Er is heel veel mis in de wereld, en bij de meeste problemen is het moeilijk om naar een enkel individu te wijzen, dat er schuld aan heeft. Er zijn echter een aantal mensen die veel op hun kerfstok hebben, en multi-miljardair George Soros is hier één van. Zoals blijkt uit dit artikel in de New Statesman speelt hij al vele decennia een zeer schimmige rol in Oost-Europa, waar hij sinds het begin van de jaren tachtig systematisch legitieme en democratische regeringen heeft ondermijnd, vanuit een filosofie die sterk aan het Amerikaans-kapitalistische imperialisme verwant is. Een iets recenter voorbeeld is Iran, waar de legitieme, democratisch gekozen regering probeert te overleven onder bedreiging van buitenlandse agitatoren. Recentelijk heeft de regering een lijst openbaar gemaakt van de buitenlandse organisaties die Iran het meest beschadigen. Het hoeft geen verbazing te wekken dat George Soros' Open Society Foundation bovenaan de lijst staat. Maar Soros is niet alleen een bedreiging voor de democratische regeringen van niet-westerse landen. In het westen zelf is hij misschien nog wel een grotere bedreiging. Bill O'Reilly waarschuwde een paar jaar geleden al dat Soros met geld tot op het hoogste niveau de Amerikaanse politiek probeert te beinvloeden, tot in het Witte Huis aan toe, hierbij voortgedreven door zijn haat voor Amerika. Met alle mogelijke vuile trucs probeert Soros de Verenigde Staten te doordringen van zijn gevaarlijke, extremistische standpunten, en gevaarlijke, onverantwoordelijke politici aan de macht te brengen. Uit recente ontwikkelingen blijkt dat ook de waarschuwingen van O'Reilly Soros niet hebben weten te stuiten. Wie weet hem wel te stoppen?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Klein berichtje van de persbureaus vandaag: elf doden bij een clash tussen de Iraanse politie en drugssmokkelaars in de aan Afghanistan grenzende provincie Khorasan. Het is het soort nieuws dat bekend is uit Mexico, maar ook in Iran is het dagelijkse realiteit. Het land is niet alleen een belangrijke doorvoerhaven van heroïne, maar ook de grootste gebruiker, met zo’n anderhalf miljoen verslaafden.
Zo bezien is het niet gek dat Iran een prominente plek claimt in de internationale strijd tegen drugsmisbruik. Dit jaar is het de voorzitter van de Commission on Narcotic Drugs (CND), het centrale VN-orgaan op dit terrein. De CND is tandeloos, maar het is natuurlijk wel een prestigieuze positie die Iran te pakken heeft, in weerwil van westerse protesten.
Anderzijds bereikte Iran vorige week een akkoord met Afghanistan om de strijd tegen de drugsbendes beter te coördineren. Dat zal niet zonder Amerikaanse goedkeuring gebeurd zijn – het gevecht tegen drugs is een belangrijke Iraanse bijdrage aan de strijd tegen de taliban. Toch valt er wel wat af te dingen op de anti-drugs credits van Iran.
Onder de leiding van president Ahmadinejad heeft het Iraanse anti-drugsbeleid een meer Amerikaanse aanpak gekregen, met nadruk op bestrijding van het aanbod in plaats van de vraag. Onder dezelfde president is Iran echter ook weer verder weggegleden in corruptie. Al voor Ahmadinejad was corruptie een groot probleem in de drugsbestrijding (.pdf), dus dat zal niet minder zijn geworden. En al zullen de ayatollahs waarschijnlijk wel oprecht zijn in hun afschuw van opium, je kunt je toch afvragen of het internationale beleid bij Iran in goede handen is.
Premier Balkenende heeft vandaag woest gereageerd op de ‘dictatoriale maatregelen die het Iraanse regime tegen haar bevolking neemt’. Zo besloot de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad vandaag dat geweld tegen politie-agenten dubbel bestraft zal worden. Gisteren gaf het Iraanse gezag aan dat alle Iraanse burgers verplicht een identificatiebewijs bij zich moeten dragen buiten hun woning. De maatregelen zijn zogenaamd onderdeel van het beleid om de dreiging van terrorisme in het land aan te pakken. Maar volgens Balkenende is dat “een smoes om de bevolking te onderdrukken.”
Eerder verplichtte de Iraanse overheid internetproviders om het surf- en mailgedrag van hun cliënten een jaar lang op te slaan. Voor telefoonbedrijven geldt een soortgelijke maatregel. Daar komt bij dat de mogelijkheden voor politie- en inlichtingendiensten om telefoons af te tappen zijn vergemakkelijkt. In totaal zijn in Iran dit jaar ruim 25 duizend mensen telefonisch afgetapt.
Komende weken zal de overheid nog meer vrijheidsbeperkende maatregelen nemen, volgens het regime gebeurt dat ‘om de filedruk in Iran aan te pakken’. Zo hangen politiemilities boven alle snelwegen camera’s met nummerbordherkenning. Volgend jaar is het voor alle voertuigen in het Islamitische land verplicht om een herkenningskastje in het voertuig mee te voeren. Politie-agenten zijn al sinds begin dit jaar uitgerust met apparaatjes waarmee nummerborden kunnen worden afgelezen. Oppositieleden vermoeden dat de maatregelen zijn genomen om het verzet tegen het regime te breken.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.