De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland. De mogelijkheden voor het Web zijn nog altijd groeiende. Bestond het Web eerst nog uit een verzameling gelinkte documenten, tegenwoordig kunnen we ook het Web van de Gegevens (het Semantische Web) of het Sociale Web onderscheiden dat zich manifesteert binnen dezelfde technologie: dat van het Internet. Met de opkomst van de mobiele systemen en de steeds kleiner en goedkoper wordende sensorelektronica dient zich naast deze bekendere voorbeelden nu ook een Web van (real-time) sensor data aan. Ook milieusensoren sturen hun gegevens de ether in en her en der duiken websites en systemen op die deze gegevens aggregeren en publiceren. Dat het Web een belangrijke rol in de verdere openheid en democratisering van de samenleving kan spelen hebben we de afgelopen jaren al laten zien. De technologie is nu dus zover dat een uit 1998 stammend EU-besluit over de openheid van milieudata eindelijk haalbaar is. In het besluit dat werd genomen op de Aarhus conferentie van dat jaar staat dat de lidstaten hun milieugegevens openbaar zullen maken en dat ze dit pro-actief dienen te doen. Dus niet alleen de bibliotheek moet open, er diende ook actief informatie gepubliceerd te worden. De Nederlandse overheid geeft hier slechts mondjesmaat gehoor aan en publiceerde onder andere de fijnstofwaarden gemeten door het RIVM op haar website. En ze ging nog een stap verder door zich aan te sluiten bij een open sensor-data initiatief Pachube.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Vandaag een bijdrage van @michonnet met als subtitel:
Invoering kinderporno filter op het internet is onwenselijk en biedt geen oplossing voor het probleem
Toegegeven. Ageren tegen maatregelen die ogenschijnlijk bedoeld zijn om de verspreiding van kinderporno tegen te gaan maakt niet populair. Echter, gelet op het recente ‘succes’ van de Duitse regering om een verplicht kinderporno filter op het internet in te voeren en de steeds harder klinkende roep uit Europa om kinderporno hard aan te pakken – sec gezien volkomen terecht – lijkt eindelijk de weg vrij om in heel Europa wetgeving hieromtrent te creëren. Het is lastig de gevaren hiervan te overzien en mensen die in dit verband praten over internetcensuur worden al gauw voor ‘complotdenker’ versleten. Toch moeten mensen ervan bewust gemaakt worden dat invoering van dit soort filters onwenselijk en gevaarlijk is en een inbreuk kan maken op de grondrechten van burgers.
Bestaande filters
Het filter heeft tot doel sites op het internet te blokkeren met daarop kinderpornografische afbeeldingen of videomateriaal. Door het opstellen van een blacklist van deze sites en het toepassen van technologische censuur, het filter, kunnen sites die op de blacklist staan niet meer bezocht worden. De gebruiker die naar de site surft krijgt een rood stopbord in zijn browser met uitleg over de onbereikbaarheid van de site. Men onderneemt dus niets tegen de makers en verspreiders van kinderporno noch verwijdert men de weerzinwekkende inhoud van de sites. De sites worden uitsluitend ontoegankelijk gemaakt.
Het is vandaag precies veertig jaar geleden dat de volgende gebeurtenis plaats vond: “… the embryonic one node network (!) came to life when the first packet-switching computer was connected to the Sigma 7 computer at UCLA. Shortly thereafter began the interconnections of many main processors (referred to as HOSTs) at various university, industrial, and government research centers across the United States.”
Het internet, toen nog Arpanet geheten, was geboren.
In die tijd is er veel veranderd. Een mooi moment ook om te speculeren over hoe de wereld er over veertig jaar uit zal zien. Mijn aanzet: Iedereen heeft mobiel een 1Tb verbinding ingebouwd in zijn/haar lichaam en kan via een interface op ogen, oren en mond direct alle informatie opvragen en versturen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op Sargasso bieden we regelmatig plaats aan gastbijdrages. Dit maal een bijdrage van Remko van Broekhoven, politiek filosoof en docent op de School voor Journalistiek. Het zal niet bij deze ene bijdrage blijven, verwachten wij.
‘Email is voor oude mensen.’ Aldus een oudere man, die het weer van zijn puberdochter had gehoord. Vorige week opende hij er een debat voor HBO-docenten mee waar ik aanwezig was. Jongeren, zo bedoelde hij, chatten, sms-en en – gaap, daar heb je ‘m weer – twitteren.
Leuk bedacht. Of goed gejat. Want deze oneliner zingt al weer jaren rond op internet. Het publiek met vooral meneren en mevrouwen van middelbare leeftijd knikte in elk geval schuldbewust. Ja, ha, ha: die leuke jongens en meisjes in de klas… we moeten echt wat beter onze best doen om bij hun leefwereld aan te sluiten.
Ze kunnen zich de moeite besparen. Je mag je bijvoorbeeld afvragen of de stelling wel klopt. Zo opende de Volkskrant nog geen twee maanden terug: ‘Jongeren twitteren niet’. Een 15-jarige jongen uit Londen had het geconcludeerd na een onderzoekje onder zijn vrienden. Marktonderzoeksbureau Morgan Stanley gaf er vervolgens zijn zegen aan.
Duizenden blogs en tweets uitten woede of instemming. Waarbij ik maar even in het midden laat of die reacties van tieners, twintigers of bejaarden afkomstig waren. Ik vond het nieuws in elk geval een welkome nuancering. De laatste jaren heb ik iets te veel mensen het einde van de huidige technologie horen uitroepen. Die dan geheel toevallig vaak hun brood verdienen met de nog nieuwere media, welke immers ook moeten worden verkocht.
De eerste barstjes zijn zichtbaar in Spotify, de nieuwe muziekdienst die ook hier aandacht kreeg. Volgens mij is het het beste initiatief op muziekgebied in jaren, of het gaat werken is de vraag. Sympathiek is het wel: onbeperkt alle muziek luisteren die er is, in ruil voor 10 euro per maand, of af en toe een reclame.
Maar helaas, bij nadere inspectie kwam The Guardian toch wel wat smetjes tegen. Zo blijkt dat de grotere maatschappijen aandelen in Spotify (zo goed als) gekregen hebben, en dat is verontrustend. Het verklaart wel het grote enthousiasme van de platenbranche, maar de grote charme van het systeem voor mij is dat je precies kan zien welke artiest hoe vaak gedraaid wordt. En dat is dé voorwaarde om het geld nu eens eerlijk onder artiesten te verdelen.
Zodra de grote labels een aandeel hebben in het bedrijf achter Spotify slaat bij mij direct de twijfel toe over deze verdeling. En niet onterecht, zo blijkt, want het grootste indie-label moet het doen met slechts 1% van de aandelen, terwijl 20% van de op Spotify gedraaide muziek van die maatschappij is. En wat als Spotify verkocht wordt? Krijgen de artiesten daar dan ook een deel van? De applicatie is dan een succes gemaakt met hun muziek, maar het lijkt erop dat dat gewoon in de algemene pot van de platenmaatschappijen zal gaan. Daarnaast is er een systeem opgezet waarbij niet elke artiest hetzelfde krijgt als zijn of haar liedje gedraaid wordt.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.