Kunst op Zondag | 1000 + 1 in de eeuwigheid

Ik kan duizend dingen bedenken waarom een kunstenaar ook maar iets doet. Maar ik kan slechts één handvol dingen bedenken waarom een kunstenaar zevenduizend eiken plant. Of duizend kraanvogels vouwt. Of duizend hamburgers op een vloer tentoonstelt. In dat handjevol dreint één zin rond: gaat het misschien om de eeuwigheid? Duizend dingen, zelfs al zijn dat dagen, zijn natuurlijk een peuleschil in de eeuwigheid. Excuses voor het cliché. Toch dringt de gedachte over eeuwigheid zich op bij duizendvoudige kunst, zich eindeloos herhalende kunst en reusachtige, monumentale kunst. Zijn dat nou pogingen duurzame kunst van naam te maken of niet?

Door: Foto: peterned (cc)
Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Duizend

Een beetje kunst loopt in de duizenden…

Joseph Beuys7000 Eichen, 1982 – 1987.
Stadsbebossing in plaats van stadsbeheer, herbebossing van de wereld. Dat had Beuys in gedachten toen hij de stad Kassel 7000 eiken wilde schenken. Elke eik vergezeld door een basaltsteen. Start van het projekt in 1982 bij Documenta 7. De laatste eik werd in 1987 door zijn zoon geplant, Beuys was inmiddels op 23 januari 1986 overleden. Op deze foto de eerste en de laatste eik voor het Fridericianum museum in Kassel.
cc Flickr Wolfgang Staudt photostream documenta 12 Kassel Germany
Damien HirstA Thousand Years, sinds 1990.
Hirst, bekend van de schedel met duizenden diamanten of de duizenden vlindervleugeltjes, vindt zelf A Thouand Years zijn beste werk ooit.

Vliegen doen zich te goed aan een koeienkop en sterven een wisse dood in de vliegenvanger (de Insect-O-Cutor). Natuurlijk over leven en dood. Vanaf 2009 negen keer tentoongesteld.
cc Flickr Isabell Schulz photostream A Thousand Years

Jacqueline VerhaagenDuizend dagen, 1997.
Holle en bolle spiegels draaien rond in vijf trapezes,verdeeld over de twee vides in de centrale hal van een school. Ze tonen een voortdurend veranderend en vervormd beeld van de omringende ruimte en de toeschouwers. De spiegels projecteren het invallende licht naar de grijsblauwe achterwanden. Voor ieder seizoen is een andere choreografie ontworpen.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Lorenz Seidler (cc)

Kunst op Zondag | Borremans Hirschhorn, Buren, Atiku

Een paar kunstenaars, deze keer zonder KoZ-toelichting.  Zoek de verbanden, de verschillen.

Michaël Borremans.

The Angel, 2013.
cc Flickr Liisa Maria photostream Amazing Michaël Borremans' exhibition.

The Prodigy, 2007.
cc Flickr Art Comments photostream Michaël Borremans The Prodigy 2007

Thomas Hirschhorn.

Crystal of Resistance, 2011.

Non-Lieux, 2002.
cc Flickr Meowius photostream Thomas Hirschhorn, Non-Lieux

Daniël Buren.

La fondation Louis Vuitton transformée par Daniel Buren, 2016.
cc Flickr Jean-Pierre Dalbéra photostream Daniel Buren à la Fondation Vuitton (Paris)

Monumenta 2012 (Grand Palais, Paris).
cc Flickr Jean-Pierre Dalbéra photostream Monumenta 2012 (Grand Palais, Paris) Daniel Buren

Jelili Atiku – meer in dit artikel in De Groene.

Op de Biennale Venetië, 2017.

Come Let Clutch Thee, 2014.

Vier kunstenaars. Zoek de verbanden. De verschillen.

Foto: Dennis Hayes IV (cc)

Kunst op Zondag | Tranen trekken

Tranen en nog eens tranen. Toe maar jongen, gooit het er maar uit.

Zien huilen, doet huilen. Dat gaan we vandaag eens testen. Wie graag mee wil huilen maar er geen traan krijgt uitgeperst, raden wij kunsttranen aan.

Een vriend van mij vertelde me een verhaal over een fantastische driftbui die zijn dochter had. Ze was ontroostbaar maar bestudeerde tegelijkertijd zichzelf in de spiegel.

Dat was de inspiratie voor de vijf huilende meisjes die Laura Ford maakte voor het beeldenpark Jupiter Artland (Edinburgh – Schotland).

Laura FordWeeping girls, 2009.
cc Flickr Pierre Arronax photostream Weeping Girls by Laura Ford

Eén van de theorieën waarom er weinig in musea wordt gehuild, is dat men niet zo makkelijk een potje grient in publieke ruimten. De inspiratiebron van Laura Ford huilde nog binnenskamers en was haar eigen voyeur.

