GroenLinks doet voorstel voor nieuwe Wet openbaarheid van bestuur
, door
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Quote van de Dag: Herinnering aan gruwelijke periode in de geschiedenis
, door
[qvdd]
In de koloniale tijd en de nadagen van de slavernij leek een dergelijke afbeelding heel gewoon. Nu herinnert het ons aan een gruwelijke periode in de Nederlandse geschiedenis.
Mariko Peters (GroenLinks) en Harry van Bommel vinden dat een afbeelding van de zijkant van de gouden koets moet worden gehaald. Het is een tekening van halfnaakte mannen en vrouwen uit onze voormalige koloniën die op een onderdanige manier goederen aanbieden aan het koningshuis.
Volgens hen hoort de afbeelding in het Rijksmuseum, en niet op de koets.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Peters (GL): ”Belangenverstrengeling heel normaal in Afghanistan”
, door
[speld]
Gemeten aan de in Afghanistan heersende normen, heeft Groen Links-kamerlid Mariko Peters niets fout gedaan, zegt de politica in een interview. “Belangenverstrengeling is nou eenmaal heel normaal daar. Ik was destijds gewoon geïntegreerd.”
“Normen en waarden verschillen per cultuur”, aldus de omstreden politica. “Het is vreselijk bekrompen en daarnaast ronduit koloniaal om een Nederlands beeld van belangenverstrengeling aan alle mogelijke gebeurtenissen op te dringen. In Afghanistan sta je juist in hoog aanzien als je subsidies uitkeert aan naasten. Ze hebben daar gewoon erg weinig geld, en het is een teken van loyaliteit aan familie en onderwerping aan de al dan niet toekomstige partner. Ik vind het buitengewoon imperialistisch om zulke goede gewoontes vanuit een zogenaamd objectief geclaimde werkelijkheid te bekritiseren. Daarnaast is het een levensgevaarlijk land, dus aanpassen is een overlevingsstrategie.”
Ook de vermeende kinderontvoering is volgens Peters een kwestie van ‘alles zien door de vervormende lens van West-Europese dogma’s’. “Wat in Nederland kinderontvoering heet is ergens anders heel normaal. In Soedan bijvoorbeeld heet dat ‘Kukopa kwa Julikana’, ofwel ‘lenen voor onbepaalde tijd’. Een prachtig begrip, dat mensen in Nederland met hun beperkte blik niet goed kunnen vatten.”
Dat het wellicht niet handig was wil Peters nog wel toegeven, maar ze vindt het volledig terecht dat er geen politieke gevolgen aan de gebeurtenis zijn verbonden. ‘“Elke cultuur kent zijn eigen gedoogbeleid, wie zijn wij Nederlanders om daar kritiek op te hebben? Je kunt niet functioneren in een tribale samenleving als je niet zelf tribaal kunt denken’ ”
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Is dat nou zo moeilijk?
, door
Resumé. Verstervend relopinieblad zoekt aandacht en schiet met hagel op GroenLinks kamerlid Mariko Peters. Verslikt zich in beschuldiging van kinderontvoering, maar raakt toch doel. Peters heeft in 2005, als ambassademedewerker in Afghanistan, advies gegeven over subsidietoekenning aan een cultureel initiatief van haar tegenwoordige partner. Volkskrant en Geenstijl bijten zich vast in zaak. Komkommerhype geboren. E-mails maken duidelijk: ten tijde van subsidie-aanvraag is relatie ontluikende. Destijds minister Bot: Peters zat fout. Na te lang als een konijn in de koplamp van de media te hebben gestaard begrijpen Peters en GroenLinks: reactie is nodig. Dus interview in het NRC en verzoek aan Buitenlandse Zaken voor onderzoek. Uitslag volgens GroenLinks: hoi hoi Peters zat niet fout! Volgens Peters zelf: ook hoi, maar met een ontluikende zelfreflectie die in het NRC ontbrak, erkent ze eindelijk dat ze toch ook niet helemaal goed zat.
Het zaakje kent slechts één relevante vraag. Was er ten tijde van de advisering aan het Prins Claus Fonds meer dan een professionele verhouding tussen Peters en haar huidige partner?
Het NRC van 9 augustus:
Mevrouw Peters, begrijpt u de ophef over de beschuldiging van vriendjespolitiek?
Ja, ik las de mails gegeneerd terug. “Maar ik weet dat ik destijds integer heb gehandeld”. “Ik zou informatie verzamelen over het project […] Het Prins Claus Fonds heeft later zelf […] een oordeel geveld.”
Het heeft de schijn van vriendjespolitiek. U vindt van niet?
Ik begon toen verliefde gevoelens te hebben voor een man die later mijn partner werd. “Alleen was dat toen in een ontluikende fase. De vraag is natuurlijk of ik daardoor een gekleurd advies aan het Clausfonds heb gegeven.”
