Quote van de Dag: Telegraaf liegt dat het gedrukt staat

[qvdd] In de uitzending worden de achtergronden van een aantal spraakmakende artikelen uit De Telegraaf onderzocht. Bronnen die genoemd worden blijken nooit geïnterviewd, reacties van betrokkenen worden onjuist weergegeven en informatie die een verhaal ontkracht, wordt bewust genegeerd. Vanavond in Zembla, wij wisten het al langer: het nieuws in de Telegraaf moet je met een schep zout nemen. Zembla onderzocht een aantal spraakmakende verhalen, en wat blijkt? De krant houdt het adagium hoog dat je een goed verhaal niet moet doodchecken. Daarom interviewt het bronnen niet, werden reacties van betrokkenen verkeerd weergegeven en werd informatie bewust niet meegenomen omdat dat het verhaal zou ontkrachten. De Telegraaf wilde - uiteraard - niet meewerken aan de uitzending. Waarschijnlijk te druk met het verzinnen van de koppen van morgen.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Geen kans op wederhoor

[qvdd]

Het is opmerkelijk dat geen van de media die dit spul publiceert contact met mij probeert op te nemen, terwijl mijn telefoonnummer en e-mail adres makkelijk te vinden zijn. Ik krijg dus geen enkele kans op wederhoor voor publicatie, en ik wordt niet eens om een reactie gevraagd.

Robert Kluijver, de vriend van GL-Tweede Kamerlid Mariko Peters, haalt uit naar de media. Op zijn site doet hij zijn verhaal en dat werpt een geheel ander licht op de zaak. Als wat hij zegt waar is dan is hij het slachtoffer, en geen dader. Zijn ex was bijvoorbeeld de initiator van het huiselijk geweld.

Ondertussen heet het in Den Haag dat Peters “beschadigd is” en “wat uit te leggen heeft”. Wat mij betreft kunnen we over de journalisten die dit de wereld in geholpen hebben hetzelfde zeggen.

Pas als lezer in ieder geval wederhoor toe, voordat je die twee veroordeelt, door het verhaal van Kluijver zelf te lezen op zijn blog.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Komkommertijd ernstig in gevaar

[speld]

Journalistenvakbond NVJ slaat alarm over de ‘zomerse tsunami aan wereldnieuws’. De gebeurtenissen in Noorwegen, de dood van Amy Winehouse en de Eurocrisis leggen een grote druk op de door vakantie uitgedunde redacties. Hierbij vallen notoire komkommertijdverstoorders als de Tour de France en andere grote sportevenementen volledig in het niet.

Een rondje langs de grote dagbladen bevestigt dit. “Sorry, ik heb het druk!”, aldus een getergde NRC-redacteur Steven de Jong. “We hebben politici gevraagd om vooral op hun camping te blijven zitten en vooral niet terug te komen van reces, anders kunnen we de drukte gewoon niet aan. Eén incidentje à la Johnny Hoogerland is al lastig voor ons, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt.” De Telegraaf geeft aan verschillende eigenaars van weggelopen katten te hebben moeten teleurstellen, omdat er simpelweg geen plaats was om hun roerende verhaal af te drukken.

Op de toonaangevende nieuwssite niburu.nl is een interessante theorie opgedoken. Volgens de ‘alternatieve journalisten’ onder hoofdredactie van Ronnie Tober hebben de media de nieuwsfeiten zelf georganiseerd. Bezoeker Philip_Gaia schrijft: “Dit is doorgestoken kaart, Breivik was bezig was een tijdschrift te starten. Hij was dus eigenlijk zelf journalist! Amy Winehouse was een paar weken geleden nog zo fit als een hoentje, maar is vergiftigd door de media.”

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gewetenloos en innemend

De combinatie van begrippen speelt al een tijd door mijn hoofd: gewetenloosheid en persoonlijke charme. Beide eigenschappen worden in hoge mate toegeschreven aan Rebekah Brooks, bazin van News of the World. The Guardian  noemt haar  “a ruthless, charming super-schmoozer”. Als  je het woord Schmoozer intikt in Google krijg je een artikel in the Guardian van 8 juli. Zij wordt afgeschilderd als een harde, zeer ambitieuze, zeer innemende netwerkster. Murdoch lijkt haar als een vijfde dochter te beschouwen. Zij is zeer intiem met Cameron. Die bestreed dat in het parlement, met de mededeling dat hij haar nooit in pyama had gezien: fris hoor, die Britten.

Hoe komt ze aan die invloed, vraagt de Guardian, een beetje suggestief. Zij wordt verhoord door een parlementaire commissie en vervolgd voor het overschrijden van fatsoensnormen en wellicht omkopen van politiemensen. Sinds ik het stuk heb gelezen, denk ik er over na. Is de combinatie van gewetenloos en innemend een voorwaarde voor een succesvolle loopbaan? Hoe algemeen is dat? En hoe speelt het in de journalistiek?

Je hebt keurige en minder keurige kranten. Wat mij bezig houdt, is dat minder keurig handelen kennelijk soms nodig is om dingen op tafel te krijgen: zie Elsberg, Watergate, Wikileaks. De parlementaire controleurs van de macht zijn tamelijk afwezig, of liever: zij maken deel uit van de heersende macht. De klokkenluiders moeten het vaak niet van hen hebben, maar van de onafhankelijke pers. De opwinding in Engeland laat dat zien: er is geen autonomie in de controle op de macht, want het parlement onderzoekt maar weinig. En de pers houdt zich doorgaans  aan de regels.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Journalisten zijn honden

Het is bon ton om journalistiek aan de schandpaal te nagelen. Televisie, radio, kranten – ze snappen er op de redacties geen klote van. In die zin bevestigt het Britse afluisterschandaal een hardnekkig beeld van journalisten: dat zijn niet de bewakers van de democratie, maar onbetrouwbare honden die voor hun scoop over lijken gaan. Wie van enige afstand uitkijkt over het medialandschap ziet rookpluimen uit de ruïnes van de journalistieke moraal opborrelen. Het is eenvoudig om in snelle lijnen het ethische faillissement van de journalistiek uit te tekenen. Wat anderen – godzijdank – niet afschrikt om gewoon hun werk te doen. En goed ook.

News of the World heeft er ontegenzeggelijk een potje van gemaakt. Andrew Loyd (Financial Times) en Jack Straw (Times) pleiten in hun column daarom voor (een vorm ven) regulatie in de Britse pers. Volgens beide commentatoren heeft het zelfreinigend vermogen gefaald. Een onzinnige stelling. Het schandaal werd immers gebroken door twee andere kranten: The Guardian en The New York Times. Beide dagbladen hielden jarenlang claims dat de Britse schandaalkrant afluisterde en de betrokkenheid van politie in hun kolommen. Er is geen beter toezicht denkbaar dan toezicht door collega-journalisten. De politie faalde, de politiek faalde, de commissie die al toezicht moest houden – ze faalden allemaal.

Vorige Volgende