Hoe laten de babyboomers Nederland achter aan hun kinderen? Waarom is Nederland zo grijs? Kan rechts ook groen zijn? In het programma ‘En bedankt babyboomers’ legt Frederieke Hegger deze intrigerende vragen voor aan een aantal bekende Nederlandse publieke figuren: Henk Krol, Jort Kelder, Mathijs Bouman, Robin Fransman, Jan Marijnissen, Zihni Özdil en Marjan Minnesma. Frederieke Hegger interviewde hen voor RTL-Z over de stand van zaken met betrekking tot het milieu en het klimaat. Het onderwerp van de serie is: ‘Babyboomers hoe laten jullie de wereld aan ons achter?’ In deze aflevering is ze vooral geïnteresseerd in de vraag of dit een linkse of rechtse kwestie is. Waarom wordt groen geassocieerd met links? Waarom is er geen GroenRechtse partij en zijn er ook rechtse duurzame oplossingen?
Vanaf 07:45:
Frederieke: “CO2 zorgt voor klimaatverandering”
Jan: “Dat is nog maar zeer de vraag”
Frederieke: “Zelfs als 97% van de wetenschappers dat zegt?”
Jan: “Ach, dat zijn allemaal van die dingen uit de milieubeweging, daar heb ik niet zoveel mee.”
HT @JorisW_GP
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Het blijft boeiend, die Arabische Lente. Ik lees bizarre teksten van een professor Cole over Libië, ik kijk naar Buitenhof en verbaas me over de verwarring. Jan Marijnissen zei het helder: het voordeel van de globalisering is dat je elk misdrijf van een regime onmiddellijk ziet: oppassen met het schenden van mensenrechten. En Marijnissen vervolgt met de waarschuwing dat een systematisch reageren op zo’n schending de wereld wel ingewikkeld maakt.
De discussie in Buitenhof ging over de interventie in Libië, over resolutie 1973 en over “R2P”, the responsibility to protect. Dat is een spannende innovatie in het volkenrecht; dat was tot nu toe in hoge mate gebaseerd op soevereiniteit van nationale staten en het non-interventieprincipe. Is dat losgelaten met resolutie 1973? Wordt de dreiging van misdaden tegen de menselijkheid een motief voor interventie?
Het respect voor de machtsbalans weerhield ons in Berlijn in 1953, in Budapest in 1956, in Praag in 1968. Het zou veel bloedvergieten hebben opgeleverd. Gelukkig werd de context van globale machtsverhoudingen toen aanvaard. Toen de Koude Oorlog in 1989 was beslecht, ontstonden nieuwe verhoudingen: in Ruanda deed de wereld bijna niets, met 800.000 doden als gevolg. In Joegoslavië deed de wereld wel iets, maar halfhartig, waardoor Dutchbat blijft zitten met het probleem van 8000 vermoorde moslims.
Traditiegetrouw biedt Sargasso (op z’n minst) in de Waan v/d Dag een hangplek voor uw reaguursels over Zomergasten. Tijdens de uitzending of te laat, zoals nu. Deze posting is voor diegenen die al een definitief oordeel hebben over Jelle Brandt Corstius na de uitzending met Jan Marijnissen (Oud-presentator Adriaan van Dis: “Over drie dingen hebben alle Nederlanders een mening, zei hij. Het weer deugt niet, het voetbal deugt niet én de presentator van Zomergasten deugt niet”).
Liet de presentator Marijnissen te makkelijk weg komen met zijn linkse politieke propaganda als “een simpele omroeper, niet eens een veredelde“? Of schiep hij juist de voorwaarden waarin de gast optimaal zijn avond kon samenstellen ongehinderd door narcistisch streven om de eigen mening te etaleren (alleen na Don Camillo: “Dit vind ik niet grappig, nou ja, ik begrijp dat het toen grappig was, maar ik vraag me af of het de tand des tijds heeft doorstaan”) of door psychologische pogingen om de gekozen fragmenten in freudiaans perspectief te plaatsen (behalve dan die losse opmerking tegen het einde dat er nagenoeg geen vrouwen in de fragmenten zaten)?
En dan zijn er nog die twee open eindjes. Interessante vragen die werden opgeworpen, maar waar zowel JBC als Jan M geen begin van een verklaring voor hadden. Misschien weet u het (weer) wel:
1. Hoe kan het toch dat de ellende van de ingestorte financiële markten zich niet vertaalde in winst voor de linkse politiek, maar in plaats daarvan de VVD de grootste partij werd?. Na het fragment waarin FED-voorman Alan Greenspan werd verhoord over de oorzaken van de kredietcrisis (1 2), kwam Marijnissen niet verder dan dat de mensen blijkbaar aan hun eigen portemonnee dachten in plaats van aan het algemeen belang. In een lofzang op de Braziliaanse president Lula verzuchtte de zomergast dat Nederland misschien wel ’te af’ is om de mensen achter een hoopvolle linkse agenda te krijgen. Je zou bijna denken dat hij voor een geslaagde opmars van de socialistische ideologie ons land eerst nog wat fascistische machthebbers toewenste.
