Closing Time | Jennifer Eccles

https://www.youtube.com/watch?v=zUN9ActX1ss Ik heb er soms spijt van als ik iets wilde uitzoeken, achteraf dan. Had dat nou niet gedaan, denk ik dan, dan was ik niet teleurgesteld geweest, dan was er geen deceptie, dan was ik niet geconfronteerd met die uiteenspattende roze zeepbel waar al die tijd een banaliteit in bleek te zitten. Of zoiets. Ik herinner me nog die elpee Five Leaves Left, van Nick Drake. Wauw, dacht je dan vroeger, diep man, daar moest wel een loodzware symboliek achter schuilgaan, of anders zeker iets zeer poëtisch, poehee, de laatste vijf blaadjes, ga er maar aanstaan. Wat zou dat wel allemaal niet kunnen betekenen? De werkelijke betekenis bleek echter zeer prozaïsch. Het bleek de waarschuwende tekst te zijn in een pakje vloei: vanaf hier bevinden zich nog maar vijf vloeitjes in dit pakje. En dan dat meisje, die Jennifer Eccles, waar The Hollies dat liedje over hadden geschreven. Dat moest wel een erg bijzonder meisje zijn geweest, en een erg mooie  romance ook. Vandaar dat liedje natuurlijk. En Eels ziet dat, en daarom coveren ze het. Maar Jennifer Eccles heeft nooit bestaan. Nou ja zeg. En toch heeft ze een liedje. En dat wordt eigenzinnig gecoverd door Eels. Het mooie van de versie van Eels is dat ze de song zo traag brengen, dat tie haast tot stilstand komt. En dat met minimale instrumentale begeleiding, minder kan haast niet. I love Jennifer Eccles I know that she loves me I love Jennifer Eccles I know that she loves me  

Door: Foto: Ted (cc)

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Closing Time | Night Rider’s Lament

, door

 Jodelen! Wanneer heb ik dat voor het laatst gehoord? En toen ik dat hoorde, kon ik dat toen waarderen? (Waarschijnlijk niet). Deze Closing Time eindigt in gejodel – ik waarschuw maar even. Maar tegelijk wou ik vragen om toch even te blijven luisteren. Tot na het jodelen. Want het is de moeite waard. Ik trok er in ieder geval dit keer geen kromme tenen van.

Bill Callaghan & Bonnie Prince Billy coveren hier deze countryklassieker van Michael Burton, maar die jodelt niet zo mooi. En ik dacht dus dat die achtergrondstem op de opname van een vrouw was, een donkere vrouw. Maar die stem blijkt toe te behoren aan Cory Hanson, een witte man in een geel pak, van wie de ogen toch wel een beetje vreemd, uh, ogen.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

Mededeling

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Closing Time | Bela Lugosi’s Dead (Opera IX)

, door

Huh? Wut? Is hij alwéér dood? Ja. Sorry. Sommige mensen hebben ook echt geen geluk. Maar als het om een vampier gaat kan dat best, vind ik, zo’n tweede keer dood in vrij korte tijd. Deze versie van Bela Lugosi’s Dead is van Opera IX, een Italiaans black metal gezelschap.

Dus YO! Showdown tijd! The battle of the dead Lugosi’s! Gooi maar in de comments, welke versie is het meest geslaagd, het origineel of de cover?

Closing Time | Lost Blues

, door

 Ja, ik was even van de leg, durf ik best te zeggen, want dat was zo, er kwam even niets meer uit mijn handen qua Closing Times, ik kon even geen tekstje op papier krijgen. Waar kwam dat door? Ik had een, in mijn oren fijne plaat gekozen: Home I’ll Never Be van The Low Anthem. Met die rauwe zang. Leuk, genieten. Maar. Komt er een commentaar onder:

Vreselijk. standaard gitaren, standaard drums,  automatische vierkwartsmaat in omdat dat zo hoort.

Closing Time | The Only Living Boy In New York

, door

Dat kun je zo hebben, dat die jaren negentig zich niet netjes willen schikken op hun plaats, maar zich blijven opdringen. Jongens, meisjes, echt, wij hebben jullie gehad, we kennen de grunge, we kennen de bands uit die tijd, de alternatieve rock, de oude bekenden, wie hebben we daar, als dat Buffalo Tom niet is, nog iets nieuws heren?