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Quote van de Dag: Naar eer en geweten
, door
[qvdd]
Het is allemaal niet zo erg. Ze deed het allemaal naar eer en geweten. Het is wel laakbaar, natuurlijk, dus excuses moeten er wel komen. Maar aftreden hoeft echt niet. Als het verhaal in de NRC klopt, tenminste.
Politicoloog en GroenLinks-lid Meindert Fennema vindt niet dat Mariko Peters hoeft op te stappen, mits het verhaal in de NRC waar blijkt te zijn. Daarmee geeft hij, net als de partij, haar het voordeel van de twijfel. Maar waar vriend en vijand het over eens is, is dat GroenLinks de communicatie rondom deze affaire niet heel handig heeft aangepakt.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Reactie Robert Kluijver inzake Marikogate
, door
Reactie Robert Kluijver inzake Marikogate | “Het is opmerkelijk dat geen van de media die dit spul publiceert contact met mij probeert op te nemen. Ik krijg dus geen enkele kans op wederhoor voor publicatie”
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Quote van de Dag: Geen kans op wederhoor
, door
[qvdd]
Het is opmerkelijk dat geen van de media die dit spul publiceert contact met mij probeert op te nemen, terwijl mijn telefoonnummer en e-mail adres makkelijk te vinden zijn. Ik krijg dus geen enkele kans op wederhoor voor publicatie, en ik wordt niet eens om een reactie gevraagd.
Robert Kluijver, de vriend van GL-Tweede Kamerlid Mariko Peters, haalt uit naar de media. Op zijn site doet hij zijn verhaal en dat werpt een geheel ander licht op de zaak. Als wat hij zegt waar is dan is hij het slachtoffer, en geen dader. Zijn ex was bijvoorbeeld de initiator van het huiselijk geweld.
Ondertussen heet het in Den Haag dat Peters “beschadigd is” en “wat uit te leggen heeft”. Wat mij betreft kunnen we over de journalisten die dit de wereld in geholpen hebben hetzelfde zeggen.
Pas als lezer in ieder geval wederhoor toe, voordat je die twee veroordeelt, door het verhaal van Kluijver zelf te lezen op zijn blog.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Hebben GroenLinksers (te) veel vertrouwen in andere mensen?
, door
De kwesties rondom GroenLinks-kamerlid Mariko Peters die de afgelopen dagen naar boven zijn gekomen, brengen pijnlijke affaires uit het verleden van de partij terug in het geheugen. Zelfs als er van de beweringen in HP/De Tijd en De Volkskrant geen jota zou kloppen en het hele gedoe niets meer is dan een smeercampagne, is het de vraag of de gesloten, afwijzende reactie van de partij de beste (media)strategie is.In dit verband is op Twitter wel verwezen naar de uitspraken van oud-fractieleider Halsema over de integriteit van Kamerleden. Zij stelde dat het voor “het goed functioneren van een Kamerlid”, niet alleen geldt, “of je wel of niet strafrechtelijk veroordeeld bent.” Alleen maar verklaren dat je onschuldig bent, zoals Peters deed, lijkt in dit licht onvoldoende. Echter, Halsema zei één zin later in hetzelfde debat ook iets anders tegen Wilders:
Het siert u dat u opkomt voor uw eigen Kamerleden en dat u zich verweert op het moment dat er geen sprake is van strafrechtelijke veroordeling; daar zult u mij niet over horen.
Daarmee doelt zij op de andere kant van de medaille: wat zou een partij waard zijn als iemand bij de eerste de beste beschuldiging aan de dijk wordt gezet? Er moet toch sprake zijn van een vertrouwensrelatie tussen de partijleden – pas als dat vertrouwen wordt beschaamd doordat bepaalde feiten naar voren komen (en na controle juist blijken te zijn) moet een partij conclusies trekken. De tussentijd tussen de eerste openbaarmakingen en het moment waarop de feiten helder in kaart zijn gebracht, is bijzonder lastig. Dan moet je als partij kiezen voor een lastige, maar heldere lijn: het vertrouwen blijft, maar er moet wel duidelijkheid komen – en daar moet juist ook het betrokken Kamerlid zich voor inspannen.
Desalniettemin lijkt het of juist binnen GroenLinks het ongeloof over de mogelijke kwestie (nu en in het verleden) een dergelijke lijn te veel in de weg heeft gezeten. Er was vaak vooral vertrouwen, zonder een kritische blik. Komt dat wellicht doordat het vertrouwen van GroenLinksers in de medemens hoger is, dan in andere partijen? Van de Kamerleden weten we dit niet, maar er is wel iets te zeggen over de kiezers.
Eén van de vele vragen in het Nationaal Kiezersonderzoek (2006) is: “Vindt u over het algemeen dat de meeste mensen wel te vertrouwen zijn, of vindt u dat men niet voorzichtig genoeg kan zijn in de omgang met mensen?” Mensen worden gedwongen om voor één van deze uitersten te kiezen. Het percentage dat kiest voor de optie ‘vertrouwen’ staat, naar partij uitgesplitst, in de onderstaande grafiek weergegeven.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.