[i]GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit kunnen stukken zijn die we -uiteraard met toestemming- overnemen van andere weblogs, of die via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk van Eddy Bonte.[/i] In de Vlaamse pers wist Michaël Freilich, hoofdredacteur van het blad 'Joods Actueel', te vertellen dat veel protest tegen het optreden van Israël in Gaza blijk geeft van 'selectieve verontwaardiging'. Dat begrip klinkt lekker in een demago- gisch stukje, maar is verder even onbruikbaar als 'disproportioneel geweld'. Het helpt de discussie dus geen meter verder. Wanneer iemand als Freilich beweert dat de verontwaardiging van sommige per- sonen en groepen over Israël in Gaza selectief is, dan wordt hiermee aangegeven dat deze personen en groepen ook verontwaardigd dienen te zijn (of hadden moeten zijn) over andere toestanden. En dat dus niet zijn of geweest zijn. Freilich verwijst naar het NAVO-optreden in Kosovo en vraagt zich af waarom 'men' dààrover niet verontwaardigd heeft gedaan?* Hierdoor wordt gesuggereerd dat die andere toestanden vergelijkbaar zijn, dermate vergelijkbaar dat het niet correct is ze buiten bedschouwing te laten. Freilich e.a. insisteren op het 'com- paratieve', maar deze (veronderstelde) vergelijkbaarheid is nu precies de zwakke plek van het argument 'selectieve verontwaardiging'.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Dit is een gastbijdrage van Jacco.
Ja, ja, ja. Opa vertelt. Maar het is wel zo. Jullie hebben maar geluk, met zoveel ellende op aarde. Er was namelijk een tijd dat het allemaal paix-en-vree en koek en ei was in de wereld. In de jaren negentig namelijk. De muur was net down, dus de spirit was overal up! En daar hoorde dance bij, in al zijn vormen, acid, drum ’n bass, goa en, het woord zegt het al, happy hardcore. Men sprak over het einde van de geschiedenis, loveparade’s van Warshau tot Wladiwostok, vrijheid, blijheid, paarse kabinetten. Goed, goed er werd in Joegoslavië nog geknokt, maar dat was veel te moeilijk om uit elkaar te houden en duurde ook zóóóóóo lang dat het ging vervelen.
Prachtige tijd, maar voor de benefiet-industrie was het een ramp natuurlijk. Geen Live-Aid, geen Farm-aid niks. Tsja, een beetje dansen tegen aids, dat gebeurde wel, maar de meeste mensen kwamen zo wappie op het feest dat de betekenis volledig langs ze heen ging. Goddank dus dat Osama in 2001 een einde aan het feest maakte, de lol was ineens op.
Terreur, aardbevingen, overstromingen, tsunami’s. Yes, de gitaren konden weer uit de wilgen, de snuiten konden weer op sip en het haar kon weer ongewassen en betrokken. Benefiet-concert! Niets leuker dan jezelf een excuus geven om voor een halfvol zaaltje ook eens headliner te zijn. Niemand die je afzeikt, want je kutband speelt natuurlijk voor dat Sri Lankaanse weeshuis. Bekritiseren van de band betekent dan natuurlijk schoppen tegen schattige bruine weeskindjes met zo’n spirituele stip op het voorhoofd. So not done!
Het is opvallend hoe gemakkelijk velen Hamas simpelweg beschouwen als een van de strijdende partijen in de globale Jihad tegen het Westen. In zijn opiniestuk in de Volkskrant van 19 januari, schrijft historicus Dirk-Jan van Baar bijvoorbeeld, dat het Israëlische offensief in Gaza aantoont dat de war on terror niet hopeloos is. Door echter de Israëlische strijd tegen Hamas op één lijn te stellen met de Amerikaanse oorlog tegen het terrorisme, toont hij dat hij zich niet goed verdiept heeft in de geschiedenis van het Palestijns-Israëlische conflict.
