De huidige wetgeving en verslaggeving en militaire acties tegen islamisering, wakkeren de islamisering juist aan. Een aanval op de hele moslimgemeenschap In moslimkringen op de sociale media circuleert een persverkaring van Hizb Ut Tahrir Nederland, oftewel de Partij van de Bevrijding. Ik had nog nooit van die beweging gehoord, maar zo te lezen in een oud artikel is het alles behalve een frisse beweging - ook moslims die wat meer vrijheden waarderen, voornamelijk ook in hun geloofsbeleving, zouden ervoor op hun hoede mogen zijn. De titel van het stuk luidt echter: “De aanval op de niqab treft de hele moslimgemeenschap”. In het kort wordt betoogd dat moslims solidair moeten zijn tegen het burkaverbod, dat binnenkort in de eerste kamer wordt besproken, omdat de aanval op de vrijheid van de vrouw een niqab te dragen in het licht moet worden gezien van de algemene campagne die gevoerd wordt tegen moslims. En deze stelling blijkt gezien de verspreiding van het stuk goed aan te sluiten bij het gevoel van veel moslims die we ‘gematigd’ zouden noemen. Je ziet aan deze oproep heel goed hoe zo'n burkaverbod bij moslims het vluchten in het geloof aanwakkert. Vooral daarom zouden mensen die zich druk maken om 'islamisering' juist het meest fel tegen zo'n verbod moeten zijn. Wie zich zorgen maakt over radicalisering en de uitbreiding van het islamitische geloof in het algemeen, keert zich juist af van het moslimbashen dat continu door rechtspopulistische politici en journalisten als Baudet, Wilders, Weird Duk en Ebru Umar, en over wordt genomen door partijen als de VVD, het CDA en zelfs de PvdA. Zij wakkeren het vuur van de Islam in Nederland alleen maar aan.
Mensen die hier niet horen en toch mogen blijven in afwachting van hun procedure, moet je verplicht steriliseren.
Aldus Ebru Umar in Metro, onder de kop Asieladvocaten zijn NSB’ers.
Het zal wel weer een ironische hyperbool zijn. Iets dat valt onder de vrijheid van meningsuiting. En dat is ook natuurlijk ook zo. Maar het is te walgelijk en smakeloos voor woorden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Als een columniste haar afgrijzen van Nederturken duidelijk maakt, dan dient ze het vrije woord, maar als die Nederturken vervolgens hun verbale middelvinger opsteken moeten ze hun bek houden, en daar vind ik – ach, f*ck it, daar wil ik het helemaal niet over hebben. Stephen Fry heeft namelijk een TL;DR stuk geschreven waarom hij het internet de rug zou willen toekeren. Internet is het domein van de heersende orde geworden en daar wil hij niet bijhoren.
Soms wou ik dat het waar was, van die heersende orde. Dat de onheilstijdingen, halve waarheden en leugens altijd in Junckeriaanse wolligheid tot me kwamen in plaats van gehuld in ranzige hyperbolen of gewikkeld in dertig lagen aluminiumfolie. Op het deel van internet waar ik me veel ophoud, merk ik weinig van Fry’s aantijgingen. Zelfcensuur in de vorm van een internexit ga ik mezelf niet opleggen, maar ik haal wel steeds vaker mijn schouders op.
De afgelopen maanden verschenen dertig afleveringen van de serie detailpolitiek. De centrale thema’s waren de politieke voorstellen en Kamervragen over van alles, variërend van pretecho’s, tot wissels, fraude met scripties, bonnetjes van bestuurders, privacy van iPhone-gebruikers, detentieboten en slangen die konijnen oppeuzelen.
Aan het eind van de serie is dan de logische vraag: waarom bestaat detailpolitiek eigenlijk? Hoe komt het dat Kamerleden denken dat zij met gedetailleerde regels, voorstellen en Kamervragen de maatschappij tot in de haarvaten kunnen regelen? Wat lost detailpolitiek inhoudelijk op, zitten burgers hierop te wachten of moeten we de oorzaak van deze Kamervragen zoeken in de politiek zelf?
De resultaten
Wat hebben alle Kamervragen over al die uiteenlopende thema’s opgeleverd? De inhoudelijke score van de Kamer is slecht tot zeer slecht. Zo was er deze winter rumoer over Brandon, die in een inrichting zat vastgebonden aan een muur. Dat bleek niet echt anders te kunnen. In Kampen werd op een school homo-intolerantie geconstateerd, en die is er ongetwijfeld nog steeds. De nachttrein via Gouda is definitief afgeschaft en de koks van een departementskantine zullen het soms nog steeds in hun hoofd halen een dag minder vlees te serveren.
Inhoudelijk hebben veel voorstellen en Kamervragen geen invloed gehad op het beleid, en de reden daarvoor is steeds dezelfde: de politiek gaat er niet over en heeft geen middelen om burgers of organisaties tot een bepaalde handelswijze te dwingen. Burgers kunnen er nog steeds voor kiezen geen handen te schudden, hiv-patiënten kunnen nog steeds bij sollicitaties zwijgen over hun infectie, hogescholen hebben nog steeds grote beleidsvrijheid en gemeenten zoeken nog steeds de mazen van slechte wetten op. Mensen maken allerlei beslissingen en laten daarbij de mening van de Tweede Kamer aan zich voorbij gaan.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
In Engeland sloegen de stoppen door bij een Brit – je kunt het hem niet eens kwalijk nemen. Waarschijnlijk wilde hij gewoon een buurthuis. Of respect. Of een Miele. Of gratis geld. Of een huis. Of een einde aan de waanzin die islamitische terroristen herbergen heet. Want zolang politici doen alsof locals gek zijn en migranten gepamperd moeten worden, is burgeroorlog slechts een kwestie van tijd.
Ebru Umar heeft begrip voor de terroristische daad waarbij eergisteren in Londen een moskeebezoeker omkwam, en meerdere mensen gewond raakten. Want ja, islam hè, dat doet nou eenmaal dingen met mensen, ook als ze geen moslim zijn. Arme chauffeur.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Ebru Umar: wie zich als kritisch journalist in Turkije begeeft, roept straf over zichzelf af.
Jaja, ze zei het echt. Niet vandaag over het eigen arrestatie in Turkije, maar vorig jaar op de radio over de kritische journaliste Frederike Geerdink.
Fréderike Geerdink is net als Ebru Umar een Nederlandse, en een journaliste. Ze werkt voor onder meer de Nederlandse media, ANP, Het Parool en De Groene, en voor de Engelse krant The Independent, en schrijft vooral over de situatie van de Koerden in Turkije. Ze werd vorig jaar meerdere keren opgepakt in haar standplaats in Turkije, en na een hoop gedoe definitief het land uitgezet, omdat ze te kritisch schreef. Ze kan daardoor nu feitelijk haar werk niet meer doen.