen…
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De PvdA stapte vannacht met al haar ministers uit het kabinet Balkenende IV. Maar waarom eigenlijk? Het was toch de PvdA die vasthield aan het standpunt van kabinet en parlement dat de missie in Uruzgan voor het eind van dit jaar is afgelopen. Het CDA was de dissident.
Als Wouter Bos echt een rechte rug gehad had, was hij rustig blijven zitten en had de Afghaanse missie in het parlement laten afschieten. De linkse partijen en PVV zijn mordicus tegen voortzetting en hebben samen een comfortabele meerderheid. De meerderheid van de bevolking staat bovendien achter de PvdA. Bos had uit het kabinetsberaad kunnen komen met de mededeling: “We zijn er niet uitgekomen. We gaan ervan uit dat het CDA zich uit het kabinet terugtrekt.”
Dat was lef geweest. Door uit het kabinet te stappen liet Bos echter merken dat hij zich had laten koeioneren door Maxime Verhagen. Om vier uur ’s ochtends gaat de vermoeidheid natuurlijk meespelen. De meerderheid van het parlement en de publieke opinie achter je – en dan toch weglopen omdat je je zin niet krijgt. Niet echt handig voor je imago als krachtig leider.
Op Sargasso bieden we regelmatig ruimte voor gastbijdragen. Vandaag een bijdrage van Marc van Gestel, die een mini-toneelstukje schreef n.a.v. Jan Peter Balkenendes nakende afscheid van Den Haag
De klassieke armaturen verlichten de trap naar zijn kamer in Het Torentje. Jan Peter Balkenende is net terug uit Japan en lijkt van een jetlag geen last te hebben. Hij neuriet een deuntje totdat hij bij de deur van zijn kantoor is. Daar brandt het licht, dus er is bezoek. Beter niet Si Jetais President neuriën dus, denkt Jan Peter, terwijl hij de deur opendoet. Binnen zitten Wouter Bos en André Rouvoet voor zijn tafel, druk in de weer met mobiele telefoons, blackberry’s en ouderwetse landlijnen. De stemming is opgetogen.
“Ha Jan Peter. Hoe was Japan?”, roept Wouter uitgelaten, terwijl hij net een parlementair verslaggever ophangt.
“Nog vragen over je tripje gekregen?”, voegt André daaraan toe, terwijl hij een gesprek met een Europarlementariër even onderbreekt.
“Nou jongens, dat weten jullie ook wel”, antwoordt Jan Peter. “Niemand is geïnteresseerd in wat ik in Japan heb bereikt. Elke vraag gaat over mijn eventuele kandidatuur als president van Europa.”
“Eventueel?”, pest Wouter, “volgens mij is het kat in het bakkie.” Hij zoekt in de speeddial van zijn mobiel naar nog wat nieuwsgierige journalisten. “Alle media zijn ervan overtuigd dat je het wordt.”
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Afghanistan is weer voorpagina nieuws. Niet alleen in Nederland met de onhandige en slecht ge-time-de manoeuvres van Minister van Buitenlandse Zaken Verhagen, maar ook in de VS, waar president Obama wordt geconfronteerd met een verzoek van generaal McChrystel (commandant van de Amerikaanse strijdkrachten in Afghanistan en van ISAF), om nog eens 40.000 man/vrouw (bovenop de bijna 65.000) beschikbaar te stellen, en dat voor langere duur.
Verhagen heeft laten zien hoe je jezelf snel schaakmat kunt zetten: door een motie van PvdA en Christen Unie is hem de mond gesnoerd en lijkt terugtrekking van Nederland per 1 december 2010 nu een feit. Ook Obama wordt geconfronteerd met afkalvende steun voor de inzet van de VS in Afghanistan. Met name in zijn eigen partij bestaan twijfels over (nog) meer troepen. Voor Obama is lastig dat McChrystel ‘hand picked’ is door hemzelf, en McChrystel is gevraagd om een kritische ‘assessment’ van de situatie en vooruitzichten in Afghanistan. En die ‘assesment’ heeft hij gekregen.
