I love linkse hobbies…
, door
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto’s: China kijkt naar India
, door
China en India worden vaak in een adem genoemd als de meest indrukwekkende opkomende economieën. Maar de verschillen zijn groot. Bijvoorbeeld bestuurlijk: India is de grootste democratie op aarde, terwijl China de grootste autoritair geleide samenleving is. Sociologisch zijn de verschillen nog groter: het Indiase kastenstelsel tegenover het nivellerende communistische model. Maar de culturele verschillen zijn waarschijnlijk het grootst. Als Westerlingen China bezoeken storen ze zich aan het rochelen en kwatten op straat. Maar als Chinezen India bezoeken walgen ze van de stront en de lijken op straat en in het water. Iets wat de Indiërs niet lijkt boeien?
Het bekijkenswaardige blog Chinasmack publiceert een fotoserie van hoe Chinese netizens naar India kijken: een clash of civilizations en lost in translation ervaring pur sang! Bereid u voor op grafische foto’s van rottende lijken in de Ganges, dus alleen als u een balansdagje opteert is dit geschikt als lunchtopic… SCROLL en huiver
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Zinvolle geschiedschrijving?
, door
Vanaf het begin van de 19e eeuw ontstond de moderne geschiedschrijving. De vader van de moderne geschiedschrijving Leopold Ranke (1795-1886) stelde dat iedere tijd een eigen uniciteit heeft. Als gelovig man stelde hij vast dat mensen voor de ogen van God gelijk zijn. Historici mogen dan ook geen ‘rechtertje spelen’ door mensen te veroordelen, maar moeten het verleden laten zien zoals het was. Zonder opsmuk, zonder veroordeling, zo nauwgezet mogelijk het verleden reconstrueren. Wat Ranke verstond onder geschiedenis is wat we tegenwoordig politieke geschiedenis noemen. Denk bijvoorbeeld aan: de geschiedenis van staten, koningen en diplomaten. Eind 19e eeuw verbreedde ‘de politieke geschiedenis’ zich naar ‘het politieke’. Tegenwoordig wordt gezegd dat geschiedenis om een drietal redenen nut kan hebben. Ter versterking van een nationale identiteit, ter lering of ter vermaak.
Als we de geschiedenis gebruiken om een identiteit te vormen, heeft dat niet alleen de consequentie dat we mensen insluiten, maar ook dat we mensen uitsluiten. Immers, we sluiten alle nieuwkomers die geen deel uitmaakten van ons verleden uit. De historicus kan aantonen dat geschiedenis een voortdurend proces is met iedere zoveel jaar wisselende waarden en normen. Zelfs koningen, talen en naties komen en gaan. Volgens mij moeten historici de geschiedenis niet gebruiken om een nationale identiteit te promoten. Het doel van geschiedenis is sinds Ranke de reconstructie van het verleden zoals het was, niet de constructie van een denkbeeldig gemeenschappelijk verleden.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
De PVV en het Zondebokfenomeen
, door
Deze bijdrage aan het open podium is van Jeroen van Leeuwen (website)
Je hebt het erg druk op je werk. Je deadline is morgen en de mailserver is net uitgevallen. Je baas jaagt je op vanwege de deadline. Eindelijk op weg naar huis sta je in een lange file. Een medeweggebruiker snijdt je en het wordt bijna een botsing. Ben je eenmaal thuis struikel je bijna over de kat als je de voordeur opendoet. Miauw! Klinkt het hard in je oor. De neiging anti-kat te zijn (of het beestje in elk geval mentaal te verwensen) is groot.
Je hebt het druk in je leven. Je voelt dat je steeds gehaaster moet leven en het contact met je buren verwatert. Op je werk is een reorganisatie, je baan staat op de tocht. Misschien gaan ze de productie verplaatsen naar een lage lonen land. Op televisie zie je dat een stel jongens met Marokkaanse achtergrond overlast veroorzaken. Op weg naar huis kom je twee gesluierde vrouwen tegen. Openlijk homosexuelen moeten gestenigd worden hoor je uit Iran. De neiging anti-moslim te zijn (of in elk geval PVV te stemmen) is groot.
Je moet hard werken op school. Binnenkort heb je weer toetsen maar wat de leerstof is is je wat onduidelijk. Je ouders hebben hoge verwachtingen van je. In de pauze zit je bij de populaire leerlingen, maar ze tolereren je alleen maar. Het ‘sulletje’ van de klas loopt je net voor de voeten waardoor je achter blijft op de groep. Vervolgens bied hij zijn excuses aan maar blijft daardoor wel langer in de weg staan. De neiging anti-’sulletje’ te zijn (of in elk geval hem bruut aan de kant te duwen) is groot.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Culturele kaalslag of sociale rechtvaardigheid?
, door
Dat je voor een paar tientjes en twee keer maximaal anderhalf uur reizen vanaf zowat iedere plaats in Nederland meermalen per jaar een geweldige avond kan hebben met hoogwaardig vermaak in de concertzaal is een luxe die ze zelfs elders in Europa lang niet overal kennen. Het is een verworvenheid die kenmerkend is voor de rijkdom en het succes van de Nederlandse samenleving, en het is een verworvenheid waarvan je hoopt dat de mensen die erover gaan er zorgvuldig mee omspringen: toegang tot concert, dans, opera en theater is in Nederland enorm laagdrempelig, en dat mag wat mij betreft nog heel lang zo blijven. Toch sta ik nog niet in vuur en vlam door alle commotie om de vermoedelijke bezuinigingsplannen van het kabinet-in-wording. Ik ben er eerder een beetje door in verwarring.
Die verwarring komt deels doordat de alarmistische retoriek van het protest (Kaalslag!! Grote Zorgen!!!!!) je als buitenstaander zo hard in het gezicht mept dat alle gevoelens van sympathie als sneeuw voor de zon verdwijnen, maar deels komt het ook doordat ik oprecht grote moeite heb om goede redenen te bedenken waarom het een taak van de rijksoverheid zou zijn om een volledig systeem van allerlei regionale en nationale orkesten, dansgezelschappen en wat dies meer zij te onderhouden. Sterker nog: ik kan het maar moeilijk verenigen met mijn idee dat je een overheid hebt om de samenleving wat eerlijker te maken en de verschillen tussen ‘haves’ en ‘have-nots’ kleiner. Volledige subsidiëring van deze ‘subsidieslurpers’ van hoge kwaliteit stuit mij tegen de sociale inborst; delen van die 120mln per jaar (periode 2009-2012 (.pdf)) kunnen misschien best wel beter ingezet worden. In de zorg. In het onderwijs. Bij mensen die het echt nodig hebben om een beetje redelijk te kunnen leven. Het is niet veel, maar het kan helpen.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol