Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Alle 13 goed!
Als medewerker van een kleine podiumzaal word je wel eens uitgenodigd om als jurylid op te treden tijdens één van de vele awards die ons land rijk is. En zo ging ik afgelopen zaterdag dus naar de Melkweg waar de Sena PopNl award 2007 werd uitgereikt. Onder het motto ‘Alle 13 goed’ waren door de popkoepels van de verschillende provincies + de Grap uit Amsterdam die ook de organisatie van het evenement op zich nam, evenzovele afgevaardigden naar de Amsterdamse poptempel gekomen. Binnen krap vier uur tijd kregen de bands elk 20 minuten om een aantal nummers uit hun repertoire te presenteren en zodoende de programmeurs van 20 verschillende zalen en festivals, waaronder de Melkweg, Dwergpop en Manifesto, voor zich te winnen.
De opzet van deze mij voorafgaand onbekende prijs was namelijk ietsje anders dan andere jaren; de winnaar van de award was de band die de meeste optredens wist te regelen. De juryleden kozen elk één band uit die ze vervolgens later in het jaar programmeren op hun podium. Een goede keuze van de organisatie want de diversiteit van de bands zou ervoor zorgen dat men appels met peren zou gaan vergelijken omdat de genres uiteenliepen van urban soul tot metal à la Crowbar en Slayer. Karmakonga, een mix van funk en reggae werd uiteindelijk de winnaar met vijf optredens en eigenlijk lag deze uitslag bij voorbaat al vast omdat deze band de meest ervaren van alle was en bovendien een gedegen live-reputatie heeft opgebouwd. Dat Karmakonga echter was uitgekozen als Amsterdamse vertegenwoordiger, verbaasde me echter omdat zij ondertussen niet meer verlegen zitten om optredens.
The Suicidal Birds versus life
Ik was ze alweer een tijdje uit het oog verloren, maar afgelopen vrijdag stonden the Suicidal Birds in de Occii in Amsterdam. Het debuut Z-List stamt alweer uit 2005 en na het vele touren in dat jaar werd het begin 2006 nogal stil rondom de band nadat drummer Roel was gestopt en gitarist Sido aan de dijk was gezet. Zangeres/gitariste Jessie en bassiste Chay besloten verder te gaan als duo en kochten een drumcomputer voor de aanvulling in de ritmische sectie. In maart werd de opvolger Versus Life gepresenteerd en het geheel is een sterk staaltje snedige bluespunk geworden, af en toe afgewisseld met een rustig nummertje om even op adem te kunnen komen. Getuige het concert van afgelopen vrijdag heeft de wijziging in personele bezetting ze geen windeieren gelegd.
De dames uit Bakkeveen gaan flink tekeer op het podium en dat maakt hun show aantrekkelijk om naar te kijken. Jessie heeft een gouden strot die opgeblazen wordt door een echo-apparaat waarmee ze zo nu en dan ook nog eens het geluid van een orgel weet na te bootsen. De nummers starten alle met de drumcomputer want anders is het lastig om de maat te houden en dat maakt tevens dat er strak gespeeld moet worden, omdat een apparaat nu eenmaal geen flexibiliteit kent. The Suicidal Birds draaien er hun hand niet voor om, het dwingende karakter van de machinerie wordt met verve bedwongen, waardoor het geheel klinkt als een klok. Chay zingt af en toe mee en dat mogen ze vaker toepassen; het nummer no summer ratelt lekker voort en samen bezingen zij het gebrek aan zomer vorig jaar. Chay biedt een tegenwicht tegen de schelle en vervormde zang van Jessie en die combinatie maakt het nummer ijzersterk.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
USSR hymne 15 jaar later
En zo klinkt de hymne van de USSR ruim 15 jaar na dato! In Rusland viert men dezer dagen geen kerstmis (vraag het Yahoo! maar…) en dus kun je kerstavond maar beter buiten de deur doorbrengen. Samen met honderden 20-ers en 30-ers zong uw correspondent in Moskou natuurlijk uit volle borst mee! (hier in het Engels voor de liefhebber)
Klanken uit het Ondergrondse (32)
Soms heb je van die bands die bekender zijn buiten hun eigen land dan van waar ze vandaan komen. Dit is ook het geval met Enablers, een viertal dat resideert in San Fransisco, maar toch meer aanhang weet te vinden in Europa. Afgelopen zaterdag traden ze op in De Nieuwe Anita in Amsterdam dat wederom aantoonde een goed gevoel te hebben voor onafhankelijke indie-bands. Het was de aftrap naar een Europese tour die de band moet leiden langs een aantal podia, onder andere in Parijs, Manchester en Madrid. Eerder dit jaar waren ze ook al te zien in Bitterzoet dat op de maandagavonden met Subbacultcha en Amsterdam Underground Collective een programmering neerzet die in de gaten moet worden gehouden.
