"Foreigners pay better. Plus you don't have to worry about losing your life. Sometimes we fight over foreign clients. Around 60% are from abroad. In the best cases they'll be German or French and in the worst, Arab or Turkish. Clients from Western Europe are the nicest. Clients from Poland and other former Soviet countries, they're similar to Ukrainians - are often bastards". (Observers France24) Iryna: prostituee in Kiev legt uit dat buitenlandse klanten in veel gevallen juist gewild zijn vanwege hun betere manieren en forsere liquiditeit. Dit is in tegenspraak met de teksten van de FEMEN activisten die zich juist keren tégen het seks-toerisme in Oekraïne. FEMEN ziet deze illegale beroepsgroep en haar buitenlandse klanten liever vertrekken en laat dit merken via opvallende straatacties (klik & scroll). Los van de discussie of prostitutie verboden zou moeten worden lijkt er uit de woorden van Iryna een verband op te maken tussen het emancipatieniveau van de klant en het gevoel van onbehagen bij de prostituee. Klanten uit moslimlanden worden als 'de ergste' ervaren, maar ook de klanten uit Oosteuropese landen -waar na de val van het communisme emancipatie door de kerk is teruggedraaid- zijn niet geliefd. De FEMEN actie waarbij een lokale vrouwenhater werd getaart (foto) is op de lange termijn misschien dus wel effectiever dan het op straat aanspreken van buitenlandse mannen (foto)?
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
“Geluk is een overschatte emotie.”
Heleen Mees is verantwoordelijk voor waarschijnlijk het meest bizarre citaat van het jaar. Het is haar antwoord als De Groene Amsterdammer haar de stelling voorlegt dat veel mensen gelukkiger zijn als ze niet keihard een carrière nastreven, maar proberen te genieten van het leven. (alleen voor abonnees)
En passant introduceert Mees ook nog de term ‘statistische discriminatie’:
“Dan zit ik op een terras, prachtig weer en zie ik goed opgeleide vrouwen die met hun kinderen in de weer zijn. Dan lijkt het leven bijna perfect. En, denk ik, waarom stoort dit me? Dan word ik met mezelf geconfronteerd en denk: wat vind ik hier nou verkeerd aan? Weet je wat het is? Die deeltijdvrouwen zitten die vrouwen die méér willen dan kinderen in de weg. Daarom stoort het me. Dat is statistische discriminatie.”
Is dit item Sargasso-waardig? Ja/nee/geen mening. Maar we gaan het toch lekker even over het Eurovisie Songfestival hebben. En wel hierom: onze drie Toppers leken en lijken kansloos, om vanavond door de voorronde te glippen. Mannen op leeftijd met rare glimmende pakken en met een liedje, dat wat mij betreft wettelijk verboden mag worden. Maar waarom ik hier aandacht aan besteed? Dat is het feit dat Gordon aan het Toppers-optreden ineens een homo-emancipatorische draai heeft gegeven.
Als de homo-demonstratie in Moskou zaterdag met geweld wordt neergeslagen, dan weigert Gordon in de finale van de songfestival op te treden. Klinkt nobel en misschien is het dat ook wel. Maar ik voel toch enige lichte nattigheid en ik zal uitleggen waarom. We weten allemaal dat het songfestival ongekend populair is onder homo’s, vandaar ook die demonstratie in Moskou. En die populariteit geldt voor heel Europa, zeker ook in die landen (en dat zijn er vele), waar homofobie nog een algemeen verschijnsel is. Doe maar heel Oost-Europa en de balkan en je weet grofweg waar je als man of vrouw maar beter niet uit de kast kunt komen.
(Update: homo-demonstratie in Riga, Letland verboden. Geldt ook voor de Oekraïnse stad Mykolaiv. Breaking: de Toppers liggen eruit! Dat wordt weer een dag van nationale rouw)…….
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Nadat de gereformeerde scholen bijna over minister Plasterk heenvielen omdat hij een waarschuwingsbrief schreef aan de vereniging voor gereformeerde scholen komt RefoAnders, een organisatie die opkomt voor de belangen van gereformeerde homo’s, met de volgende uitspraak:
“Wij doen ons best om homoseksualiteit in gereformeerde kring bespreekbaar te maken, maar dan moet de minister ons daar wel de tijd voor geven. Met dit soort signalen kweek je alleen maar meer weerstand onder een doelgroep die toch al lastiger te bereiken is als het gaat om homo-emancipatie.”