Dora Moutot kreeg mensen zo ver hun tranen op het internet te vertonen. Haar Tumblr-project “Webcam Tears” is geïnspireerd op 365 days: a catalogue of tears van Laurel Nakadate, die een jaar lang zichzelf fotografeerde tijdens en na een huilbui.

Dora Moutot verklaart zich nader:

Webcam tears is a project depicting contemporary sadness in an voyeuristic internet era through the medium of the webcam.
Webcam Tears is a project about internet exhibitionism and loneliness in an time where your best friend is your screen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Anders Ljungberg (cc)

Kunst op Zondag | Wir setzen uns in Tränen nieder

Fijn dat het Pasen is, want dat betekent het einde van een week gesnotter. Bij die hele lijdensweg zijn nogal wat tranen vergoten, culminerend in het slotkoor van Bachs Matthäus Passion. Devote volgelingen zitten jankend bij het graf van Jezus en blèren er een eindje op los.

Zoals er hopeloos veel is geschreven over de Matthäus Passion, zo veel wordt er ook geschreven over tranen in de kunst. Het merendeel gaat over afgebeelde tranen, waar collega Willem Visser op Sargasso al eens wat woorden aan wijdde.

Maar al eeuwenlang komt af en toe de vraag boven drijven waarom mensen wel of niet huilen bij het zien van beeldende kunst. Algehele tendens: het intrigeert de schrijvers waarom mensen wel een traantje plengen bij een stukje muziek of een film, maar zelden of nooit bij een schilderij of sculptuur.

Een mysterie, dat bij diepere beschouwing geen groot mysterie is.

Uit alle tot nu toe bekende onderzoeken, literatuur en essays kan worden opgemaakt dat a) er bar weinig wordt gehuild bij beeldende kunst, b) als er wel wordt gesnotterd de triggers tot janken te divers zijn om er algemeen geldende conclusies aan te verbinden en c) er net zoveel cultuur- en tijdsgebonden aspecten een rol spelen als bij huilpartijen buiten de kunst. Om van zeer diverse hoogstpersoonlijke drijfveren niet te spreken.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Opruiming

Vandaag geen thema, maar een greep uit de talloze afbeeldingen die Kunst op Zondag niet haalden. Niet omdat ze de moeite niet waard waren, maar omdat ook in een virtuele galerie de ruimte nu eenmaal beperkt is. Opruiming dus.

Eugenio Merino – In God We Trust, 2010.

Meer na de break…

Alicja Kwade – Journey Without Arrival, 2012/2013.

Ben Grasso – Plot, 2007.

Brian GogginSpeechless, 2008.

Mark Reigelman en architect Jenny Chapman – Manifest Destiny.

Mu Boyan – Dot (uit de Fatty series), 2013.

Don Gummer – Primary Seperatrion, 2005.

Claes Oldenburg and Coosje van BruggenSpoonbridge and Cherry, 1988.

Dennis OppenheimTrees: From Alternative Landscape Components, 2006.

En hier heb ik geen naam en titel van kunnen vinden.

 

 

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: BORIS G (cc)

Kunst op Zondag | Panama Papers

En ineens hebben we wat met Panama. Ook kunst komt voor in de Panama papers. Stinkend dure kunst, al dan niet gestolen.  Is dat nieuws? Welnee, al in 2013 was bekend dat kunstwerken van o.a. Rembrandt via Panamese offshore constructies verkocht werden.

Belastingontwijking, een belachelijk eufemisme voor diefstal, is niet het enige kunststukje van Panamese signatuur.  Vorig jaar werd de in Amerika wonende en in Panama geboren kunstenaar Richard Prince aan de schandpaal genageld omdat hij foto’s van Instagram jatte en die heel lucratief verkocht. Jatwerk, pardon, kopieerwerk, is overigens wel de kern van zijn oeuvre.

Awel, vandaag KoZ eigen Panama Papers. Om geen schrikbarende hoeveel geld kwijt te zijn aan copyrights, zult u het meer met links dan met plaatjes moeten doen.

In 2013 landde de Belgische ROA (street art) in Panama en liet beestachtig werk achter.

Antonio José Guzman, geboren in Panama maar woont en werkt in Amsterdam, tevens oprichter van The State of L3, een Pan Afrikaans collectief van kunstenaars, fotografen, film- en video makers, waar vier Panamese kunstenaars deel van uit maken. Eén daarvan is Cisco Merel.

