Der Name ist Bond, Obersturmbannführer Bond

Ik heb nooit veel sympathie mogen voelen voor de Bond-franchise. De films (en de boeken) zijn er altijd in geslaagd om op vernuftige wijze snobisme, sexisme, materialisme, en vulgariteit met elkaar te combineren. Nu is er echter iets merkwaardigs aan de hand. Ik constateer dat de Bond-franchise in crisis verkeert. En, net zoals ik als linkse rakker de teloorgang van de VVD met lede ogen aanzie, zo maak ik me nu ook grote zorgen. Ik was er in eerste instantie nog ingetrapt. Ik was daadwerkelijk enthousiast over de gedachte dat Daniel Craig de nieuwe Bond zou worden. Eindelijk een echte acteur als Bond. En de vorige Bond-film, Casino Royale, was de eerste sinds From Russia with Love die ik nog wel te pruimen vond. Een recente ervaring heeft mij de ogen geopend. Ik zag de trailer voor de nieuwe Bond-film, Ein Quantum Trost. Inderdaad, ik woon in Duitsland. En laten we duidelijk zijn: op het moment dat James Bond blauwe ogen, stroblond haar, en overdreven goed ontwikkelde spieren heeft, dan is het onwenselijk dat hij ook nog Duits spreekt. Daniel Craig als James Bond is een absolute ramp. Enerzijds is het een uitstekend acteur, die emotie in zijn acteerwerk weet te leggen, en de indruk wekt dat hij nadenkt. Anderzijds is hij, fysiek gezien, een bijna Schwarzenegger-achtige actieheld, met enorme spierbundels, en gelaatstrekken die eerder wilskrachtig en vierkant zijn dan delicaat. James Bond als existentialistische blonde Arier: dit heeft meer met Martin Heidegger dan met Ian Fleming van doen. Eerdere James Bonds waren donkerharige, fragiele, maar schijnbaar onbreekbare Britse dandy's, die buiten en boven de wereld leken te staan. Daniel Craig staat er als een sterk blond beest middenin. De oude, verwerpelijke James Bond is vervangen door een nog veel angstaanjagender monster.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.