Interessant genoeg is deze uitspraak bijna exact dezelfde die de vereniging van gereformeerde scholen een week geleden deed. Deze vereniging wil een nota invoeren die weinig verandert aan de positie van homo’s binnen het gereformeerd onderwijs. Sterker nog, er staan dingen in die wettelijk gezien niet door de beugel kunnen. Het komt er op neer, dat homosexualiteit ‘steun’ verdient, maar dat uiting van de geaardheid ontoelaatbaar is. Kortom: u mag dus homo zijn, maar geen homo zíjn.
De vraag is natuurlijk of RefoAnders met haar methode wél resultaat zal boeken. Bovenstaande nota kwam er immers ook pas nadat Plasterk had gedreigd er zelf wat aan te gaan doen.
Eén PvdA’er lijkt vooralsnog vrijgesteld van Wouter Bos’ recente oproep om compromisloos pal te staan voor de Westerse waarde om kerk en staat te scheiden. Waar de Amsterdamse stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch eerder koranlessen introduceerde op openbare scholen en de handenschudloze groet bij vrouwen, pleit hij nu voor een apart stadsdeel waar de Islam zich kan ontwikkelen. In het Parool laat hij over het plan optekenen: ”Er kan een bloeiende moslimgemeenschap ontstaan met voldoende sociaal kapitaal. De moslimminderheid wordt dan een pluspunt.”
De eerste kritiek uit zijn eigen partij is al te horen, tweede-kamerlid Jeroen Dijsselbloem liet weten dat niet het stadsdeelkantoor, maar de moskee de plek is waar een moslimgemeenschap omheen kan bloeien. Vanuit de progressieve hoek van de partij liet Eddy – ‘God er uit of ik er uit’ – Terstall weten: “Op de één of andere manier lijkt Marcouch niet door de PvdA geremd te worden in zijn uitspraken. Dan zit er weinig anders op: met z’n allen op een andere partij te stemmen bij de volgende verkiezingen.” Ook andere progressieven gaan steeds meer twijfelen over de intenties van Marcouch. Dat de PVV kamervragen wil stellen over de uitspraken van de baas van Slotervaart, dat zal niemand verbazen.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
“Een seksuele revolutie is zeker nodig, maar dan alsjeblieft niet onder leiding van de Opzij dat voor elke tegenslag de fout zoekt bij ‘de man’ en die zwelgt in de humorloze verbetenheid. De man is voor Opzij wat Irak voor Bush was: middelpunt van alle kwaad. ” (Volkskrant)
Hassnae Bouazza was uiteindelijk toch niet welkom bij het debat van Opzij over de nut en noodzaak van een nieuwe seksuele revolutie. Ze zitten daar kennelijk alleen te wachten om mensen die steen en been klagen over hoe slecht het gaat met de jeugd en vooral over hoe beroerd de vrouw er weer vanaf komt.
Helpt dit de emancipatie of juist niet?
Het Rwandese parlement, zoals gekozen bij de verkiezingen van half september, werd afgelopen maandag ingezworen. Onder de tachtig afgevaardigden zijn 44 vrouwen, waarmee het land de claim legt van het eerste parlement ter wereld waarin vrouwen de meerderheid hebben. Er waren sowieso 24 zetels gereserveerd voor vrouwen (plus twee voor jongeren en een voor een gehandicapte), maar van de 53 ‘gewone’ zetels sleepten vrouwen er ook nog eens twintig in de wacht.
Het parlement koos logischerwijs een vrouwelijke voorzitter, Mukantabama Rose, die meteen onder vuur kwam te liggen, omdat ze niet in staat zou zijn tegenwicht te bieden tegen president Paul Kagame, die ontegenzeglijk de baas is in het land. Hoewel hij op zijn Poetins werkelijk populair is onder de bevolking vanwege de stabiliteit die hij gebracht heeft, zijn er twijfels of hij wel een heuse democraat is.
Vrouwen domineren ook meer en meer de economie van Rwanda. Niet zo heel gek, als je bedenkt dat vrouwen meer dan zestig procent van de bevolking uitmaken, omdat de genocide van 1994 vooral een mannenzaak was. Rwanda is een vrouwenmaatschappij. Misschien zal Mukantabama Rose voorlopig het initiatief nog aan guerillacommandant Kagame moeten laten, maar in elk geval geeft Rwanda op het gebied van vrouwenemancipatie Zweden weer eens het nakijken (om over Nederland maar te zwijgen).
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.