[qvdd] I was very unhappy about yesterday. I do not want to see Egyptians fighting each other De Egyptische president Hosni Mubarak betreurt het dat zijn aanhangers zo ontzettend op de demonstranten tegen zijn regime hebben ingehakt. Ook is hij 'moe van de macht', vertelde hij aan verslaggeefster Christiane Amanpour. Vandaag wordt in Cairo opnieuw gedemonstreerd, maar het pleit lijkt beslecht: eerst worden de journalisten verwijderd, daarna wordt het centrale plein met geweld leeggeveegd.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Jeanine Hennis-Plasschaert is voormalig Europarlementariër voor de VVD en tegenwoordig lid van de Tweede Kamer. Haar hartje klopt op blauwgeel bloed, zo erg houdt ze van Europa. Zij was ook één van de Europarlementariërs die een broertje dood had aan het Europa-bashen waar nationale politici zich aan bezondigen als het hun uitkomt. Niets is zo makkelijk als ‘Europa’ bashen, want terugpraten doet men daar toch niet. Welnu: tegen de achtergrond van het bloedige geweld in Egypte lijkt Hennis-Plasschaert toch doodleuk aan het spelletje mee te doen.
Dat spelletje werkt ongeveer zo. Wordt er een slecht voorstel gedaan door ‘Europa’? Dan is het ‘fout!’, ‘mag niet!’, ‘geld terug!’, ‘waar bemoeien zij zich mee!’, ‘de Europees Commissaris moet z’n biezen pakken!’, en zo verder. Soms komen zulke uitspraken zelfs in het verkiezingsprogramma. Het allerleukste is natuurlijk dat ‘Europa’ geen enkele grote beslissing neemt zonder dat de nationale ministers erin gekend zijn – niet zelden dezelfde minister die een minuut later, na eerst volmondig ingestemd te hebben met het slechte voorstel, voor de camera tégen hetzelfde voorstel staat te fulmineren. De Eurokritische kiezer moet gerustgesteld, weetuwel.
Maarrrrrr…! Heeft ‘Europa’ een goed voorstel? Dan was het niet ‘Europa’ dat het binnenhaalde, nee, dan was het de Nederlandse minister die zich namens Nederland in Europa bemoeid had met het voorstel. Glimmend van trots staat hij of zij dan voor de camera uit te leggen hoe hij/zij het voorstel toch maar mooi voor de poorten van de Brusselse Hel wegsleepte.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Millions are in uproar in #Cairo. Rumor is they heard our new spring collection is now available online at http://bit.ly/KCairo -KC” (Een tweet op Twitter)
Nee, netjes was het niet wat kledingontwerper Kenneth Cole deed op Twitter. Cole dacht een slaatje te kunnen slaan uit de volksopstand in Egypte, maakte een Twitter-account aan en tikte zijn eerste bovenstaande tweet. Puur voor de business dus, om wat kleren te kunnen verkopen.
En nou is de Twittergemeente dus zeer verontwaardigd. En staat op Twitter in veel tweets ‘Cole, asshole’ te lezen, want dat rijmt lekker en wat Cole deed was natuurlijk hartstikke fout. Niet netjes, nee. Stoppen met lezen deden we trouwens toen Anne Frank erbij werd gesleept. Het was tijd om internet uit te zetten. Twexit Twitter.
Bijna 60 jaar geleden werd koning Faroek verjaagt door een volksopstand in Egypte. Hier twee Polygoonfilmpjes daarover – en dan zeggen ze nog dat nieuwsitems tegenwoordig zo kort zijn! Beeld en Geluid pakt uit met een hele serie Polygoonfilmpjes over Egypte.
Mubarak’s slap in the face of President Obama
Juan Cole over de gevolgen van Amerikaans beleid in het Midden-Oosten: “American toothlessness and weakness in the Middle East”
Volgens Wilders is de ene dictatuur de andere niet
Wel Mubarak, geen Mubarak, zolang de fascistische islam niet wordt verdrongen zal Egypte niet vrij zijn. Islam en vrijheid gaan niet samen.
De stem des volks is voor Geert Wilders kennelijk alleen relevant als het om zijn eigen kiezers gaat. Alle anderen gunt hij liever een dictator dan hun eigen democratie. Bijster veel vertrouwen in het Egyptische volk spreekt er niet uit.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
