Er was eens, lang lang geleden, een jongetje dat zat te glunderen in de schoolbanken. Tijdens de lessen geschiedenis en maatschappijleer kreeg hij te horen welke unieke ontwikkelingen het piepkleine koninkrijk waarin hij woonde allemaal doormaakte. Tegen de grote boze buitenwereld in verwierven de mensen vrijheden op zaken die jarenlang taboe waren. De grote boze kerkmeneren konden niet langer tegenhouden dat beschikking over het eigen leven, abortus en zelfs een stukje drugsgebruik vrij gegeven werden.
Het gebeurde niet zonder slag of stoot en er gingen eindeloze discussies aan vooraf. Maar uiteindelijk kwamen er dan toch wetten, regels en afspraken waar men uitstekend mee kon leven. En in die strijd weerstond men de druk van het grote conservatief christelijke buitenland om de wetten toch vooral niet door te voeren. Kijk, dat was nou eens kracht tonen!
Het jongetje groeide op, werd man en ging meehelpen om het kleine landje nog beter te maken en te zorgen dat alle vastgeroeste waarden ter discussie gesteld werden zodat nog meer mensen een gelukkig en gezond leven zouden kunnen leiden.
Maar op een zekere dag keek de man verschrikt om zich heen. Terwijl hij nog bezig was met het vechten voor een nieuwe, betere samenleving, waren ze achter zijn rug al een tijdje bezig om alle bereikte zaken weer af te breken. Een smoes was voldoende. Een suïcidaal Frans meisje was genoeg om de paddo’s te verbieden. Verkeersdrukte aan de grens kon gebruikt worden om de coffeeshops aldaar te temmen. De nabijheid van scholen werd gebruikt om de coffeeshops in de steden uit te dunnen (niet de tabakswinkels). Een paar aanslagen in de wereld en twee in Nederland zijn gebruikt om de privacy en de vrijheid stevig in te perken. En nu gaan ze ook nog eens zitten morrelen aan de regels rondom abortus.
De man schudde met zijn hoofd. Is er dan straks helemaal niets meer om trots op te zijn in dit kleine koninkrijk? Vallen we dan gewoon terug naar de jaren vijftig met zijn conservatief christelijke waarden? Terwijl grote groepen mensen wijzen naar de migranten en hun “achterlijke” religie, zijn we zelf bezig een kleinburgerlijke angstige samenleving te maken waarin mannen in pakken of jurken bepalen wat goed voor ons is en vrouwen vooral weer de rol van passieve broedkippen moeten opnemen.
Natuurlijk moet er altijd de mogelijkheid zijn om zaken opnieuw ter discussie te stellen. Maar neem dan wel rekenschap van de discussie die al gevoerd is. En negeer vooral niet de gevolgen van het traditionele verbieden. Want met verbieden verdwijnen de meeste zaken niet, ze gaan alleen ondergronds en ongecontroleerd verder. Dan treedt het tijdperk van de breinaalden weer in.
