Gekke site toch, dat Geenstijl. Normaal maakt het zich druk om het onrecht in deze wereld, de mannen erachter zijn bezorgde burgers die vakkundig hetgeen hen niet aanstaat boven het maaiveld aan de schandpaal nagelen. Maar soms, dan kruipen ze daar in Amsterdam Noord achter hun toetsenbord en ontpoppen ze zich tot dieven. Kijk, zo'n plaatje op hun site (mirror) bijvoorbeeld. GeenCommentaar heeft verdorie een complete dagtaak aan het attribueren van allerlei mensen op creative commons-sites om de plaatjes eerlijk te mogen gebruiken. Maar GeenStijl steelt gewoon. Dat doet ze slim door uitsnedes te maken, dan kunnen de zoekmachines de gejatte plaatjes niet vinden. Sure, zo iets is in hun Telegraaf-wereldje vast een futiliteit, een slak waar die GeenCommentaar-jongens weer zo nodig zout op moeten leggen. Maar nee, GeenStijl, dit is geen futiliteit. Als je verdomme mensen de les wilt lezen, zorg dan dat je op z'n minst zelf de creative commons-licentie niet aan je laars lapt. Niet attribueren en als commerciële partij creative commons-materiaal gebruiken is diefstal. Content is ons en andermans brood. Je downloadt toch ook geen auto? Een foutje maakt iedereen, maar dit soort jatmozerij mogen we een mediaprofessional dubbel en dwars aanrekenen, het GeenStijl-archief staat overvol bewijs. En omdat de gestolen content gebruikt wordt om reclame te maken voor de eigen zaak, het leger of andere bullshit waar wij niet achter staan is het eigenlijk nog erger. GeenStijl, alsof wij het zo leuk vinden om een website met altijd maar dat morele geheven vingertje te moeten aanspreken op haar wangedrag. Stop er maar mee, oma's.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Het zou je maar gebeuren als burgerjournalist: zit je nietsvermoedend onderuitgezakt naar Pauw & Witteman te kijken komt jouw exclusieve foto van een opgewonden Berlusconi zomaar voorbij?! Zonder bronvermelding! Want zo kennen we de professionele media: altijd maar klagen over het hergebruik van hun content op blogs, twitter en youtube maar zelf zelden aan bronvermelding doen. Als burgerjournalist kan je vervolgens niet veel meer doen dan er zelf weer een stukje over bloggen en hopen dat andere bloggers het oppikken. Graag gedaan Molovich!
Instant update: OMG twitterfittie tussen PFMAG>ORG en Chimsky
De laatste maanden staat het onderwerp privacy steeds meer op de agenda van blogs en nieuwssites in Nederland. Logisch want de invasie van onze privacy en de wijze waarop onze overheid als een olifant door de porseleinkast van onze burgerrechten lijkt te denderen maakt een krachtig tegengeluid noodzakelijk.
De uitholling van de rechtstaat en democratie is niet alleen in Nederland een rap voortschrijdend proces. Met de VS voorop zijn de meeste westerse landen druk bezig om alle sinds de 13e eeuw opgebouwde mensenrechten af te breken in naam van de strijd tegen het terrorisme. Waarbij noch strijd, noch terrorisme ooit zijn gedefinieerd. Een eindeloze oorlog tegen een grotendeels imaginaire vijand (die we trouwens aan het verliezen zijn), Orwell kon het niet beter verzinnen.
In de VS is net een wet aangenomen die het afgeven van een vingerafdruk verplicht maakt bij het afsluiten van een hypotheek. Hoe makkelijk vingerafdrukken te faken zijn is door de Duitse Chaos Computer Club eerder dit jaar aangetoond. Ondertussen blijken de de miljoenen camera’s in Londen blijken geen effect hebben op het niveau van misdaad (of terrorisme).
Ondank als deze publiek beschikbare informatie blijven regeringen vragen om meer bevoegdheden om ons te beschermen tegen ’terrorisme’. Is er enig bewijs dat meer bevoegdheden iets uithalen? Volgens onze Minister van Justitie had met OM drie jaar nodig om Greg Nekschot op te pakken. Wat is erger: een Minister van Justitie die liegt tegen het parlement (en een parlement dat dat toestaat) of een OM dat daadwerkelijk zo incompetent is als de Minister suggereert?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
In een artikel in de NRC van 17 april maken Martin Bossenbroek en Hans Jansen duidelijk waarom de het auteursrecht de ontwikkeling van een landelijke digitale bibliotheek in de weg staat. Om een werken in een dergelijke bibliotheek op te nemen en via Internet te ontsluiten is het onder de bestaande wetgeving noodzakelijk alle mogelijke rechthebbenden te achterhalen en hun toestemming te verkrijgen. Dit is in veel gevallen praktisch volstrekt onhaalbaar. De auteurs noemen een treffend voorbeeld van een exemplaar van Panorama uit 1921 waar tientallen freelancers aan hebben meegewerkt. De namen van al deze personen achterhalen, bepalen of hun sterfdag voor of na 1937 ligt (het auteursrecht blijft geldig tot 70 jaar na de sterfdag van de auteur) en dan alle mogelijke erfgenamen vinden vormt een berg administratief werk dat zo’n Panorama onbetaalbaar maakt om online beschikbaar te stellen. Het eindresultaat is dus dat het exemplaar van de Panorama in papieren formaat bewaard blijft en niemand het kan gebruiken voor onderzoek of onderwijs over de recente geschiedenis van Nederland. De feitelijke beschikbaarheid van het werk voor de samenleving is effectief tot nul gereduceerd. Nog erger is het met zeldzame nitraatfilms die niemand uit angst voor de auteurswet durft te digitaliseren en die binnen enkele decennia uit elkaar zullen vallen. Voor eeuwig verloren.
In 2005 besloot Jonathan Coulton zijn baan als programmeur op te zeggen en zich volledig op het maken van muziek te storten. Hij schrijft folknummers over robotlegers, programmeren, verliefde supervillians en andere zogenaamde “geek topics”. Niet iets waarvan je denkt dat er droog brood mee te verdienen is. Niets is minder waar echter, inmiddels verdient hij zijn geld met zijn muziek. Recent kwam hij weer in de publiciteit door het schrijven van de credits muziek voor, wat door velen de game van 2007 wordt genoemd, Portal (credits).
Coulton wist het Internet te gebruiken om zonder platenmaatschappij toch van muziek zijn werk te maken. Om opgemerkt te worden gaf hij van 2005 tot 2006 elke week een gratis nummer weg via zijn podcast. Hij werd opgemerkt door onder anderen zijn folk cover van Sir Mix-a-Lot’s “Baby Got Back” en “Code Monkey” dat verhaalt over het dagelijkse leven van een programmeur. Deze laatste werd door slashdot opgemerkt en is gebruikt in de animatieserie Code Monkeys.
Humor maar geen parodie
Veel van zijn nummers zitten vol met gortdroge humor. Toch is hij niet te vergelijken met artiesten zoals Weird Al Yankovic of Richard Cheese. Coulton onderscheid zich niet alleen door het schrijven van zijn eigen nummers, maar ook door de hoge kwaliteit van zowel muziek als tekst. Van upbeat folk-rock tot melancholische “man met de gitaar”-muziek, Coulton weet precies hoe het moet. Ook als de humor in de teksten je niet aanspreekt blijven de nummers prettig in het oor klinken. Maar natuurlijk heeft hij ook een paar missers. De cover van Leonard Cohen’s “Famous Blue Raincoat” is in mijn ogen oren teleurstellend. Misschien dat hij de lat daar net iets te hoog legde?
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.