[gallery link="file" columns="2"] Met dank aan het Europees Ruimte Agentschap ESA, hebben we een fascinerende webzijde erbij. Gigagalaxyzoom.org is de inverse van Google Earth: we kijken buiten onze dampkring naar ons melkwegstelsel, en kunnen daarbij waanzinnig inzoomen op allerlei constellaties, nebulas en planeten. Deze 800-miljoen-pixels tellende overzichtsfoto is samengesteld uit bijna 1200 foto's, die in een periode van meerdere maanden werden gemaakt door de Franse astrofotograaf Serge Brunier. Elke foto duurde ongeveer zes minuten om te maken, een periode waarin de draaiing van de Aarde moest worden gecompenseerd door een minieme beweging van het statief. Het resultaat is werkelijk om stil van te worden. Enjoy :)
Schitterende versnelde nachtopnamen van de Franse fotograaf Samuel Cockedey. Hij maakt regelmatig dergelijke meesterwerkjes van de omgeving van Tokyo, waar hij woont. Let op de liften! De tweede video is rustiger en speelt hoofdzakelijk overdag. (Videovolt, @hmblank)
inter // states from Samuel Cockedey on Vimeo.
floating point from Samuel Cockedey on Vimeo.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Arno Haijtema schreef in augustus 2006 een korte geschiedenis van de persfotografie in de Volkskrant. “Het gebeurt nog maar zelden dat de kwaliteit van amateurfoto’s zo goed is dat ze op krantenpapier worden afgedrukt. […] Meestal wegen de voordelen – de directheid en de snelheid waarmee ze het nieuws zichtbaar kunnen maken – niet op tegen de nadelen: de meestal amateuristische, gebrekkige kwaliteit.” Drie jaar verder en dat krantenpapier hebben we helemaal niet meer nodig.
Fotograaf Stijn van Jaarsveld heeft met zijn foto de NUfotoprijs gewonnen. Vanochtend was hij nog de ‘onbekende fotograaf’, maar Nu.nl heeft hem opgespoord. Op het beeld zien we vooral de suggestie en een weergave van hoe het had kunnen zijn. Het gaat ons niet langer meer om de afbeelding zelf, maar om het onderbuikgevoel dat de foto teweeg brengt. De beleving speelt zich af buiten de werkelijke afbeelding. Is het daarmee een minder goede foto? Ik denk het niet…
Een uitgebalanceerde, haarscherpe foto van de toegesnelde prof geeft doorgaans een minder heftige reactie dan de pixelige snelle foto van de mobiel. En ook deze foto hadden we misschien wel allemaal zelf kunnen maken – al is Van Jaarsveld ‘professioneel fotograaf en cameraman’. De jury zegt zelf over de winnende Nufoto (van een brandweerman die een meisje uit een brandend gebouw redt): “Juist die onscherpte maakt de foto spannend. Een echte nieuwsfoto.” Het onvolledige geeft de fotografie de illusie van snuff. En dat spreekt ons in de 21e eeuw meer aan dan gelikte Hollywoodplaatjes die niets aan de verbeelding over laten. In de kunst, reclame en marketing zal de fotograaf nooit aan verfijndheid en professionaliteit hoeven inboeten. Maar voor persfotografie gelden andere wetten: iedereen is persfotograaf. De usb-kabel en een snelle internetverbinding zijn belangrijker dan fotovakmanschap. En anders nemen we wel een still uit een grauw mpegje.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Stefan Gheorghiu, Canvas preperation, 2010
Uit de eetlust opwekkende serie genaamd Eatscapes geplukt.
Heiti Paves, 2009 winnaar Nikon Small World.
Leven is ook kunst. De kunst zit er dan ook nog eens in dat mooi vast te leggen.
Meer?
“They say all good things in life come to an end. Today we announced that Kodak will retire KODACHROME Film, concluding its 74-year run.“
Wàt? Kodachrome stopt? Zucht. Een ander icoon voor eeuwig en altijd uitgewist. Olivion. Dodo carbidlicht.
Hier de afkondiging van Kodak, en hier een slijtshow. En een beetje man kan niet om de poëzie (“kleurkoppelreactie”!) van deze opsomming heen:
De ontwikkeling van Kodachromefilms vindt plaats in tien stappen (de verschillende spoelbaden niet meegeteld), namelijk:
Dina Goldstein, fotoserie “Fallen Princesses”
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.