In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Closing Time | Skunk Anansie (Blue Amazon remix)
, door
Hoewel er in Nederland natuurlijk volop Dj- en producertalent rondloopt, merkte ik in de jaren ’90 al dat mijn voorkeur uitgaat naar de Britse scene. Underworld was een sensatie en ik heb eerder al een Closing Time gemaakt over Way Out West. Qua mix-cd’s was ik vooral onder de indruk van de Cream– en Renaissance-compilaties.
Deze Twisted-remix komt van die laatste. Skunk Anansie vind ik ook een wereldband trouwens, de combinatie bracht mij destijds in vervoering. Nog steeds eigenlijk. Ik hou sowieso wel van de mix pop/rock en dance.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Closing Time | The Light Parade
, door
Dit is weer zo’n clipje dat opeens voorbij komt en waar ik spontaan een beetje verliefd op word. Ik ben dol op dit soort nijvere huisvlijt. Het meisje is in het begin duidelijk wat verlegen met de situatie, maar je ziet het vertrouwen en daarmee het plezier groeien. En daarbij is het gewoon prachtig gezongen. Ik krijg hier een hele grote glimlach van op mijn gezicht.
Closing Time | Eric Nouhan
, door
Eric Nouhan en Spymaster – Spontaneous: Oldskool shit. Met een verhaaltje over hoe ik daar toentertijd, ooit, in een ver verleden, way back (geez I’m getting old), kennis mee maakte.
Ik denk dat het ’97 was, toen ik en mijn toenmalige vriend de ongelooflijke mazzel hadden een appartement te vinden naast/boven onze winkel (zie deze Closing Time). Daarvoor woonden we een half jaar (of zo) in de Kalverstraat, in een vrij kloterig en veel te duur appartement, waar ik ook nog dagelijks getrakteerd werd op de orgelman. Die ik nog net niet de hersens heb ingeslagen. Nederlandse cultuur prima, als je eraan voorbij loopt. Maar elke dag een paar uur die herrie onder je raam is echt niet te harden. Zeker niet als je met die verdomde btw-administratie of iets dergelijks bezig bent. Ik heb echt wel eens serieus ruzie met hem gehad, maar hij had een vergunning en ik alleen mijn grote bek. Hij won.
Closing Time | Koos Alberts: We zullen je nooit vergeten
, door
Ach die Koos. Ik ben nooit fan van Koos Alberts geweest, maar het raakt toch altijd even als zo’n icoon het leven laat.
Toen hij met Ik Verscheurde Je Foto doorbrak, leek het land wel verdeeld in voors en tegens. Polarisatie avant la lettre?…nah, niet echt. Kwestie van smaak. Hele volksstammen houden hartstochtelijk van hem en zijn muziek. Ik vond het vreselijk, maar ben helaas behept met een geheugen en dus kan ik het lied van A tot Z meezingen. Net als Zijn Het Je Ogen.
Closing Time | Koos Alberts – We zullen je nooit vergeten
, door
Ach die Koos. Ik ben nooit fan van Koos Alberts geweest, maar het raakt toch altijd even als zo’n icoon het leven laat.
Toen hij met Ik Verscheurde Je Foto doorbrak, leek het land wel verdeeld in voors en tegens. Polarisatie avant la lettre?…nah, niet echt. Kwestie van smaak. Hele volksstammen houden hartstochtelijk van hem en zijn muziek. Ik vond het vreselijk, maar ben helaas behept met een geheugen en dus kan ik het lied van A tot Z meezingen. Net als Zijn Het Je Ogen.
Dat nummer en bijbehorend album maakte hij voor zijn zeer ernstige auto-ongeluk waarbij hij een dwarslaesie opliep. Zijn stembanden waren ook behoorlijk beschadigd. Ondanks dat, of misschien mede dankzij dat, bleef hij een populaire volkszanger. Hij was een vechter. Maar verloor uiteindelijk het gevecht met kanker.
Rust zacht Koos. We zullen je niet vergeten.
Bonus en eerbetoon:
Closing Time | Way Out West
, door
Toen ik eind jaren ‘80/begin jaren ’90 danig werd bijgespijkerd wat muziekkennis betreft, waarmee ik bedoel dat ik allerlei muziek leerde kennen die niet op dat moment in de Top 40 stond, begon de housescene voet aan de grond te krijgen. Ik vond het in eerste instantie drie keer niks, wat een nepmuziek. Tot ik mijn eerste pilletje kreeg, waarna vele nachten in de Waakzaamheid volgden.
Halverwege de jaren ’90 werd the place to be de Mazzo. Daar ontmoette ik een heerlijke gozer die me mee naar huis nam en sindsdien woon ik in Amsterdam (allang niet meer met dezelfde gozer trouwens.). We begonnen samen een winkeltje, de alien-winkel die ik in deze Closing Time even aanstip. Dat bleek een gouden greep, nog voor de opening stonden de mensen al te dringen om naar binnen te gaan, alleen vanwege een petje en een T-shirt in de etalage met een alien-hoofd. We hadden ook mazzel met de tijdgeest; de film Independence Day kwam uit op de dag dat we open gingen. Precies een jaar later landde de Pathfinder op Mars. Toen was onze winkel al veranderd in een vrij bizarre toko, met een behoorlijke collectie aliens in allerlei vormen. Van kettinkjes tot alien-embryo’s in een glazen pot, alles verlicht door blacklight om de glow-in-the-dark-items goed tot hun recht te laten komen.
Closing Time | Crowded House
, door
Crowded House ging in 1996 ter ziele, om in 2006 weer uit het graf op te staan. Dat heb ik eerlijk gezegd van Wiki, want het was me totaal ontgaan. De gebroeders Finn hebben nauwelijks een deuk in een pakkie boter geslagen sinds ze hun succesvolle band hebben opgedoekt. Misschien dat Neil daarom nu met Fleetwood Mac op tour gaat.
Niettemin koester ik het album Woodface al sinds jaar en dag. Ik weet niet wanneer ik Crowded House zo goed ben gaan vinden. Lange tijd was het gewoon zo’n band die ik op de radio hoorde en lekkere liedjes maakte, maar waar ik verder niet veel aandacht voor had.
Closing Time | Neil Young
, door
Neil Young is vooral de held van mijn vriend, maar hij kan bij mij ook een aardig potje breken. En dat doet ie dan ook best wel, hij trekt zich weinig aan van conventies, speelt en zingt niet heel strak en experimenteert er op los. Je weet eigenlijk nooit echt wat je aan hem hebt (daar kan platenbaas David Geffen over meepraten).
Maar hij heeft wel een indrukwekkende 37 studioalbums op zijn naam staan. Veel protestsongs, waarvan de bekendste misschien wel Southern Man is, waarop Lynyrd Skynyrd ludiek antwoordde met Sweet Home Alabama.
Closing Time | Otis Redding
, door
Toen ik vorige week mijn katje moest laten inslapen schreef ik een emotionele Closing Time. Niet lang daarna pleurde ik die de prullenbak in. Ik vond het te cliché. Want ik trek me natuurlijk heus wel iets aan van de reacties, en de “afgelikte boterham” die Gerry Rafferty werd genoemd was ik niet vergeten. Ik probeer in mijn Closing Times sindsdien de geijkte nummers te vermijden. Dat is op zich ook niet zo moeilijk.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.