“Zeehond wacht zelfde lot als kabeljauw”
Het maatschappelijke debat over de zeehondenjacht in Canada richt zich de laatste dagen niet alleen meer op de wreedheid van de jacht maar ook op duurzaamheid ervan. Tegenstanders van de jacht trekken een vergelijking met het instorten van de kabeljauwstand voor de kust van New Foundland toen in de jaren ’70 en ’80 stelselmatig te royale quota werden uitgegeven om de vissers te pleasen. De kabeljauwstand stortte vervolgens in zoals te zien is aan onderstaande tijdreeks 1900-1999 (SeaAroundUs) die de teruggang van grote roofvissen in de Atlantische Oceaan weergeeft. Nu de kabeljauw voor de Canadese kusten (voorgoed) verdwenen is moeten de werkeloze vissers noodgedwongen grote aantallen zeehonden doodknuppelen om nog wat geld te verdienen. Maar of dit een duurzame inkomstenbron is valt dus nog maar te bezien? Volgens tegenstanders van de jacht zijn de knuppelquota veels te hoog, er zijn simpelweg teveel jagers voor te weinig zeehonden.
Rebecca Aldworth van de Humane Society vindt dat de Canadese overheid enkel denkt aan economische belangen. “Er zijn teveel jagers voor te weinig zeehonden. De populatiecijfers van het Visserijdepartement zijn absurd en worden door andere wetenschappers in twijfel getrokken. Dit is gewoon een heruitgave van de manier waarop de overheid de kabeljauwbestanden gemanaged heeft: om politieke redenen werden te hoge quota ingesteld. Tien jaar na het complete visverbod op kabeljauw hebben de bestanden zich nog altijd niet hersteld. De vissers werken dat nu gewoon uit op de zeehonden.” (IPS)
Op de Convention on Biological Diversity