2. Hoe komt het toch dat de SP weer als muurbloempje aan de zijlijn staat bij de formatievorming, terwijl het notabene groter is dan GroenLinks en D66? Ook hier moest Marijnissen het antwoord schuldig blijven. Hij murmelde slechts wat over hoe Ad Melkert in een vorig politiek leven anti-SP oekazes uitvaardigde en langs hem heen liep alsof hij lucht was.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Vandaag heeft Emile Roemer zich per brief officieel kandidaat gesteld voor het fractievoorzitterschap van de SP. Nadat Agnes Kant gisteren aftrad als fractievoorzitter en lijsttrekker, begon het speculeren wie haar zou moeten opvolgen. In eerste instantie werden veelvuldig de namen genoemd van Ewout Irrgang, Harry van Bommel en Ronald van Raak maar die lieten al weten Emile Roemer een uitstekende kandidaat te vinden.
De keuze voor de relatief onbekende Emile Roemer is minder opvallend dan het zich laat aanzien. Roemer zit pas vanaf november 2006 in de Tweede Kamer, en hij heeft de portefeuille verkeer en waterstaat. Daarvoor was hij wethouder in Boxmeer (in een coalitie met onder andere de VVD), en een tijdlang voorzitter van de SP in Noord-Brabant. Dat van Raak, van Bommel en Irrgang nu zo nadrukkelijk hebben laten merken dat zij in de relatief lichte Roemer een geschikte kandidaat zien om Kant te vervangen, is zo toevallig dat het wel lijkt alsof het van te voren is afgesproken.
Van dichtbij hebben de zwaargewichten in de partij de zeer bevlogen Agnes Kant zien struikelen over haar eigen ambitie de grote leider Jan Marijnissen op te volgen terwijl hij nog in de bankjes zit. Hoe kun je iemand doen vergeten, die gewoon nog niet uit de picture is?
Eergisteren bij de Wereld draait door kreeg hij nog van oud-sargasso blogger Felix Rottenberg te horen dat zijn partij zijn leiderschap miste. Natuurlijk sprak hij uit dat Agnes Kant de fractievoorzitter was, en natuurlijk steunde hij haar, maar het had allemaal veel weg van een judaskus. De vraag of hij nog vier jaar wil doorgaan in de kamer ontweek hij. Hij zei geen ja, hij zei geen nee.
SP-Kamerlid Jan Marijnissen maakt zich al enige tijd zorgen over de ‘onafhankelijke’ en ‘kritische’ journalistiek in Nederland. In februari van dit jaar – maar ook al eerder – benadrukte hij het belang van kwaliteitskranten. Een van de pijlers van dit artikel is de mogelijkheid tot verruiming van staatssteun (onder de nodige voorwaarden). Vandaag, 14 oktober, was Marijnissen te gast bij de Hogeschool van Amsterdam en sprak over de toekomst van de journalistiek met studenten van het profiel Nieuws en Media van de opleiding Media, Informatie en Communicatie (MIC).
Voor een docent aan de opleiding was het indrukwekkend om te zien hoe de studenten, nog nat achter de oren, de rode orkaan uit Oss voor hun kiezen kregen. Amusant was het ook. Maar welke namen en rugnummers nu écht horen bij de kwaliteitsjournalistiek volgens Marijnissen? Het werd me (nog) niet duidelijk. De Telegraaf in elk geval niet. Vol weerzin sprak de SP’er over de ‘actiekrant’ Telegraaf. ‘Maar Trouw kan er ook wat van.’ Nu.nl? Bloggers? Profiteurs van andere media. GeenStijl? ‘Tuig van de richel […] Waarom zit die Rutger bij Triana, bij één van de beste presentatoren in Nederland, Joost Karhof? Wat doet-ie daar?’ Twitter? ‘Alle twitteraars zijn losers. Twitterende kamerleden zijn ijdeltuiten’. Hij roemde wel de inzet van NRC Handelsblad en actualiteitenrubrieken als Zembla.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
[qvdd]
“Er zal genoeg op me afkomen. En ik ga mijn verleden nog maar eens overdenken. Misschien leidt dat zelfs wel tot een roman.”
Jan Marijnissen is niet bang voor een zwart gat nu hij definitief niet terugkeert in de Tweede Kamer. De vraag is natuurlijk of hij voortaan ook een blokje omloopt als hij een camera ziet.
“ik denk dat heel verstandig zou zijn als PvdA, SP, GL, PvdD vooraf zouden afspreken: deze 25 punten gaan we in ieder geval uitvoeren, dan heb je in ieder geval een rompkabinet”
Jan Marijnissen in DWDD over linkse samenwerking; oud-Sargasso blogger Felix Rottenberg doet een gepassioneerde oproep aan Marijnissen om terug te komen:
