Zwarte wetenschappers hebben minder kansen op een beurs dan blanke
, door
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Moslims: doe de gelofte
, door
De anti-moslim sentimenten worden ook in de VS sterker. In een aantal staten bereiden parlementariërs wetgeving voor die de ‘sharia-rechtbanken’ moet verbieden, rechtbanken die helemaal niet bestaan. Lokale gemeenschappen verzetten zich tegen de bouw van moskeeën en zeker buiten de grote steden zijn moslims geregeld doelwit van scheldpartijen en pesterijen.
Een aantal moslimorganisaties probeert via een grassroots beweging meer begrip te krijgen voor moslims in de VS. Onderstaand filmpje is daar de uitkomst van. Als je even door de zoetsappigheid heen kijkt, vind ik het vooral een treurig verhaal. Als je het filmpje ziet als teken des tijds, dan heeft men in de VS (net zo goed als in Europa) de laatste jaren het publieke discours flink verlegt. Want als je als gemeenschap een zo voor de hand liggende, dagelijkse waarheid moet verkondigen – goh, we zijn niet allemaal slecht – dan zit je diep in een hoek waar de klappen vallen. Oordeel zelf.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Rechter Paris: ADO’s nieuwe stadionspeaker
, door
Een bijdrage van GB, ook te lezen op Publiekrecht & Politiek.
Mr. Paris, een voorzieningenrechter bij de Rechtbank Den Haag, heeft zich gemengd in de discussie over antisemitische spreekkoren in voetbalstadions. ADO Den Haag heeft een bevel aan zijn broek om: onmiddellijk adequate maatregelen te treffen indien zich tijdens door haar georganiseerde voetbalwedstrijden langdurig, dan wel – in geval van kortstondigheid – bij herhaling antisemitische spreekkoren voordoen, waarin het woord “joden” in enige samenstelling voorkomt, teneinde die spreekkoren te beëindigen en/of nieuwe spreekkoren te voorkomen, welke maatregelen zo nodig dienen uit te monden in het stilleggen van de betreffende wedstrijd.
De motivering zit op zichzelf overtuigend in elkaar. Blijkens het vonnis had ADO allerhande sympathieke draaiboeken en richtlijnen overgelegd om zijn goede wil te tonen, maar beweerde het dat hen, anders dan misschien een klein incidentje hier en daar, niets was opgevallen. De eisers legden evenwel een DVD over van ADO-Ajax van 20 maart 2011, inclusief spreekkoren met verheffende teksten als: “Kutkankerjoden”, “Hamas, Hamas, alle joden aan het gas” en “Vriend van de joden”.
De keuze om tegen een DVD met videofragmenten in te betogen dat de scheidsrechter (voor wie een de spreekkoren bedoeld was) en geen van je 150 stewards iets is opgevallen, komt niet onmiddellijk over als een begrijpelijke processtrategie. Na het als ongeloofwaardig afserveren van de onwetendheid van ADO kan de voorzieningenrechter dan weinig anders meer dan ADO bevelen zich aan zijn eigen Huisregels te houden.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Detailpolitiek (20): Sollicitanten met Hiv
, door
Onlangs had ik een sollicitatiegesprek. We spraken over de baan, mijn motivatie en mijn werkervaring. Nu is mijn ervaring met sollicitatiegesprekken beperkt, maar het leek me een gewoon gesprek. Zo gaan de meeste sollicitaties, denk ik. Werkgevers willen weten wat je kunt, wat je wilt en wat voor persoon je bent. Hoe zal het zijn om met jou te gaan werken? Dat maakt in de meeste gevallen de hoofdmoot van het gesprek uit, en is ook de belangrijkste reden om iemand aan te nemen.
