In Nederland, het land met het meeste aantal telefoontaps ter wereld, maakte een paar jaar geleden een ommezwaai. De AIVD zou vijf jaar na dato de persoon inlichten bij wie het afgeluisterd had. Goede zaak, dat zou het een stuk transparanter maken waar onze dienst allemaal mee bezig is, aangezien daar weinig toezicht op is. Maar wie schetst vanochtend mijn grote verbazing bij het volgende korte nieuwsbericht: Minister Hirsch Ballin wil de regeling terugdraaien. De reden? "De AIVD had de grootste moeite om afgeluisterde mensen te traceren." Pardon me? Een inlichtingendienst lukt het wel schijnbaar verdachte mensen op te sporen en af te luisteren, maar ze vijf jaar later terugvinden is te moeilijk? Dit is zo patently absurd dat hier toch wel kamervragen over gesteld gaan worden, of is deze Kamer zo anti-privacy geworden dat hier niks meer mee gebeurt? Houdt u met mij de Kamer in de gaten?
(Meer op Adriaan’s eigen webstek, volg hem ook op twitter!)
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Er is een kromme discussie ontstaan na de NOVA-uitzending over de donaties aan de politieke partijen. De insteek van NOVA was ook niet zo slim. Twee partijen konden een andere partij verwijten dat die donaties kreeg van rechtse organisaties uit de VS en Israël en ze daarom niet openbaar maakte.
Maar daar gaat dit punt niet over. Een van de partijen die haar subsidies wel openbaar maakt, is de PvdA. En laat de politieke huuronderzoeker Bjorn van DDS nou een leuk punt gevonden hebben. Een oud-directeur van de ING doneert een paar duizend euro. Dus de suggestie is makkelijke geleverd dat de PvdA omgekocht is door ING en dat ze daarom zoveel staatssteun kregen.
Het is begrijpelijk dat een blogger zoiets doet. Echter, de zaak krijgt een nare smaak wanneer de PVV dit belangrijk genoeg vindt om kamervragen over te stellen.
Dus voor het goede begrip, de partij die weigert bekend te maken wie haar donateurs zijn, verwijt een partij die er alles aan doet om transparant te zijn dat ze omkoopbaar zijn.
En die ene blogger trapt nog even door richting alles wat links is (oftewel niet PVV) en verwijt GroenLinks niet transparant genoeg te zijn. En nergens iets zeggen over de PVV waarmee hij onder een hoedje speelt. Zou hij soms betaald worden door de PVV?
Was dat even schrikken, de Partij van de Vrijheid die Berlusconi uit de wind houdt, ondanks dat hij overduidelijk de persvrijheid in Italië langzaam maar zeker om zeep helpt, en daarmee de democratie. De bijbehorende argumentatie was, ehm, interessant:
“De PVV draagt de vrijheid van meningsuiting hoog in haar vaandel. Maar Europa moet niet een lidstaat op de vingers gaan tikken. Italië is een democratie, ze kunnen hun eigen problemen oplossen.”
Kortom, een zichzelf de nek omdraaiende democratie mag dat volgens de PVV doen omdat het een democratie is.
Je kan het met dat standpunt eens of oneens zijn, maar het is op zich valide. De PVV heeft blijkbaar veel vertrouwen in de democratie, en denkt dat deze in Europa altijd sterk genoeg is om de eigen problemen op te lossen.
Of toch niet? Want een korte zoektocht op Parlis naar kamervragen van de partij levert toch een iets genuanceerder beeld op. De PVV bemoeit zich namelijk met enige regelmaat wél met de interne aangelegenheden van andere democratische EU-lidstaten.
Zo vond de partij het nodig Bulgarije op de vingers te laten tikken voor de erg slechte behandeling van kinderen in kindertehuizen (en vond dat reden genoeg om Bulgarije uit de EU te laten zetten, maar dat terzijde), en stelde het vragen over de zogenaamde gedwongen bekeringen tot de islam in datzelfde land (wat achteraf moslims bleken die werden gedwongen fundamentalistischer moslim te worden, maar dat terzijde).
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Vandaag al drie keer dit postje begonnen en al twee keer gestopt. Moet je het aandacht geven (helpt verspreiding) of moet je het negeren?
Uiteindelijk kon ik het toch niet negeren omdat de associatie met het verleden te sterk was. En het was ook weer die associatie met het verleden die me mede weerhield bij de eerste twee pogingen, u snapt straks wel waarom.
Het begint met deze kamervragen van de PVV met als titel “Kamervragen over linkse asielterroristen“.
De kamervragen zijn vooral gesteld naar aanleiding van een stuk van afgelopen zaterdag in de Telegraaf (pag 36). Dat is helaas niet gratis opvraagbaar. Dit stuk komt er het meest in de buurt van.
Waar te beginnen in dit verhaal?
Eerst maar even er op wijzen dat, weinig subtiel, de titel en intro van de kamervragen wel het woord “linkse” bevatten, maar de feitelijke vragen niet. De associatie is echter gemaakt en zal nog veel vaker gemaakt worden.
Er zijn verschillende manieren om mensen te winnen voor je denkbeelden. Kracht van de rede is eentje van. Het scheppen van een vijandbeeld is een andere. En dat is wat hier gaande is, in twee dimensies. De PVV heeft als hoofdvijand de moslimmigranten aangewezen. Zij zouden de oorzaak van alle problemen zijn. Maar kennelijk is dat niet voldoende. Ook de mensen die zogenaamd heulen met de moslimmigranten zijn de vijand. En omdat eenvoudige labels het beste werken, noemt de PVV dat voor het gemak “links”. Feiten en historie zijn in deze context niet belangrijk. Het aanspreken van mensen wel.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“Zijn de ministers met ons van mening dat er geen enkele reden is om de christelijke herkomst van Sint Nicolaas en het daaraan gerelateerde feest angstvallig te verbergen en dat de komst van nieuwe etnische groepen met hun eigen culturen, feesten, gebruiken en religies in onze Nederlandse samenleving, niet mag betekenen dat de christelijke herkomst van onze eigen cultuur, feesten en gebruiken verloochend wordt?”
Nu Soewarte Piet definitief de mutatie in Regenboogpiet heeft kunnen afwenden, doemt een nieuw gevaar op. Na het verdwijnen van typisch Neerlandse cultuurgoederen als de Elfstedentocht, Zilvervlootspaarrekeningen en plakjes (lekker goedkope) leverworst bij de borrel met roodwitblauwe vlaggeprikkertjes, kunnen we het Sintfeest ook wel bij het oud vuil zetten als het christelijk kruis van zijn mijter gepoetst wordt.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
