Je zal toch maar dom zijn. Echt, het betere tedomomtepoepen werk. Dan moet je maar hopen dat je vrienden, collega's en familieleden ook niet al te snugger zijn - en dat is gelukkig meestal het geval - want sociale uitsluiting ligt op de loer. Maar anders kan je nog altijd kijker worden van Lekker Slim, de feelgood quiz waarin ook de sukkelaar de meeste vragen thuis op de bank kan beantwoorden. In de show moeten oetlullerige jongens raden welk antwoord zwakzinnige fotomodellen geven op een makkelijke vraag. Zo van: is de Euromast 1 kilometer hoog? Weten die ganzen natuurlijk nooit. Lachen thuis om zoveel domheid.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
GC heeft ruimte voor gastloggers. Hier het maandelijkse gastlogje van P.J. Cokema, die onze mailbox toch weer heeft gevonden. Hij schreef al eerder over dit onderwerp op zijn eigen blog.
Dat het niet overal bijster goed is gesteld met de rechten van de mens, weten we wel. Maar dat in vele musea wordt geworsteld met de vraag of de resten van de mens wel rechten hebben is minder bekend. In het Teylers Museum in Haarlem wordt vandaag een symposium gehouden met als centrale vraag hoe musea moeten omgaan met de beladen onderwerpen uit het verleden. Het symposium borduurt voort op eerdere discussies over het tentoonstellen en bewaren van mummies, botten en schedels. In 1998 liet de Kunsthal Rotterdam met de tentoonstelling “Botje bij botje“, al eens zien wat er zoal aan veenlijken, scalpen en menselijke rariteiten op sterk water in de Nederlandse collecties voorkomen. Twee jaar geleden leidde de rondreizende expositie “Bodies“, die hier te zien was in de Beurs van Berlage, tot ophef wegens het gebruik van geplastificeerde lijken.
Het Teylers Museum heeft sinds januari een expositie lopen, waar het museum zelf blijkbaar wat ethische vragen bij wenst te stellen. Tot 10 mei kun je daar nog kijken naar “De exotische mens, andere culturen als amusement“. Met vele affiches en foto’s van zo’n 70 jaar geleden, waarop te zien is hoe mensen uit verre streken werden geëxploiteerd als kermisattractie of bezienswaardigheid in een dierentuin. Maar ook een ontleed gezicht van een Afrikaan en een stukje huid, die een Amsterdamse arts overhield na het ontleden van lichamen van overleden vreemdelingen. Zowel voor vermaak als voor wetenschappelijke studie hoefde men niet naar exotische oorden af te reizen. Dankzij kermisexploitanten en circussen kwam de exotische mens hier binnen handbereik. In het AD van 22 januari zegt conservator Bert Sliggers dat het exposeren van de exotische mens een belangrijk stempel heeft gedrukt op het denken van de Europese mens. Ook al behoort het uitbaten van vreemdelingen als bezienswaardigheid tot het verleden, de invloed van dat soort presentaties gaat door tot op vandaag de dag. “Wellicht zou er minder racisme zijn geweest dan nu het geval is“, stelt Sliggers in het AD.
Een achterlijke cultuur overspoelt Nederland als een tsunami. Soms op meerdere televisie-zenders tegelijk mogen de ayatollahs van deze cultus hun achterlijke denkbeelden uitdragen. Er wordt geroepen om een zeer sterke leider en aangezet tot volksgerichten. Ondertussen worden de ware beslissingen genomen in schimmige achterkamertjes door oligarchen. Een wetenschappelijke benadering is van ondergeschikt belang aan gevoel en emotie. Seksisme en homofobie zijn vanzelfsprekend.
Ik heb het natuurlijk over de voetbalcultuur.
Het gaat me niet eens om de sport zelf. Ik geef toe: ik ben niet de grootste voetbalfan, maar ik heb ook geen hekel aan de sport. Mijn grootste probleem is dat de wedstrijden te lang duren voor mijn concentratiespanne – ik zou ook liever willen dat Nederlandse schaatsers op de 500 meter iets zouden presteren dan dat ik de vlakke schema’s van Sven Kramer moet bejubelen – en die cultuur er omheen. En dan heb ik het niet eens zozeer over debiele hooligans, maar om wat wordt uitgedragen in programma’s als Studio Voetbal en Voetbal International door mensen die beter zouden moeten weten. Vele uren worden volgeblaat in het fascistoïde jargon van de ‘voetbalkenner’: ‘leider in het veld’, ‘geen winnaar’, ‘killersinstinct’.