Nee, Buffalo Tom had niet iets nieuws, maar die hadden iets ouds: een cover van Simon & Garfunkel. Een wat melancholieke song. En ik was nooit zo’n fan van Simon & Garfunkel. Ik vond die hoesfoto van Bridge Over Troubled Water ook altijd zo stom, zo wee. Niet aan mij  besteed. In kringloopwinkels staarden die twee koppen (of eigenlijk was het anderhalve kop) je in de bakken met elpees ook altijd zo grofkorrelig aan. Meer muziek voor me zus, kon ze bij zwijmelen. Ik miste de rock, het edgy randje bij de muziek van dat duo. En iedereen altijd maar zo lovend over de samenzang van die twee. Tsjonge jonge. Met je braafheid, met je  burgerlijkheid. Nette jongens. Altijd op tijd naar bed, nooit een glas te veel en zeker nooit een jointje. Zouden ze gereformeerd wezen, vroeg je je af.

Closing Time | Nice (1978)

, door

Even terug in de tijd, een dikke veertig terug. Toen was er een stel meiden in Zurich, Zwitserland dat een band vormde: Kleenex. Een beetje strak, een beetje punk, want zo noemde men dat in die tijd. Dat was niet altijd pogo, boos geschreeuw, leren jack en hanenkam. De song ‘Nice’, gezongen in het Duits, komt uit 1978.  De band heette daarna LiLiPUT  omdat het cosmetica bedrijf Kimbeley-Clark bezwaar maakte, begrijpelijk, zij produceerden papieren zakdoekjes met die naam.

https://www.youtube.com/watch?v=nuoMIZG18V8

Closing Time | Whiskey In The Jar

, door

Onzinteksten heb ik altijd leuk gevonden, leuk en raadselachtig, het prikkelt de fantasie: Oote oote oote boe.

Dus als een band met zo’n tekst komt  dan luister ik wel verder. En als zo’n band dat nummer live brengt, tijdens een festival, dan hoor je zo’n hele weide ‘Musha ring dumb a do dumb a da’ meebrullen – en niemand die weet wat het betekent, maar er is ook niemand die daar dan ook erg mee zit.

Closing Time | Geboren Voe Te Leven

, door

Afgelopen zaterdagavond zappte ik langs de televisiezenders tot ik uitkwam bij Canvas, waar ik middenin een Vlaamse speelfilm viel: ‘Het varken van Madonna’. De film, de onzekere toekomst van een dorpje in een krimpregio, bleek een mengeling te zijn van een streekroman met maatschappijkritische elementen, de last van de geschiedenis, uiteraard wat romantiek, plus wat wonderlijke gebeurtenissen a la de boeken van Gabriel García Márquez. Enfin, zie de Wiki-link hierboven.

Closing Time | Time After Time

, door

Cool? Miles Davis die was cool. Alles wat hij deed was cool. Hoe hij zijn haar had, dat was cool. De zonnebril die hij droeg, die was cool. Hoe hij stond als hij trompet speelde, helemaal gebogen naar de vloer, dat was cool. Zijn kleding, die was cool, zijn schoenen, cool. Hoe hij trompet speelde met kaugum in zijn mond, dat was cool. De foto die Anton Corbijn van hem had gemaakt, die was cool. Zijn muziek, die was cool. Een cover door Miles Davis, dat was cool. Zocht je de standaard voor Cool, dan keek je naar Miles Davis en luisterde je naar hem.

Closing Time | Dokter Bernhard

, door

Afgelopen maandagavond zaten mijn vrouw en ik te kijken naar zo’n clickbait-programma, maar dan op de televisie. Het ging over TopPop, dat populaire programma uit de jaren zeventig en tachtig. Het is niet echt mijn format, allerlei mensen/persoonlijkheden/celebreties verschijnen in beeld die dan een eind weg kletsen over wat ze zich herinneren of over de net vertoonde clip van een artiest. (Maar wie zijn die mensen? Wat is hun autoriteit?) En het is, M&M, zijn al wat ouder, natuurlijk jeugdsentiment. TopPop, presentator Ad Visser en het ballet van Penny de Jager als de artiest van dat moment geen clip had, of niet aanwezig was.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Vorige Volgende