Ziekten en infecties
Ik heb nog nooit bij een sollicitatiegesprek gezeten waar de werkgever mij vroeg of ik Hiv heb, of een andere ziekte. Als een werkgever dit onderwerp goed aan de orde wil laten komen, moet hij veel ziektes laten passeren. Want je kunt nogal wat klachten, kwalen, infecties en ziekten hebben die je niet direct bij iemand opmerkt. Voor je het weet, heb je als werkgever iemand aangenomen die meteen weer de ziektewet in kan. Al is het maar vanwege psychische klachten die niet zijn opgemerkt bij het gesprek.
Zie hier de kloof tussen theorie en praktijk. In de praktijk wil je als werkgever de sollicitant leren kennen, in theorie wil je ook alle medische gegevens hebben. Maar die heb je niet. Een zichtbare handicap kun je niet verzwijgen, maar heel veel andere zaken wel. Een ding is zeker: als je werkgevers vraagt of sollicitanten dit soort zaken moeten melden, vinden ze van wel. Zeer verrassend dus dat onderzoek deze week liet zien dat veel werkgevers van sollicitanten willen weten of ze Hiv hebben of niet. Door de vraagstelling worden ze immers herinnerd aan dit ‘vergeten risico’.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Je bent wat je weet
, door
Anil Ramdas: Badal, De Bezige Bij, 411 p.
‘De white trash was misschien onherkenbaar geworden, dankzij uiterlijkheden als kleding, huizen, spullen, auto’s, vakantiereisjes; maar de culturele onbeschaafdheid was blijven bestaan, was toegenomen, en durfde zich nu te manifesteren, in al haar stupide parmantigheid.’
Harry Badal is een journalist van Surinaams-Hindoestaanse afkomst. Ooit was hij beroemd en veelgevraagd, in zijn topdagen verdiende hij wel een gulden per woord. Nu moet hij een nieuwe start maken. Zijn huwelijk is over, hij moet stoppen met drinken en het allerbelangrijkste: hij moet een nieuw onderwerp vinden om over te schrijven. Hij ziet in dat hij het over een andere boeg moet gooien: Badal neemt zich voor om een stevig essay te schrijven over white trash, de blanke massa zonder inhoud en gebrekkige moraal. Hij vestigt zich in Zandvoort om het probleem beter te kunnen onderzoeken. En om nog dichter bij de problematiek te komen maakt hij een uitstapje naar Venlo om een optreden bij te wonen van Caro Emerald.
Tot zover een korte samenvatting van de eerste roman van Anil Ramdas. Ik heb uitgekeken naar dit boek. Ik had tien jaar niets meer van hem gelezen en dat terwijl ik veel aan deze schrijver te danken heb. Toen ik in de jaren negentig naar Curaçao verhuisde was Ramdas mijn gids. Ik las al zijn boeken en ik volgde zijn leestips op. Alle wetenswaardigheden die hij wist te integreren in zijn teksten vond ik interessant, ook als ze niet direct te maken hadden met het hoofdonderwerp. Ja, hij kreeg me zelfs aan ‘A house for Mr. Biswas’ van V.S. Naipaul en ook de ‘De wijde Sargasso zee’ moet ik door hem kennen. Vooraf was ik best zenuwachtig, stel je voor dat Badal tegenvalt, op welk moment stop je dan? Maar het viel niet tegen, geen moment heb ik gedacht: ik stop.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Quote du Jour | Frankrijk: ‘préférence nationale’?
, door
“Xavier Bertrand a jugé ‘possible de réduire l’immigration légale, notamment liée au travail’ dont il a estimé qu’elle représentait ‘à peu près 20.000 personnes’.”
(blog Patrick Lozes)
De Franse minister van arbeid Xavier Bertrand wil in een aantal beroepen ook de legale migranten uitsluiten ten gunste van autochtone werkzoekenden. Die autochtone werkzoekenden wil hij hiertoe een opleiding aanbieden. Het zou gaan om ‘minder dan 20.000 mensen’. Dat West-Europa op zijn achterste benen stond om de woorden ‘eigen volk eerst’ in een buurland van Frankrijk lijkt inmiddels eeuwen geleden.