Echter Obama pakt dit probleem anders aan dan Verhagen; enige creativiteit kan Obama daarbij niet worden ontzegd. In tegenstelling tot Verhagen, doet Obama het nodige denkwerk, het is geen soloactie en bouwt steun op voor een alternatieve aanpak. In maart sprak Obama nog van een ‘war of necessity’ voor de VS in Afghanistan, en benadrukte de nauwe relatie tussen de strijd en ontwikkelingen in Afghanistan en buurland Pakistan. Nu ziet de situatie er – klaarblijkelijk – wezenlijk anders uit.
Sargasso plaatst gastbijdragen, hieronder volgt een gastbijdrage van Bragg over Maxime Verhagen en zijn zucht naar het premierschap.
Het was een bijzonder schouwspel vorige week woensdag. Balkenende verdedigde in een spoeddebat het Uruzganbeleid van de regering en probeerde de onduidelijkheid, die hierover was ontstaan, weg te nemen. Hij beloofde dat de verschillende ministers geen uitspraken meer zouden doen over de toekomst van onze aanwezigheid in Uruzgan.
Tot verbijstering van de Tweede Kamer deed Maxime Verhagen er vervolgens toch een schepje bovenop en hield een Nederlandse missie in Uruzgan nadrukkelijk als een mogelijkheid open. Een klap in het gezicht van zijn CDA-baas en een provocatie aan het adres van de PvdA en de ChristenUnie.
De confrontatie die daarop volgde met PvdA en CU was hard maar voorspelbaar. Morgen ligt er van deze partijen een motie ter stemming, waarmee Verhagen niet kan leven (hij schijnt met zijn portefeuille te hebben gezwaaid) en die door Balkenende wordt ontraden. Het lijkt met name de PvdA menens. Al te vaak zijn ze in dit dossier door de knieën gegaan en versleten voor draaikonten. Dat lijkt nu uitgesloten. Powerplay van “de rat”, zoals Verhagen in de PvdA genoemd wordt, zal hoogstwaarschijnlijk ook niet effectief zijn. De bedenker van “met Bos ben je de klos” en de mogelijke opvolger van Balkenende als premier/CDA-leider kan cadeautjes uit de rode hoek vergeten. Het wordt dus spannend in Den Haag.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“De nieuwe aantijgingen van Venezuela dat Curaçao en Aruba door de Verenigde Staten worden gebruikt om een aanval op het land voor te bereiden, zijn onjuist, ongefundeerd en echt uit de lucht gegrepen.”
Maxime Verhagen reageert toch maar weer op de jongste aantijgingen van Venezolaans president Hugo Chavez. Verspilde moeite?
Nederland heeft een nieuwe held: Maxime Verhagen. Goed, het CDA mag dan geen beste reputatie hebben als het gaat om kritiek te leveren op de VS of China als die weer eens mensenrechten schenden of op Frankrijk of Duitsland als die weer eens de Europese begrotingsregels schenden, maar als het gaat om IJsland, een land met het bevolkingsaantal van de stad Utrecht, dat staan ze hun mannetje.
Want Verhagen is duidelijk: als IJsland zich niet aan de door Nederland en het Verenigd Koninkrijk gedicteerde terugbetalingsplan houdt, dan zal hij een mogelijk IJslands lidmaatschap blokkeren. En toch lijkt het IJslandse parlement -het oudste ter wereld- te overwegen de beide schuldeisers in duidelijke taal te zeggen waar ze hun afbetalingsregeling precies kunnen steken.
En het dreigement van Verhagen is feitelijk ook onzinnig: IJsland kán helemaal geen lid worden van de EU. Ok, het land voldoet aan de Kopenhagen criteria (al kun je je afvragen hoe stabiel haar instellingen op dit moment zijn) voor toetreding, maar als lid van de EU zal IJsland ook moeten voldoen aan het stabiliteitspact. En één van de eisen in dat pact is dat een lidstaat geen staatsschuld van meer dan 60% van het BNP mag hebben. Goed, er zijn wel meer notoire schenders van deze eis (Italië, België, Griekenland), maar de staatsschuld van IJsland schijnt inmiddels boven de 200% te liggen en dat is wel heel excessief. En schulden, die elke minuut groeien, tegen hoge rente in 15 jaar afbetalen maakt het alleen maar erger.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
