[qvdd] Als ik een oproep in de krant moest plaatsen dan luidde de tekst: partij zonder leider zoekt verhaal. Aldus een 'vooraanstaande PvdA-ideoloog'. Er zijn [in Engeland] allerlei Refounding Labour-projecten opgezet om de sociaaldemocratie nieuw leven in te blazen. Maar bij ons gebeurt er niks. We hebben een non-leider in huis onder wie de partij verweest. Volgens een 'andere PvdA'er'. Hij is een bestuurder van huis uit, iemand die gewend is dingen te organiseren, te regelen. In zijn huidige rol regelt iemand anders het en moet je een beetje een straatvechter zijn, zeker in deze snelle tijden. Daar is hij veel te beschaafd voor en te intellectueel. Soms heb ik met hem te doen. Zoals gezegd door een 'collega-fractievoorzitter'. Sorry, een wát? Is een collega-fractievoorzitter niet van een andere partij? Of gaat het om de pvda-fractievoorzitter van de gemeenteraad in wassenaar of iets dergelijks? Hoe dan ook, HP/De Tijd, het schizofrene tijdschrift*, denkt dat de dagen van Cohen als fractievoorzitter zijn geteld en trekt ter illustratie een laf blik anonieme reacties open en verklaart die tot spreekbuis van de partij. Een storm in een glas water, of is er écht wat aan de hand? *Voormalig kwaliteitsblad met een online afdeling die een dependance lijkt te zijn van GeenStijl.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Alexander Pechtold (D66) publiceerde vandaag een opiniestuk in de Volkskrant naar aanleiding van het eenmalige politieke roddelblad Binnenhof, een samenwerking tussen HP/De Tijd, Royalty en Weekend. In onvervalste tabloidstijl worden in deze uitgave zelfs vuilnisbakken bestudeerd, waaronder die van D66-voorman Alexander Pechtold. Ironisch genoeg was Wilders’ opmerking, nog niet zo lang geleden, dat HP/De Tijd een ‘smerig links medium’ is, nadat een HP-journaliste infiltreerde bij de PVV. Bijzonder om te zien hoe in een week een vliegramp en een vuilniszak vragen opwerpen binnen de media: hoe ver mogen we gaan? Maar gaat dit nu over de grenzen van ‘de media’ of over de grenzen (en de verkoopzucht) van een of twee titels?
Weekblad HP/De Tijd, dat zijn totaal betaalde gerichte oplage de afgelopen jaren flink zag slinken, zit sinds het aantreden van hoofdredacteur Jan Dijkgraaf in januari 2009 weer in de lift. Misschien niet eens zozeer qua verkoopcijfers, maar wel als concept. Dijkgraaf, als voormalig Metro- en Panorama-hoofdredacteur, weet hoe hij een blad ‘neer moet zetten’. Sterker, hij doet dat op een prikkelende, verrassende en soms omstreden wijze. Wie het blad in de laatste dagen van Henk Steenhuis las (voor Dijkgraafs aantreden), begreep de koers van het blad niet. Het leek wel een vergezochte potpourri van zoekgeraakte GPD-journalisten met een nietje erdoor. Onder Dijkgraaf heeft de titel zich hervonden. Of je het blad leuk vindt of niet, knap is het wel. Dijkgraaf heeft het blad cynisch, jachtig en gewaagd gemaakt.
Wilders’ partij is geïnfiltreerd door HP/De Tijd. Met veel gevoel voor drama zegt Karen Geurtsen, de gelukkige journaliste: “Ik had hem kunnen doden. Ik had hem zelfs tientallen keren kunnen doden.” Het doel van de infiltratie was om te bepalen hoe gevaarlijk de PVV nou écht is. Dat dit doel niet overeenkomt in het verhaal waar het tijdschrift mee naar buiten komt zegt eigenlijk al genoeg: ze heeft niets noemenswaardigs gevonden. Dan maar een relletje over een non-issue, moeten ze bij het tijdschrift hebben gedacht. Er moeten immers blaadjes verkocht worden, en Wilders zal vast wel mee willen werken om dit verhaal ten volle uit te melken.
En inderdaad, Wilders grijpt het aas. Hij laat de Telegraaf optekenen: “Het idee dat je blijkbaar zo makkelijk kan infiltreren, ook met ergere bedoelingen en bij me in de buurt kan komen geeft wel een onveilig gevoel“. Wilders zegt te gaan overleggen met de landelijke coördinator terrorismebestrijding.
Ik vraag me af waarom. Is de partij van Wilders niet zelf verantwoordelijk voor het aannemen van stagiaires? Volgens Geurtsen was een simpele Google-zoektocht voldoende geweest om haar te “ontmaskeren”. Dat dat niet gebeurd is zegt meer over het personeelsbeleid van de PVV dan de instantie die de mensen in de omgeving van Wilders moet screenen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.