Van Wim Kan schijnt de uitspraak te zijn dat je als cabaretier alleen datgene belachelijk kunt maken wat van zichzelf al een beetje belachelijk is. Misschien is dat wel waarom religie zo’n populair voorwerp is voor satire, want veel ervan valt natuurlijk met de beste wil van de wereld niet serieus te nemen. Je kunt een godsdienst vrij eenvoudig belachelijk maken door haar gewoon accuraat te beschrijven. Ongetrouwde mannen die rondlopen in jurken, bijvoorbeeld, en die dan een seksuele moraal voorschrijven aan gehuwde mensen. Ik voor mij denk dat humor totaal vrij is. Je moet met alles de draak kunnen steken, want anders kun je het ook niet serieus nemen. Gregorius Nekschot – publiceert hij eigenlijk nog? – maakte cartoons waar ik nooit om heb kunnen lachen, maar hij had het recht ze te vervaardigen en behoorde niet door agenten van zijn bed te worden gelicht. Humor is vrij, maar toch zijn er onderwerpen waar ik geen grappen over zou maken, thema’s waar medelijden eerder op de plaats is. Zoals de Maria-verschijning, deze komkommertijd twintig jaar geleden, in het Limburgse Brunssum.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Peter Pan lives on and will never be forgotten just the same as Elvis, Bob Marley and Frank Sinatra“.
Je zult die titel maar meekrijgen bij je overlijden: de Peter Pan van de pop. Niet echt een waardering om de komende eeuwen als de Beethoven van de moderne popmuziek de historie in te gaan. Bovenstaande quote van een evidente bewonderaar geeft tegelijk ook de zwakte aan van Michael Jackson als fenomeen in het popgebeuren. In één adem genoemd met drie andere bovenmatig goede artiesten, kan de moonwalker er nog best mee door. Maar om hem nu als de King of Pop te voetstukken? De kindartiest die vooral dankzij producer Quincy Jones twee gave albums aan elkaar zong, die in enkele meesterlijk vormgegeven videoclips optrad en die vooral dankzij het visuele aspect zijn roem vergaarde….zo iemand overlijdt in de schaduw van nog levende artiesten als Bob Dylan of Bruce Springsteen.
Veroorzaakte deze intragische figuur een tsunami in de branding van de rockhistorie met zijn Thriller? Welnee, dat was vooral Quincy die op het juiste moment een restyling toepaste in het tot dan toe brave werk en die voor het eerst de kracht van het beeld gebruikte om een nieuwe dimensie te geven aan de onderliggende muziek. Maar meer dan een rimpeling in de vijver van de popgeschiedenis zal het uiteindelijk niet zijn…
Des te verwonderlijker is het dat een poll (mirror) op de Volkskrant-website (Was hij volgens u de grootste popartiest aller tijden?) meer dan 50 procent jaknikkers oplevert. Ik bedoel, als Madonna verklaart dat ze tranen met tuiten heeft gelaten vanwege het verlies van deze grootse figuur, dan moeten de wenkbrauwen bij muziekminnaars toch even gaan fronsen. Over een paar weken ligt zijn hele CD/DVD-oeuvre in de aanbieding en daarna wordt hij net als Elvis, Bob en Frank een collectors item. Een legende, een droevig sprookje, een vette voetnoot in de pophistorie.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