In tegenstelling tot wat de Israëlische en Amerikaanse PR de wereld wil doen geloven, heeft Hamas niets te maken met schurken als Osama bin Laden en zijn Al-Qaeda. Hoewel beide bewegingen hun inspiratie putten uit de islam, houdt de vergelijking daar zo ongeveer mee op. Hamas, waarvan de naam een acroniem is voor ‘Islamitische Verzetsbeweging’, is opgericht voor en door de Palestijnen, om de bezetting van de zionistische entiteit (Israël) te bevechten. Zoals in het allereerste communiqué van de beweging, uitgegeven in de eerste maand van de intifada, te lezen is, gaat het om een strijd tegen de Joodse oppressie en de bijbehorende kettingen, de gevangenissen en andere detentiecentra. Waar Al-Qaeda aanslagen over de gehele wereld pleegt en de corruptie, arrogantie en het expansionisme van de gehele Westerse wereld zegt te bevechten, is de strijd van Hamas zeer lokaal en vele malen doelgerichter: vechten tegen de nog immer voortdurende Israëlische bezetting van Palestijnse grond en de onderdrukking van Palestijnen. Is deze strijd tegen een verstikkende onderdrukking door een land dat voortdurend internationale wetten met voeten treedt, legitiem? Ja.
Echter, naast het feit dat de door Hamas gevoerde gewapende strijd tegen Israël vrijwel zinloos is, zoals nu weer is gebleken, moest het afvuren van raketten op Israëlische burgers ook absoluut gestopt worden. Dat mensen in het zuiden van Israël al jaren in angst leven is verwerpelijk en in wezen niet anders dan de collectieve strafmaatregelen die Israël de Palestijnen continu oplegt. In dat opzicht was een Israëlische aanval op de militanten van Hamas begrijpelijk. Het geweld en de ogenschijnlijke willekeur waarmee de Gazastrook is gebombardeerd en waardoor honderden onschuldigen zijn gedood, zijn echter totaal niet begrijpelijk.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Martijn Dekker doet als promovendus onderzoek naar datgene wat mensen in conflictgebieden doen om hun eigen veiligheid te verbeteren. Hij reiste hiertoe af naar de Gazastrook, maar door de oorlog is hij gestrand in Jeruzalem. Vandaag deel drie van zijn belevingen, eerder al te lezen op zijn VU-blog.
De signalen begonnen vorige week steeds sterker in de goede richting te wijzen, maar toch veroorzaakte de doortastendheid en snelheid waarmee Israël unilateraal een staakt-het-vuren afkondigde een lichte schok. De mededeling van Hamas dat zij zich er niks van aan zouden trekken, zorgde er echter meteen weer voor dat een gevoel van gelatenheid zich meester van me maakte. Maar toen Hamas een dag later alsnog ook een unilaterale wapenstilstand afkondigde, begon ik er zowaar in te geloven dat er echt veranderingen aan zaten te komen.
Het wordt rustiger
Vanmorgen, na een telefoontje met Ali in Gaza, kreeg het positivisme pas eindelijk een beetje de overhand. Hij vertelde me dat het een rustige nacht was geweest, stiller nog dan die daarvoor, en hij had zowaar weer in zijn eigen slaapkamer geslapen. Toen ik hem vroeg of hij al beweging zag komen in de Israëlische linies, zei hij dat ze zelfs al helemaal weg waren. Het leger heeft zich inmiddels teruggetrokken tot de grensgebieden, zo’n 200 a 300 meter van de grens met Israël. Ali verwachtte dat als het rustig zou blijven, het grootste deel van de troepen de komende drie dagen compleet uit Gaza wordt teruggetrokken, in lijn met wat premier Olmert beloofd heeft.
