Griekse journalist schrijft over staat van land en belang persvrijheid
‘Democratie is als een fiets, je moet blijven rijden. Anders val je om.’
In de publieke opinie lijkt 'bezuinigen' haast wel synoniem geworden voor economie. Dat komt doordat er te veel alfa's en gamma's in de politiek en journalistiek rondlopen, en we te weinig oog hebben voor de nerds. Het was Frits Wester die mij tijdens de verkiezingen hoog in de gordijnen joeg door tijdens een verkiezingsdebat ongeveer de volgende uitspraak te doen: 'We gaan het hebben over de economie...de bezuinigingen.' Mijn eerste reactie daarop was: 'Economie gaat niet over bezuinigen, het gaat over geld verdienen.' Nu weet ik wel dat economie feitelijk gaat over hoe wij voorzien in onze behoeften met de beperkte schaarse middelen die ons ter beschikking staan, dus die primaire reactie was misschien wat plat. Maar dat is hier niet de kwestie. Waar het om gaat is dat de kongsi van politici en journalisten die elkaar zogenaamd zo kritisch benaderen eerst welvaart hebben verengd tot economisch en financieel beleid, en dat hebben verengd tot boekhouden, en binnen dat kader alleen maar praten over hoe we moeten bezuinigen. Over hoe we als BV Nederland onze economie moeten laten groeien, over hoe en waar we ons geld moeten verdienen, hoe we producten met toegevoegde waarde moeten produceren, banen kunnen creëren, de export moeten bevorderen en verder alles stimuleren wat de basis zou kunnen zijn voor onze welvaart (en we bijvoorbeeld juist misschien wel meer meer belastingen zouden kunnen heffen) is het ijzingwekkend stil.
‘Democratie is als een fiets, je moet blijven rijden. Anders val je om.’
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
OPINIE - Waarom leveren media steeds minder nieuws over dingen die gebeurd zijn en gaat het steeds vaker over wat nog komen gaat?
In De Groene Amsterdammer schrijft Rob Wijnberg over de neiging van media tot speculyse, het in commentaren en analyses vooruitlopen op gebeurtenissen die nog moeten plaatsvinden. Nieuws is steeds vaker ‘..dat wat er eventueel, mogelijk, misschien, vermoedelijk staat te gebeuren….De orakels staan niet meer in Delphi maar voor de camera’s van de NOS.’ Voorbeelden te over, de afgelopen week. Wijnberg noemt de bekentenissen van Lance Armstrong over zijn dopinggebruik, de benoeming van Jeroen Dijsselbloem tot voorzitter van de Eurogroep en de klassieke speculyse-hit voor het hele gezin : de Elfstedentocht.
En ook op Sargasso voegen we ons vrolijk naar deze nieuwe trend. Ik beken het ruiterlijk.
De vraag is natuurlijk: waarom? Wat verklaart het feit dat de media, die we vanouds raadplegen om te weten wat er onlangs gebeurd is, ons nu steeds meer meenemen naar de (nabije) toekomst met voorspellingen over wat er komen gaat? Wijnberg beantwoordt deze vraag niet. Ik heb twee dingen in gedachten. De eerste verklaring zou kunnen zijn dat kranten, radio en televisie, de oude media, de snelheid van het nieuws niet meer kunnen bijhouden. We weten dankzij de nieuwe media, met Twitter op de eerste plaats, alles binnen seconden nadat het is gebeurd. Daar zijn die oude media veel te log voor. Journalist met camera sturen, een heel apparaat met tientallen mensen in werking zetten. Voordat je het weet is het oud nieuws. Daarom was er langer een verschuiving in de media van nieuws in de oude zin van het woord, de rapportage van de verslaggever, naar de analyse, het achtergrondverhaal. Er moet nieuwe content gevonden worden om het medium overeind te houden. En van de analyse naar de speculyse is eigenlijk niet zo’n grote stap.
ANALYSE - De herverkiezing van Obama was weliswaar wereldnieuws, maar geenszins de historische gebeurtenis die het vier jaar geleden was. Dat blijkt uit een blik op de voorpagina’s van de internationale kranten.
De eerste helft van 2012 heb ik eindeloos naar voorpaginafoto’s van Barack Obama zitten turen. Voor mijn scriptie deed ik onderzoek naar hoe hij afgebeeld was op foto’s op de voorpagina van The New York Times, en of er in de eerste drieënhalf jaar een verhaallijn in te ontdekken was. (Antwoord: ja, maar die was grotendeels georkestreerd door het Witte Huis.)
Je zou denken dat ik voorlopig wel even genoeg heb gehad van Obama. Maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn weerzin jegens alles wat met mijn scriptie te maken heeft. Dus dook ik opnieuw in de archieven van het veel te onbekende Newseum om de voorpagina’s van Amerikaanse en internationale kranten te bekijken.
En wat blijkt (niet geheel onverwacht)? Vier jaar geleden was Obama de Messias die de wereld kwam redden. Nu is hij slechts de herkozen president van de Verenigde Staten.
Links steeds de voorpagina van 7 november 2012, rechts van 5 november 2008.
The New York Times
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
NIEUWS - Met de beschikbaarheid van betaalbare drones, is de inzet hiervan voor rapportages een serieuze optie geworden. Zo serieus dat twee universiteiten in de VS er al een programma voor hebben opgezet.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
NIEUWS - Onrechtmatig verkregen bewijs? Geen enkel probleem. Dat moet een veroordeling nooit in de weg staan.
Graaiers, zakkenvullers en uitvreters: grote eenstemmigheid in de Nederlandse media over de topsalarissen in de publieke sector. Maar waarom kijken journalisten niet verder?
New York Timesstijl betaalsysteem: beperkt aantal gratis artikelen, daarna $20 per jaar, gelinkte artikelen tellen niet mee. Hij neemt 2 man personeel mee, dus iets van 10.000 abo’s zijn wel nodig. Zou het lukken?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.