De Egyptenaren stuurden hun dictator naar huis, kregen er een militair bestuur voor terug en vierden dit vervolgens met een groot volksfeest. Dat is net zoiets als tweede worden op een WK en een rondvaart door de grachten organiseren. Nederlanders en Egyptenaren lijken dus eigenlijk best veel op elkaar. Maar in één ding verschillen we flink: Egyptenaren zouden wél massaal gaan stemmen bij de Provinciale Statenverkiezingen, terwijl hier de verwachte opkomst een magere 45% is... Maar wat weten die Egyptenaren nu van democratie?! Wij gaan hier al 100 jaar gebukt onder democratie, inspraak en rechtspraak! Ga er maar aan staan! Een Eerste Kamer die indirect gekozen wordt om wetten te controleren?! Provinciale Staten kandidaten waar je nog nooit van hebt gehoord?! ..en de enige Sterke Man die hier iets aan kan doen wordt naar de zeebodem gecartooneerd door JOOP?! Dus laat u zich niets wijsmaken door die Egyptenaren op het Tahrirplein als ze zeggen dat u knettergek bent als u vandaag niet van uw stemrecht gebruik maakt. Over 100 jaar zitten zij ook met hun onderbuik vol shoarma te klagen over de kloof tussen bestuur en burgers. [/tongue in cheek]
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
If you read only one person on the social movements all over the Middle East, then you should read Olivier Roy, who has been writing about political Islam since the 1990s.
In this Rue 89 interview, he offers of a recap of what has been happening and the nature of these social movements. I provide the gist of his statements for those of you who don’t read French.
First of all, what we have seen so far are not revolutions but protest movements involving the same kinds of social actors in the Arab world and beyond: protesters are young, educated, connected (through mobile phones, Twitter, Facebook, etc.) even though Internet penetration rates are still not great in these societies. They are sociologically modern in terms of family structures, education and ideas. They are more individualist, believe in democracy. They are the ones who started these movements, then joined by older generations.
These protests are against old and tired corrupt regimes that have been captured by authoritarian leaders and their families or inner circles, and have stagnated for the past 30 years. So, it is a fed-up generation that rejects what have been the dominant ideologies in the Arab world in the post-War period: Islamism (political Islam), nationalism or Arabic socialism.
Een gastbijdrage van Arno Uijlenhoet.
Het is een groteske situatie. Terwijl burgers in verschillende Arabische landen de moed hebben om met gevaar voor eigen leven te strijden voor vrijheid en democratie, blijft Wilders verkondigen dat de Islam een ideologie is die een gevaar vormt voor onze westerse waarden en normen. Hoe verklaart hij dan dat deze eens door Fortuyn weggezette ‘achterlijke nomadenvolken’ opeens steun betuigen aan waarden die ons dierbaar zijn? Het antwoord laat zich raden: Arabieren zijn mensen net als u en ik. Ook zij begrijpen dat vrijheid en democratie universele waarden zijn die uitstijgen boven culturele en religieuze verschillen.
Het hartverwarmende en hoopgevende aan de huidige revoluties in de Arabische wereld is dat deze niet primair worden gedragen door Moslimfundamentalisten maar door gewone burgers die hun buik meer dan vol hebben van onderdrukking, corruptie en uitzichtloosheid. Deze revoluties doorbreken het idee dat Arabieren niet in staat zouden zijn om zichzelf te verheffen, net als de Europese burgerij heeft gedaan tijdens en na de Franse revolutie. Ook een ander paradigma moet er aan geloven. Namelijk dat er geen andere keuze zou zijn voor Arabische landen dan tussen het vestigen van een Islamitische republiek à la Iran of een door het westen geduld regime van repressie gericht op economische stabiliteit.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De streepjescode van het nieuwe Egypte, zoals iemand vanavond twitterde, temidden van talloze typisch Arabische grapjes met als voorlopig hoogtepunt de website www.ismubarakstillpresident.com.
11 februari 2011, Farewell Friday, is een dag die ons nog lang zal heugen. Hier bij mij in huis zaten we vanaf het begin aan de buis gekluisterd, ook al omdat in het eerste weekend we een familiebijeenkomst hadden waarin we koortsachtig langs alle Arabische kanalen zapten op zoek naar het laatste nieuws over Egypte.
Het is niet de eerste historische gebeurtenis die plaatsvond op 11 februari: het is de dag waarop Maria voor het eerst in Lourdes verscheen, de dag waarop het Eichmannproces begon, het regime van de sjah van Iran viel, de dag ook waarop Nelson Mandela vrijgelaten werd. En daar wordt vandaag een nieuw wapenfeit aan toegevoegd: de dag waarop het Egyptische volk met vreedzame demonstraties Hosni Mubarak tot aftreden dwong. Mubarak, de dictator die 30 jaar en 18 dagen aan de macht kon blijven, zo leert de Wikipagina mij die direct blijkt te zijn bijgewerkt.
Meer nog dan de Val van de Muur was dit een revolutie die we op de voet konden volgen. We konden van minuut tot minuut de beelden zien die ons de vastberadenheid van de mensen op Meydan Tahrir toonden, in Alexandrië, in Suez en in talloze andere Egyptische plaatsen. Mensen die schreeuwden om vrijheid en democratie en bereid waren hun leven daarvoor in de waagschaal te stellen. We konden hun berichten volgen op Twitter en Facebook, niet in het minst door de volhardendheid van journalisten die er van het begin tot het einde bij waren en in sommige gevallen zelfs vastgezet werden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
“Moebarak is buiten westen” | “Moebarak ligt in coma” | “Moebarak in delicate gezondheidssituatie”
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.