Dizze foto op Google Earth is noch wol ridlik. Dat wol sizze, de kontoeren fan ús haadstêd binne noch aardich te sjen. Mar as jo dan ynsoeme wolle (pylkjes rjochtsboppe, as jo 'Leeuwarden-Netherlands' selektearre hawwe), wurdt ús moaie stêd fager en fager.(..) Ynkoarten sil ik hjir fragen oer stelle yn de gemeenterie, want dit kin echt better. Alle úthoeken fan de wrâld binne te finen, mar Ljouwert is in grize massa op dizze kaart. Sybren Posthumus, raadslid van de gemeente Leeuwarden, kaart de schandelijke resolutiediscriminatie van zijn stad op Google Earth aan. Terwijl andere steden, zoals pak em beet Amsterdam en Parijs, pixeltechnisch veel ruimer bedeeld worden. Het schijnt dat het hoofdkantoor van Google inmiddels de ganse agenda heeft omgegooid om zo snel mogelijk met een delegatie uit Ljouwert, onder aanvoering van een ter zake kundig gemeenteraadslid, deze misstand de wereld uit te helpen. Babbelboxbonusvraag: Wat is uw favoriete Google Earth stekje?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Goed nieuws voor klanten van UPC: het bedrijf verstrekt alleen persoonsgegevens aan de Brein als er sprake is van ?zorgvuldig administratief onderzoek?. Mensen hoeven dus niet bang te zijn dat hun privacy wordt geschonden zonder dat de provider en de muziekwaakhond in een achterkamertje overleg hebben gepleegd. Tussenkomst van de officier van justitie? Niet nodig, natuurlijk. Wat kan die nu helemaal dat twee bedrijven niet onderling kunnen regelen?
Omdat internetproviders banger zijn voor rechtzaken dan voor weglopende klanten, regelen ze zaken meestal onderling met de belangenvereniging van platenmaatschappijen. Die stuurt een lijstje op met IP-adressen, en de provider stuurt een lijstje met de namen die daar bijhoren terug. Soms met wat gesputter, maar zelden weigert de provider botweg de gegevens te verstrekken zolang Brein geen dwangbevel heeft.
Moeten we vraagtekens zetten bij het ?zorgvuldige administratief onderzoek? dat volgens UPC is gedaan? Niet per se, al geeft de reputatie van het bedrijf te denken. Het probleem zit hem in het feit dat een bedrijf vindt dat het zoiets zelf wel kan bepalen. Alsof het de enige eigenaar is van de privacygevoelige informatie van zijn gebruikers.
XS4All, de provider die in de regel wél zorgvuldig omgaat met persoonsgegevens (wat natuurlijk een belangrijk onderdeel is van het corporate image van het bedrijf) is om die reden stinkend duur. Alleen maar omdat het zichzelf en piratenjagers niet boven de wet plaatst. Als een supermarkt die duur is omdat hij zich, in tegenstelling tot de concurrenten, aan de warenwet houdt.
Het blog van Brendan Nyhan verwijst naar een artikel in de NewYorker door Nicholas Lemann over de ‘strijd’ tussen blogs en MainStreamMedia.
Eerst wat knipsels uit het artikel en afsluitend een behartigenswaardige reactie van een blogger.
Volgens recent onderzoek zijn er nu 12 miljoen bloggers in de VS waarvan 34% hun product als een vorm van journalistiek zien. Dat zou betekenen dat er in de afgelopen jaren 4 miljoen journalisten zijn bijgekomen. Als je buitenlandse bloggers meetelt zou de journalistieke beroepsgroep 1000 keer zo groot zijn geworden in de afgelopen 10 jaar.
Lemann, een guru in de Amerikaanse pers, spiegelt de bloggocratie aan de opkomst van pamflettistische publicaties eind 17e en begin 18e eeuw. Deze publicaties werden mogelijk door de drukpers, door de vermindering van censuur en het verzachten van vergunningsvoorwaarden, door politieke onrust en urbanisatie (creëerde een publiek). Tot de opkomst van deze pamflettisten hadden autoriteiten uit kerk en staat vrijwel een debatmonopolie.
Ambitieuze blogs fungeren als een snel (en heftig op elkaar-) reagerende pamflet/open forum gemeenschap(GeenStijl?) voor elke mening die je maar kunt bedenken en die in de traditionele media niet (voldoende) aan de orde komt. Een andere groep blogs is erg persoonlijk met de levensbeleving van een individu (MerelRoze?).
Lemann vraagt zich af of de bloggosfeer fungeert als een uitlaatklep voor obscure of rancuneuze opvattingen of dat zij echt iets nieuws te bieden heeft buiten de wereld van opinie en commentaar.
De vrijwillige internet pers werkt alleen beter dan traditionele media wanneer groot nieuws erg onverwacht komt, of uit geïsoleerde of gevaarlijke gebieden. Bijvoorbeeld de foto’s bij de aanslagen in Londen vorig jaar of het eerste nieuws over de tsunami. Ook was de informatie via het web bij orkaan Katrina en bij het begin van het huidige conflict rond Israël/Libanon snel en adekwaat.
Lemann meent dat er geen sprake is van een greep naar macht waar de traditionele media te timide voor zouden zijn. In de woorden van David Weinberger: “Op het web is iedereen beroemd bij 15 mensen”.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Eén van onze meest succesvolle topics ooit is het retro-muziek topic. Het geheim? YouTube. Met deze site zijn zo’n beetje alle video’s ooit terug te vinden. Echter, als je kijkt naar het hiervoor gelinkte topic, dan zie je dat verschillende van die clips al niet meer opvraagbaar zijn. Als je op de video klikt dan zie je “This video has been removed due to terms of use violation.” Dit betekent dat er een BREIN/RIAA organisatie heeft geklaagd over de video’s en YouTube ze heeft verwijderd.
Ik kan werkelijk geen enkele reden bedenken waarom ze dit zouden moeten doen. Het gaat hier om video’s en nummers die minimaal 10 jaar oud zijn, waarvan slechts een klein gedeelte soms nog langskomt op radio of tv.
Alle gratis reclame voor zo’n nummer is toch meegenomen? Meer interesse in oude artiesten en dus meer verkoop zou je denken. YouTube is een fantastische tool om het “Hoe heette dat nummer ook al weer” en “Die wil ik nog één keertje horen” gevoel te bevredigen. Dit kost de maatschappijen geen geld. Sterker nog, als ze erin slagen YouTube leeg te krijgen van videoclips dan zijn er geen mensen die dit soort muziek ontdekken en misschien wel gaan kopen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.