Bij opkomst op het bescheiden podium bleek dat de heren al enigszins op leeftijd waren en ook hun staat van dienst toont een behoorlijke mate van gerijptheid. Zo heeft gitarist Joe Goldring bijvoorbeeld samengewerkt met leden van Swans, June of ’44 en Neurosis. Beide gitaristen (een bas ontbreekt) zijn onverbeterlijke tokkelaars, hetgeen duidelijk hoorbaar is in uitgesponnen arrangementen waarbij de gitaren naadloos in elkaar overlopen om het gebrek aan bas op te vangen. De composities krijgen daardoor een sterk wiskundig karakter en leunen ook regelmatig op jazz, ondersteund door de ritmes van de drum. Daar overheen proclameert zanger Pete Simonelli zijn poëtische teksten. Afgelopen zaterdag werd het gevoel van een voordracht versterkt door de gelijkvloersheid van podium en zaal waardoor het publiek volledig kon opgaan in muziek en tekst.
Klanken uit het Ondergrondse (31)
In een zompige kleine zaal van Paradiso stonden gisteren mijn nieuwe helden geprogrammeerd; A Frames uit Seattle. Dat het er bij het optreden van A Frames met de benen uit hing, was toch wel een verrassing voor dit drietal. Het had er dan ook mee te maken dat net daarvoor het uitverkochte concert van the Knife in de grote zaal was afgelopen en velen dachten nog even te gaan genieten van een obscuur naprogramma in de bovenzaal. Dat de muziekstijlen van deze bands toch iets te ver uiteen liggen, bleek al na twee nummers waarna in de kleine zaal eindelijk weer wat zuurstof in de lucht kwam en de helft van de aanwezigen het alweer voor gezien hield. Toch was ook dit geen slechte score voor A Frames want in Nederland zijn ze nauwelijks bekend en wellicht hebben ze er nu een kleine schare nieuwe fans bij van the Knife die toch waren blijven hangen.
Het is te danken aan de Konkurrent (distributie van A Frames in Nederland) dat dit concert überhaupt in Amsterdam plaats vond, want oorspronkelijk stonden ze alleen geboekt in Groningen en dat terwijl er nog ruimte was in hun schema. Het gevolg was wel dat de heren aan het eind van hun tour aan het eind van hun Latijn waren en een beetje futloze indruk maakten (m.u.v. de drummer). Het deerde echter verder niet.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De horror
Verkiezingstijd is dé tijd om de kiezer eens flink in het hart te raken. En wat gaat de kiezer meer aan het hart dan televisieprogramma’s. Je kon de klok dan ook gelijk zetten op de ophef en kamervragen over Lingo en De Gouden Kooi. Toen ik gisteren al zappend bij de TMF-awards uitkwam, was ik getuige van de volgende rel. Een stadion vol pubers, broze en kneedbare kinderzielen nog, werd getrakteerd op een optreden van vaderlandse rockers Kane.
Het was een even stuitende als verontrustende vertoning. Zanger Dinand Woesthoff verscheen met twee blauwe ogen ten tonele, ging op z’n bek, goot een fles champagne over zichzelf leeg, verkrachtte Helter Skelter van The Beatles, en riep met het schuim op de mond iets over rock ’n roll.
Tot zover Kane. We weten nu ook waarom Ozzy Osbourne altijd direct even een tetanusshot haalt nadat hij de kop van een vleermuis heeft afgebeten. Maar kan iemand Dinand dat vertellen?
Het publiek reageerde ook enigszins ontsteld. ‘Hebben jullie zin in een feestje?!’, was de retorische vraag die Dinand hen vooraf toeschreeuwde. Nou, dat hadden ze wel. Wisten zij veel dat Kane dit bal der hondsdolheid bedoelde. Een paar rappende straatjongens met bitches en een hoop bling, dat is wat de meeste TMF-kijkers onder een feestje verstaan. Geen delirische Beatles-cover.
Lowlands 2005 – flash 2
(Weer even een lichte noot na het diepgaande artikel hiervoor)
Lowlands wordt wel steeds commercieler. Ik ben er nog niet uit of dit nou heel ernstig is. Al die commercie houdt het immers voor veel mensen betaalbaar. En zolang je er niet door laat beinvloeden, komt het vast wel goed.
Een greep uit de heel erg aanwezige commerciele partijen: Orange (oplaadpunt voor telefoons), Douwe Egberts, Grolsch (er moet toch iemand bier leveren), Essent (zie foto onder), Red Bull, MTV, Bill (SNS bank), Doritos, OLA (mobiele disco) en Nokia (stand en silence booths).
Ter compensatie hebben ze ook twee non-profit partijen toegelaten, Novib en ControlArms. Beetje schamele score.
Gelukkig was er tussen al het commerciele geweld ook nog wat mooie muziek.
Apocalyptica met vier cello’s en dit keer een drummer zinderde.
Arcade Fire (met een brommerhelm) verraste.
Coheed and Cambria gaf ouderwets gitaarvuurwerk in de traditie van bands als Deep Purple.
Vive La Fete gaven met veel geweld nieuw inhoud aan breakbeat.
Motion Trio presteerde het om met drie trekharmonica’s fantastische ambient en dance muziek te maken.
Beste T-shirt tekst so far: “Carpathian Forest wants you dead!!!!”
Motion Trio, drie mannen met een trekharmonica
De Lima tent (alternatieve kleine bands)
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.