Halverwege juni schreef ik nog over de videobanden die op de redactietafels liggen te wachten op de dood van Mandela. Goed, die banden moesten dus even wijken. Nelson was ingehaald door achtereenvolgend de videoband van Lou Reed, van Bonfire, van een toerist in Amsterdam en van het mazelmeisje van de Biblebelt. Ik start ze even in. 'Op 27 oktober jongstleden is Lou Reed plotseling overleden aan een leverkwaal. Daarmee houdt de carrière van de frontman van The Velvet Underground echter niet op. Sterker nog, na zijn dood is hij plots de beste zanger ooit, de meest invloedrijke en nu dus ook de meest gemiste. Lou Reed is groter dan ooit, wordt vaker beluisterd dan ooit en is voor het eerst in zijn leven trending topic. Een ontwikkeling waar hij ironisch genoeg zelf de grootste hekel aan had gehad. Hij werd 71 jaar.'
Candy Says is een lied dat oorspronkelijk door Lou Reed werd geschreven met Candy Darling op het oog, een transgender vrouw in de entourage van Andy Warhol.
Hier wordt het gezongen door ANOHNI (voorheen bekend als Antony Hegarty), en visueel vertolkt door Charlotta Mohlin in het videospel Immortality uit 2022.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
COLUMN - Lou Reed is dood. In De Wereld Draait Door zaten Joost Zwagerman en Nico Dijkshoorn om dit verlies te duiden. Gelukkig zond Nederland 3 later op de avond Classic Albums: Transformer uit.
Lou Reed was een chagrijnige brompot. Dat weet iedereen. Je krijgt het ook altijd te horen als het over Lou Reed gaat. Dit stukje vormt daar inderdaad geen uitzondering op. Joost Zwagerman vertelde er gisteren in De Wereld Draait Door nog over. Hij kreeg de kans Lou Reed te interviewen toen deze in 2007 de Andy Warhol-tentoonstelling in het Post CS-gebouw opende. Hij en zijn collega-interviewers kregen te horen dat er vier taboes waren: The Velvet Underground, Andy Warhol, pop-art en politiek. Bracht je dat ter sprake, dan werd je de deur gewezen.
Zwagerman zag door de wol geverfde interviewers na twee minuten als bange schooljongetjes weer naar buiten komen. Toen Zwagerman aan de beurt was, vroeg hij of Lou Reed wist dat Perfect Day op de crematie van Theo van Gogh werd gedraaid. Dat dit het favoriete nummer van Theo van Gogh was. Zwagerman werd er bijna uitgegooid omdat de moord op Van Gogh Lou Reed te veel aan politiek deed denken.
Kunstcritici hebben snel een mening paraat, maar hebben ze ook gelijk? Nou nee.
De ervaring leert dat wie op een bepaalde gebeurtenis onverwacht heftig reageert, vaak zelf problemen heeft. Naar aanleiding van enkele ongekend negatieve kritieken van de laatste tijd rijst dan ook de vraag of het op het vakgebied van de critici nog allemaal goed gaat of überhaupt ooit goed ging. Ik vraag het me af.
Het was al in 2000 dat ik voor het eerst dacht dat Lou Reed er rekening mee zou houden dat zijn cd uit dat jaar, Ecstasy, misschien zijn laatste zou kunnen zijn, want het laatste nummer Big Sky zou dan een mooie afsluiting zijn. Maar niets was minder waar. Sindsdien is nog heel veel gebeurd, er was bijvoorbeeld de grote Berlin-tour, een tournee die geheel in het teken stond van de gelijknamige cd van 1973 die toen om nu onduidelijke redenen door critici heel slecht werd ontvangen. Toch had ik laatst weer zo’n gevoel, namelijk tijdens het zeer lange, rustige einde van Junior Dad, het laatste nummer van zijn laatste cd Lulu.
Lulu is ontstaan uit een samenwerking tussen Lou Reed en de hardrockband Metallica en is gebaseerd op de toneelstukken Erdgeist en Die Büchse der Pandora van Frank Wedekind van eind 19de, begin 20ste eeuw. De toneelstukken spelen zich buiten de normen en waarden van de toen geldende burgerlijke moraal af en daar past dan weer de muziek van Lou Reed en Metallica eigenlijk heel goed bij, alleen al omdat beide helemaal bovenaan een lijst van voorbeelden voor de verborgen gevaren van de popmuziek zouden komen te staan.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Fluitste Anne La Berge, gitarist David Dramm en violiste Diamanda La Berge Dramm worden op hun album Modern genetics gepresenteerd als de hedendaagse variant van de familie Von Trapp.