Boat Transatlantic, installatie van Antonio Jose Guzman.
cc commons.wikimedia.org Antonio Jose Guzman MHKA Antwerp Boat TransatlanticRoland de Sedas baseert zijn werk op Panamese folklore.
cc Flickr Bialy photostream Girl in Pollera

Foto: Aaron Escobar (cc)

Kunst op Zondag | Wortels

Roets, pardon, wortels. Over kunstenaars die zichtbaar te maken wat anderen niet kunnen of willen zien. Sterk aangeraden de links te klikken.

Vincent van Gogh – Boomwortels, 1890.
cc Flickr - Gandalf’s Gallery - Vincent van Gogh - Tree Roots, 1890.

École de la Montagne Rouge (in 2012 beëindigd) – Tree roots.
cc Flickr Howl Arts Collective tree roots graphic via École de la Montagne Rouge

Julia Whitney BarnesRoots/Routes, 2011.
cc Flickr NYCDOT photostream Roots Routes

Steve Robin grossiert in bronzen en stalen wortels. Steve TobinTrinity Root, 2005.
cc Flickr Wally Gobetz NYC - Trinity Church - Trinity Root

Jorge Mayet  – Over mijn leven en mijn dood, 2008.
cc Flickr habier López photostream De Mis Vivos y Mis Muertos, Jorge Mayet, 2008

Meer bomen en wortels van Jorge Mayet in zijn mobiele sculpturen. Aan het begin van dit filmpje zie je hoe dat er bij kan hangen.

Henrique OliveiraTransarquitetônica, 2014.
cc Flickr Elias Rovielo HENRIQUE OLIVEIRA - transarquitetônica.Dieper in de materie: wandelen door Transarquitetônica.

El Anatsui (In 2009 één van de laureaten van de Prins Claus Prijs) – Earth developing more roots, 2011.
cc Flickr See-ming Lee El Anatsui - Earth developing more roots, 2011

Boomwortels als metafoor, daar gaat natuurlijk het nodige mank aan. Sommigen overdrijven hun geworteldheid, anderen negeren het teveel. Maar waren mensen bomen, wellicht zou de wereld er beter voor staan.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Handschoenen

De tentoonstelling ‘De handschoen in de kunst’ reist door het land. Eerder in Schiedam, nu in het Museum van alle tijden.

En een Haagse kunstenaar vraagt of u verloren handschoenen niet zomaar links laat liggen, maar helpt verzamelen voor zijn ‘super-warme-giga-allesomvattende-verloren-handschoenen-kostuum’.

Awel…..

Carolus-Duran – La dame au gant.
cc commons.wikimedia.org Carolus-Duran Dame au gant

Lois Langmead – Anatomical Glove.
cc Flickr Glasgow School of Art Lois Langmead Anatomical Glove

Analogue Tape Glove.

Mags Harries – Glove Cycle.

cc Flickr Tim Sackton Escalator Art

idem – detail.

cc Flickr redteam Bronze Gloves on Porter Station Escalator

Ushio Shinohara.

Meer handschoenen hier en daar en op straat.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Het beloofde land

Het beloofde land is een idee fixe.

Vincent Adriaenssen – Mozes leidt de Israëlieten naar het beloofde land.
cc commons.wikimedia.org Vincent Adriaenssen Moïse conduisant les israelites en terre promise

David Manuel – The Promised Land. Een eerbetoon aan de pioniers die via de Oregon Trail van oost naar west trokken. Eén van de vertrekpunten van de Amerikaanse Droom?
Het standbeeld werd in 1994 bekritiseerd: The depiction of the subject matter was found to be an inappropriate and inaccurate representation of the settlers of Oregon, excluding the many other races and religions”.
cc commons.wikimedia.org The Promised Land sculpture

Ralph Appelbaum Associates – Gate to the National Civil Rights Museum. Hierin een quote uit de speech “I’ve Been to the Mountaintop” van Martin Luther King, Jr. Het zou zijn laatste speech zijn. Een dag erna werd hij vermoord.
cc Flickr Carl Wycoff photostream National Civil Rights Museum Gate Across from The Lorraine Motel - Memphis TN

Mark Lisser – Mozes en het Beloofde Land, 2014.
Je ziet vruchtbaar land liggen, maar om een of andere reden kan je er niet heen.
© Mark Lisser Mozes en het Beloofde Land, acryl, 20x50 cm, 2014

Izak Boom – Het beloofde land.
Eén van de schilderijen die, na klachten, werden verwijderd uit een tentoonstelling in het Beatrixziekenhuis te Gorinchem, maar toch weer terug werden genomen.
© Izak Boom Het beloode land 3

Jerry KowalskyPromised Land.
An installation of drawings, objects and projections. It is about the influence of media and propaganda and the way identity is defined. The questions: How do ideals of great leader scientists and revolutionaries have influence on big groups of people was the starting point for this installation.
© Jerry Kowalski promised-land-installation-view21

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende