Geen bal op tv | Minimalism

­­‘I’m a hugger, brother’, zeggen de mannen in de documentaire Minimalism de hele tijd. Waarna ze een hug geven. Soms nodigen ze de hele zaal uit om hen een hug te geven. Cause we are huggers. Het lijkt een integraal onderdeel van hun filosofie te zijn: je hebt bijna niks nodig om gelukkig te zijn, behalve de broodnodige kleren en wat menselijke warmte. En een mogelijkheid om die broodnodige kleren zo nu en dan te wassen natuurlijk, want niemand geeft graag een hug aan iemand die een uur in de wind stinkt. De minimalisten die in Minimalism aan het woord komen, zijn zonder uitzondering welgesteld. Meestal hebben ze in het verleden hard gewerkt en veel verdiend, waarna ze tot de conclusie kwamen op een doodlopend spoor te zitten. Ze hadden altijd de nieuwste iPhone, maar werden er niet echt gelukkiger van. Op de een of andere manier val ik steeds in slaap als ik de documentaire probeer te bekijken. Zojuist ook weer. Ik was pas op de helft en kon twee dingen doen: naar bed gaan of dit stukje tikken. Ik besloot dit stukje te tikken, in de hoop dat ik tijdens het tikken niet in slaap zou vallen. Dat gebeurt namelijk weleens. Dan zit ik knikkebollend te kijken naar de letters die mijn handen op het scherm toveren. En langzaam maar zeker worden de letters vager en vager, beweeg ik mijn handen zonder dat ik de letters nog zie en begin ik een letters te tikken die niks meer met zinnige woorden te maken hebben. 

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Closing Time | Shake, Rattle & Roll

, door

Nu David Lynch is overleden, duiken er allerlei clipjes over de man in mijn tijdlijn op. Daaronder ook een met Willem Dafoe, die vertelt hoe Lynch hem tot het personage bracht van Bobby Peru in het misdaaddrama Wild at Heart uit 1990.

Lynch vond het belangrijk dat Peru tanden als stopjes had en stuurde Dafoe naar de tandarts om een prothese op te laten meten. Met de prothese in vond Dafoe al gauw een wellustig karakter. “Ik ging ineens anders praten, maar ook anders zitten. Gewoon door de stand van mijn mond,” aldus Dafoe.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Closing Time | This Magic Moment

, door

Afgelopen week las ik dat kettingroker David Lynch geen films meer kan regisseren vanwege longemfyseem.

Misschien is dat maar beter ook, want laten we wel wezen, het werk van deze eigenzinnige filmmaker werd er de laatste jaren niet toegankelijker op.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Mededeling

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.