Dat hele zinnetje doet ernstig tekort aan wie en wat ze zijn. Zeker, het zijn moeder, vader en dochter. Hun muzikale samenwerking heeft verder geen enkele gelijkenis met die van de Von Trapps die we uit de film en musical kennen.
Op 14 juni j.l. gaf Lou Reed een concert in de Heineken Music Hall. Een geslaagd concert zoals altijd, maar voor ik daarover begin moet ik eerst iets kwijt over de locatie en het voorprogramma.
De Heineken Music Hall heet zo omdat het vooral om de bierconsumptie gaat en pas op de tweede plaats om de muziek, de naam Heineken staat immers voorop en heet woord Music komt pas daarna. Bier, nou ja, Heineken. Dat werd mij pijnlijk duidelijk, omdat ik plaats 3 in rij 20 had, pal naast de bar, en de bierverkoop tijdens het hele concert doorging. Constant liepen er mensen heen en weer om bier te halen. Dat gebeurt natuurlijk wel vaker bij concerten, maar de stoelen in de Heineken Music Hall zijn net zoals in een bioscoop of theater en dat betekent dat je altijd even moet opstaan als er iemand in jouw rij langs wil om bier te kopen, dat vond ik heel vervelend.
Nou goed, ik weet uit ervaring, het is een concert en dan kan je niet altijd op de eerste rang zitten. Daarom zal ik ook niet verder gaan zeuren over het grote kale hoofd pal voor me dat me het zicht nam, nou ja, gedeeltelijk dan. Het punt is echter dat ik Lou Reed inmiddels ook al op diverse andere locaties heb gezien, Carré en het Concertgebouw bijvoorbeeld, en daar was de ambiance een stuk beter, daar was het prachtig. Ik heb zelfs het gevoel dat het publiek daar anders was, meer echte fans en niet zoveel, nou, zeg maar concertvee. Op deze avond zaten voor me een paar op een vreemde manier olijke Brabanders en naast me kon ik luisteren naar; “Ja, ik ben hier weleens vaker geweest, een keer naar Bløf en een keer naar Adèle”. Kortom, ik dacht: “Wat doe ik hier eigenlijk?”
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Wat is het verschil tussen een spoken word dichter en Lou Reed? Lou Reed brengt een groot gedeelte van dit nummer in praatzang. Hij zingzegt het grootste gedeelte van de song, maar verderop in het nummer gaat hij toch echt zingen. Maar zo wordt de tekst wel wat meer onder de aandacht gebracht. Alsof hij het tegen jou vertelt, hoe hij vroeger op school zich uitsloofde voor de trainer van het footballteam. Hoe hij ’s nachts wakker lag, zich eenzaam voelde, dat hij zich afvroeg wat hij nu precies had bereikt, dat hij zo’n beetje alles haatte om hem heen, dat hij het gevoel had dat zijn ziel in de uitverkoop lag. Maar dat er dan tegelijk die romantische gedachte was, dat houvast, van die prinses, op de heuvel die, ondanks dat Lou fout zat, toch van hem hield. Glory of love. Dat wordt haast tot wanhopigs toe herhaald, alsof het een bezwering is, Glory of Love. Dat hopen we dan maar. Ondanks dat de stad, New York, een vreemde plek is, een riool of een circus. In het Engels klinkt dat beter. En dat er in de stad mensen rondlopen met vreemde voorkeuren. Wat toch klinkt als een waarschuwing. Het nummer schijnt nogal autobio te zijn.
Wat, staat er geen Closing Time klaar? En belt een goede vriend me net om te zeggen dat zijn echtgenote in verwachting is? Dan is dit een ongezochte gelegenheid voor het bovenstaande liedje van ome Lou.
Ik zou uw algemene ontwikkeling beledigen als ik de Velvet Underground aan u introduceerde. Dat ga ik dus ook niet doen. In 1970 nam de band “Rock ‘n’ Roll” op: het liedje, geschreven door ome Lou, over een jonge vrouw die voor de eerste keer rock & roll op de radio hoort en het gevoel heeft dat haar leven daardoor werd gered.
Een goed nummer, daar niet van, maar de bezongen situatie is natuurlijk wel zo’n beetje het allerclicheeste cliché over populaire muziek.
:(
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.