De Katholieke kerk en public relations

Je kan zeggen wat je wilt, maar de Rooms-Katholieke kerk heeft als het PR betreft een neusje om precies datgene te doen wat slecht is voor het imago. Een van de laatste akkefietjes behelst de schorsing van een pastoor die het waagde in te haken op de oranjekoorts die Nederland in z'n greep had door de kerk oranje in te richten. De beste man had al eerder niet-kerkelijke evenementen in zijn dienst ingevoegd. Een doodzonde, aangezien de kerk zich over het algemeen ver houdt van de realiteit. Maar zijn gemeente, waar het uiteraard niet om gaat, is het daarmee niet eens. De kerk in Obdam groeit tegen de stroom in, en dat is volgens de gemeente te danken aan de pastoor. De bisschop die de pastoor schorste kaatst de bal terug: "Het heeft mij zeer verbaasd en teleurgesteld dat de gelovigen niet spontaan aanvoelen dat zoiets te ver gaat". Maar het moet gezegd worden, de frivoliteit van de pastoor was ongehoord. Dit zullen ze elders nooit doen. Een tweede voorbeeld van "goed" PR-beleid is dat is dat de kerk het wijden van vrouwen tot priester weer eens heeft verboden. Maar er is nog wel goed nieuws. De kerk verklaarde afgelopen week dat dit net zo'n misdaad is als het verkrachten van kinderen. Het lijkt dus een kwestie van tijd totdat de eerste vrouw met goedkeuring van het Vaticaan op de kansel staat.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zomerquote | Kapitalisme en gratis limonade

zomerquotes3 “That’s not the spirit of giving. You can only really give when you give something you own. They’re giving away their parents’ things — the lemonade, cups, candy. It’s not theirs to give.” (SunTimes)

Verwilderd rechtsmensch Terry Savage is columniste bij de Sun-Times in Chicago. Afgelopen week zag ze kinderen limonade aanbieden langs de weg. Ze poelde haar kar aan de zijde van de weg en deed het raam open. Toen ze begreep dat de kinderen de limonade gratis weggaven werd het mevrouw Savage socialistisch rood voor de ogen. Dit was precies de luizige mentaliteit waar Amerika aan kapot gaat dacht ze: gratis dingen weggeven zoals uitkeringen en subsidies. Hierop besloot ze de goedwillende kinderen een ferm lesje kapitalisme te geven en bezorgde hen voor de rest van de dag een welverdiend rotgevoel. Nadat ze is weer was afgekoeld in haar airconditioned auto is Savage nog steeds trots op wat ze heeft gedaan en besluit ze er een column over te schrijven… sommige mensen zijn zóóó schaamteloos.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Mother Hale’s duizend baby’s


Harlem is een van de meest beroemde buurten van Amerika, het epicentrum van Afro-Amerikaanse cultuur en politiek. Het is ook een van de armste wijken van New York. Sargasso-correspondent Dimitri Tokmetzis woont er met zijn jonge gezin middenin en doet wekelijks verslag over het razendsnel veranderende leven in de wijk en daarmee over het razendsnel veranderende leven in de Verenigde Staten. Vandaag de zevende aflevering: Mother Hale.

Ik hoorde voor het eerst van Mother Hale toen we een kinderdagverblijf in de buurt zochten. Gek genoeg viel dat niet mee. Gezien de strenge veiligheidseisen willen veel dagverblijven geen baby’s: één leidster voor twee kids. Bij het Mother Hale Learning Center (ja, zelfs baby’s moeten al vroeg een competitive advantage te krijgen voor Yale of Harvard) zijn alle kinderen welkom.

Het kinderdagverblijf is wat je ervan verwacht, heel gewoontjes. Netjes, professioneel, duizenden regeltjes en duur. Dat is niet altijd zo geweest. De opvang heeft een roemruchtig verleden, een geschiedenis waar armoede en zelfredzaamheid twee in elkaar verstrengelde rode draden waren.

Het begon allemaal bij Clara ‘Mother’ Hale. Het is lastig om een stuk te schrijven over haar te schrijven zonder dat het een hagiografie wordt. Want sjonge, wat een verhaal.

Mother Hale met enkele van haar kinderenClara Hale (1905-1992) kwam zelf uit een arm, maar verstandig gezin in North Carolina. Met haar man verhuisde ze eind jaren twintig naar Harlem, New York. Haar man kwam al vroeg te overlijden en Hale stond er op het dieptepunt van de Grote Depressie alleen voor om haar twee kinderen op te voeden. Haar dochter behaalde een PhD op Columbia University, dus ze heeft iets goed gedaan. Overdag maakte ze huizen schoon. ’s Avonds bioscopen. Ondertussen paste ze af en toe op buurtkinderen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Kindersterfte controversieel

Sinds het kabinet viel is een waar circus onstaan over welke onderwerpen nu ‘controversieel’ zijn of niet: de kilometerheffing, AOW-leeftijd, de JSF. De ene partij wil zoveel mogelijk voorstellen bespreken, de andere liever helemaal niets. Controversieel zijn in principe alleen voorstellen waarvan verwacht mag worden dat ze met een ander kabinet een andere uitkomst zouden hebben.

Vreemd genoeg werden ook voorstellen om de kindersterfte aan te pakken controversieel verklaard. Een probleem dat een aanpak verdient: met een sterfte van 1 op de 100 geboorten scoort Nederland twee keer zo slecht als bijvoorbeeld Spanje en Luxemburg.

Terecht trekt Kamerlid Khadija Arib van de PvdA hierover aan de bel bij minister Klink. Sommige voorstellen kosten veel geld en zijn daarom controversieel, andere voorstellen kosten weinig. Sterker nog: als bevallen in het ziekenhuis standaard zou worden levert dat zelfs een kostenbesparing op.

Het is voor een aantal van de controversieel verklaarde voorstellen moeilijk voor te stellen dat zij bij een ander kabinet niet uitgevoerd zouden worden. Maar de kans dat Arib met dit slotoffensief iets kan bereiken is waarschijnlijk klein, omdat de Kamer eerder al tegen stemde en de situatie sindsdien niet lijkt veranderd.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Instant Godwinnen met Simonis

Strepen aan de hemel. Remsporen in het slipje. “Wir haben es nicht gewusst” aldus kardinaal Simonis gisteravond bij Pauw en Witteman (verzetskrant Parool) en hiermee maakte de kerkelijke onderknuppel een Instant Godwin op de nationale televisie. Terwijl zelfs niet-katholieken al decennialang op de hoogte zijn van het seksueel misbruik in de katholieke kerk heeft een kardinaal die zijn gehele leven al tot over zijn rode oortjes in Roomse sferen zit nog nooit iets doorgehad?! Maak dat de katholieken wijs! Vervolgens voegde Adrianus Simonis hier aan toe dat hij niet verwacht dat de Paus een brief aan de Nederlandse slachtoffers gaat schrijven: ”Hij kan moeilijk aan elk land een brief sturen”. Terwijl Sinterklaas: die échte kindervriend alle kinderen altijd een brief terugstuurt is die omhooggevallen Wehrmacht-soldaat in het Vaticaan (stormfront.org) te belazerd om wat Wiedergutmachung te praktiseren? Bij de baard van de pedofiele profeet: houdt het dan nooit op?!

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Vorige Volgende