Aanstaande woensdag wordt Ricardo Martinelli als president van Panama geïnstalleerd. Hij ontsnapt daarmee aan een trend die tegenwoordig doorgaans linkse presidenten aan de macht brengt in Latijns-Amerika. Veel zal er niet door veranderen in het land, maar in de buitenlandse relaties is wel iets opmerkelijks aan de hand. Panama is één van de 23 marginale landen die met Taiwan diplomatieke relaties onderhoudt in plaats van China (allebei tegelijk mag niet van China, dat Taiwan als een opstandige provincie ziet). Martinelli overweegt de switch te maken, zei hij tijdens de verkiezingscampagne. Niettemin zal de Taiwanese president Ma Ying-jeou prominent aanwezig zijn bij de inauguratie. Van verbreking van de diplomatieke relaties lijkt helemaal geen sprake.
Even denk je in een Griekse demonstratie te zijn beland, maar het is een festival: las bolas del fuego. In het stadje Nejapa, El Salvador, staan op 31 augustus twee groepen jongemannen tegenover elkaar. Ze vertegenwoordigen de strijd van goed tegen kwaad, van mens tegen duivel. En vervolgens gooien ze vuurballen naar elkaar. Opdat de duivel nog een jaartje wegblijft.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dit is een gastbijdrage van Marjolein van de Water zij interviewde voor Noticias Hato Hasbún, de belangrijkste politieke adviseur van de Salvadoriaanse verkiezingswinnaar Funes en bovendien directielid van de FMLN.
“Als die communisten winnen zullen ze ons land verkopen aan Hugo Chavez!” Deze en soortgelijke uitspraken waren de afgelopen maanden veelvuldig te horen uit de monden van tegenstanders van Mauricio Funes, de man die afgelopen zondag de verkiezingen in El Salvador won. Zijn partij, de FMLN (Farabundo Martí para la Liberación Nacional), is een formatie van 5 linkse guerrillagroeperingen die tijdens de burgeroorlog hun krachten bundelden om te strijden tegen de heersende oligarchie. Na het tekenen van de vredesakkoorden in 1992, werd het een officiële politieke partij en is sindsdien de grootste oppositiepartij in El Salvador. De ARENA (Alianza Republicana Nacionalista) is opgericht in 1981 door toenmalig legerofficier Roberto D’Aubuisson, die in de jaren ’70 en ’80 bovendien verscheidene paramilitaire doodseskaders heeft opgericht. ARENA is 20 jaar aan de macht geweest en het land is al die tijd gekenmerkt geweest door een extreme politieke polarisatie.
Volgens Hato Hasbún, de belangrijkste politieke adviseur van Funes en bovendien directielid van de FMLN, zal aan die polarisatie nu een einde komen. In een interview met Noticias benadrukt hij het belang van samenwerken met andere partijen om de problemen in het land het hoofd te kunnen bieden. Hasbún, van oorsprong een Palestijn, wordt beschouwd als de man die verantwoordelijk is voor het kandidaatschap van Funes. Al bij de vorige presidentsverkiezingen presenteerde hij Funes als de ideale kandidaat maar toen koos de partij nog voor de inmiddels overleden voormalig guerrillacommandant Shafik Handal. Funes is de eerste presidentskandidaat van het FMLN die geen verleden heeft in de guerrilla.
Nog een van die landen die u weinig interesseren, maar waar we hier hardnekking over blijven schrijven omdat we democratie belangrijk vinden, ook als het ver weg is: El Salvador. Zondag zijn er parlementsverkiezingen, over twee maanden gevolgd door presidentsverkiezingen. De laatste zijn belangrijker, omdat de president zowel staatshoofd als regeringsleider is. Voor het eerst sinds de bloedige burgeroorlog van 1980-1992 lijken de voormalige linkse guerillas van het FMLN te gaan winnen.
De huidige president Antonio Saca is, net als de laatste twee presidenten, lid van Arena, de rechtse partij uit de tijd van de burgeroorlog. Ideologisch is hij goede maatjes met George Bush. Het heeft goede economische banden met de VS opgeleverd en Salvadoraanse troepen in Irak. De bevolking blijft echter zuchten onder armoede en torenhoge criminaliteit van het gewelddadige soort.
Om de ontevredenheid over de huidige prestaties van Arena te kunnen uitbuiten, heeft het FMLN zich een gematigder gezicht aangemeten. Mauricio Funes is een televisiepresentator zonder bloed aan zijn handen, die erin moet slagen niet alleen de armen maar ook een deel van de middenklasse aan zich te binden. Linkse actiegroepen klagen over een mediacampagne die stelt dat Amerika wraak zouden nemen voor een linkse president door Salvadoranen in de VS niet meer toe te staan geld naar huis te sturen.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.