Het stelt de inwoners van Gaza in staat om weer op te krabbelen en de schade op te nemen. Ik stelde me zo voor dat mensen langzaam, nog lichtelijk verdoofd, verbaasd en knipperend met de ogen uit hun huizen tevoorschijn zouden komen, maar Ali vertelde me dat het inmiddels een drukte van jewelste is. Het lijkt alsof iedereen tegelijkertijd in de auto is gestapt om zo veel mogelijk inkopen te doen en cash te halen. Alles wat thuis op was en in winkels of markten verkrijgbaar is, wordt ingeslagen. Daarnaast, schrijft Ali in een later mailtje, zijn de mensen ook naar buiten gegaan om van de “vrijheid” te genieten, zonder zich zorgen te hoeven maken over bommen en kogels.
In de recente discussies over het conflict in de Gaza-strook merkte men een aantal maal fijntjes op dat er andere conflicten waren die eigenlijk veel meer aandacht verdienden.
Nu kan je conflicten natuurlijk niet zomaar vergelijken. Voor ellende is geen neutraal cijfer. De enige manier waarop je ze een beetje naast elkaar kunt zetten is met koude cijfers. Daarom heb ik een klein grafisch overzicht gemaakt van alle lopende conflicten (deze eeuw) met meer dan duizend dodelijke slachtoffers. Over de getallen valt te discuzeuren. Maar dat het zaken in perspectief plaatst, lijkt me duidelijk.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Martijn Dekker doet als promovendus onderzoek naar datgene wat mensen in conflictgebieden doen om hun eigen veiligheid te verbeteren. Hij reiste hiertoe af naar de Gazastrook, maar door de recente ontwikkelingen is hij gestrand in Jeruzalem waar hij wacht tot hij Gaza in mag. Vandaag deel twee van zijn belevingen, eerder al te lezen op zijn VU-blog.
Vandaag is het zeventien dagen geleden dat Operatie “Cast Lead” – het Israëlische offensief tegen Hamas in de Gazastrook – is begonnen. Uit het Israëlische kamp klinken voorzichtige stemmen dat de belangrijkste militaire doelen inmiddels zijn bereikt. Aan de andere kant hebben Hamasleiders te kennen gegeven open te staan voor een staakt het vuren. De belangrijkste vraag is nu, zeker voor alle mensen in Gaza, hoelang gaat het geweld nog voortduren?
Toen ik vanmorgen in de krant las dat de afgelopen nacht volgens de Gazanen de ergste sinds het begin van het offensief was, dacht ik, dit klinkt als een laatste slag. Een genadeklap, voor het einde ingeluid wordt. Of die gedachte klopt moet nog blijken, maar het lijkt er op dat er de komende dagen belangrijke ontwikkelingen gaan komen.
Mijn vermoeden wordt onderschreven door Ali, mijn contactpersoon in Gaza. Ook volgens hem was het vannacht verreweg de ergste nacht. De tanklinie is inmiddels opgerukt tot ongeveer 150 meter van zijn huis en gedurende de hele nacht heeft de familie angstig bij elkaar gezeten, terwijl Apache helikopters, F-16’s, tanks, drones (onbemande, op afstand bestuurde vliegtuigjes) en oorlogsschepen de bommen en artilleriegranaten op Gaza neer laten regenen. Letterlijk “Raining Death”, zoals de Egyptische krant Al-Ahram vanmorgen groot kopte. Maar er hangt ook verandering in de lucht. “Ik probeer positief te blijven,” vertelt Ali, “dus ik ga ervan uit dat dit het ergste is geweest en dat het vanaf nu alleen maar minder gaat worden.” Ik hoop dat hij gelijk krijgt.
Haaretz meldt onrust in kabinet Israel. Barak en Livni willen staakt-het-vuren | Olmert wil doorgaan | Legertop wil niet doorgaan | Update: Olmert vertraagt staakt-het-vuren met procedurele bevoegdheden | Update: Iran probeert bestand tegen te houden (Turkish Weekly) | Update: Hamas op grote lijnen accoord met bestand
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.