Ondertussen is het voetbal het slachtoffer. Afgelopen zondag werd bijvoorbeeld in Studio Voetbal gepraat over of Kenneth Vermeer of Maarten Stekelenburg de eerste keeper van Ajax moet zijn. De heren experts waren stuk voor stuk voor Stekelenburg, want die heeft “een betere uitstraling”. In elke normale sport zou het gaan over percentages reddingen en het aantal uittrappen dat aankomt. Dat soort statistieken wordt ook netjes bijgehouden; Vermeer is beter. Alleen wordt er niets mee gedaan, men baseert zich liever op ‘uitstraling’. NEC-trainer Mario Been ging paintballen met het team, won de wedstrijd daarna en ging vervolgens uit bijgeloof elke week paintballen. Werd Been op staande voet ontslagen wegens zoveel achterlijkheid? Nee, hij mag voor Nederlands populairste club Feyenoord gaan werken.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dit is de zevende gastbijdrage van Hoite Vellema, oud-student Internationale Betrekkingen aan de UvA.
Afgelopen week is voor de zoveelste keer de discussie over de hoofddoek opgelaaid. Dit alles naar aanleiding van de manifestatie “Eerlijke kansen op de arbeidsmarkt” van de Poldermoslima Hoofddoekbrigade. Op internet waren de usual suspects (Ephimenco, Elian c.s.) er weer als de kippen bij om één en ander streng te veroordelen. Een enkeling, zoals arabist Simon Admiraal, maakte het zelfs zo bont om een polemisch stuk in de Volkskrant geplaatst te krijgen waarin hij de indruk wekte bij de conferentie geweest te zijn, terwijl achteraf duidelijk werd dat dat helemaal niet zo was.
De vraag is dus wat er zo erg is aan poldermoslima’s die openlijk uitdragen graag een hoofddoek te dragen en voor gelijke kansen op de arbeidsmarkt pleiten. Ver van de Poldermoslima Hoofddoekbrigade sta ik niet als ze pleiten voor: “Loyaliteit aan de Nederlandse Grondwet, tegen vrouwenonderdrukking en voor gelijke rechten voor vrouwen, en voor alle mensen, ongeacht geloof, sekse, ras of afkomst. Poldermoslima’s zijn Nederlandse burgers die mee willen doen en ook een plek in de polder willen. Burgers die tegen geweld zijn en voor een vreedzame, tolerante samenleving.”
Dus waarom maken zovelen zich hier zo druk over?
Eerlijk gezegd heb ik ook lang geworsteld met de vraag wat ik nou van hoofddoekjes moest vinden. Is het een teken van onderdrukking van de vrouw aan de man of is het een uiting van een zelfbewuste moslima die haar geloof uitdraagt? Misschien ligt de waarheid er tussenin en wat moet ik er dan van vinden? Daarom is het goed dat de discussie nog maar weer eens gevoerd wordt.
Tijdens mijn werk bij een grote telecomaanbieder had ik een afdeling onder mijn hoede met vele nationaliteiten, ook met meisjes met hoofddoekjes. Destijds heb ik er nooit zo over nagedacht en bij de sollicitatiegesprekken die ik voerde is het nooit een factor geweest. Stiekem vond ik zelfs de Turkse meisjes met hun kleurige hoofddoeken en strakke rokken ergens juist aantrekkelijk. Het leverde een soort van mystiek op, een contradictio in vestebus, met hoofddoek, maar ook met een zeer secuur opgemaakt gezicht en een lange rok maar dan wel lekker strak zodat je haar vrouwelijke vorm niet kunt missen. De moslima’s (met of zonder hoofddoek) die ik daar leerde kennen waren zonder uitzondering zelfbewuste jonge vrouwen. De meesten werkten nagenoeg fulltime en studeerden daarnaast ook nog.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Zondagmiddagvraagje: resulteerde deze discussie in dit artikel?
De nieuwe ambassadeurs voor Japan moeten het land van de rijzende zon cultureel op de kaart zetten. Uit angst voor de economische en militaire supermacht China investeert Japan nu vooral in haar soft-power. Het Japanse kawaii staat voor alles wat schattig is en moet over de hele wereld de hearts & minds veroveren, aldus Tsutomu Nakagawa hoofd culturele zaken op het Japanse BuZa (bron)
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.