Na de de grootmoefti van Syrië, de Patriarch van Constantinopel en Opperrabbijn Sacks was gisteren de Dalai Lama aan de beurt om het EU parlement toe te spreken. Blijkbaar heeft het Parlement behoefte aan een godsdienstige dialoog, al opperen sommigen terecht dat een rede geen dialoog maar een preek is. Deze gebeurtenis is blijkbaar zo bijzonder dat VVD-leider Jules Maaten en een aantal collega's 24 uur hebben gevast. Onderwijl bekende lolbroek Dalai dat hij zelf heerlijk ontbeten had. Ik vraag me ernstig af wat dit soort bezoeken voor zin hebben. Het is duidelijk dat Tibet niet onder het juk van China thuishoort, maar het is even duidelijk dat het uitzicht op verandering nihil is. Het argument dat extra aandacht voor de situatie alleen al helpt is door de recente Olympische Spelen wel om zeep geholpen. Het zwalkende EU-beleid over de Tibet-kwestie helpt ook niet. Meer dan wat morele steun lijkt de EU niet te kunnen geven aan een land dat bezet wordt door een economische en nucleaire grootmacht.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Terwijl in het Westen de kredietcrisis aanleiding is voor grondige twijfel over het (fundamentalistische) kapitalisme lijkt in het communistische China de crisis juist tot een omarming van het kapitalisme? Dit blijkt uit een voorzichtig communiqué van de top van de Chinese communistische partij over over de impact van de financiële crisis (IPS).
In Beijing ziet men in dat de rol van China als ‘fabriek van de wereld’ het land kwetsbaar maakt als die wereld opeens door geldproblemen haar producten niet meer koopt. Om dit te voorkomen moet de binnenlandse consumptie worden aangewakkerd en zal voor boeren landbezit worden toegestaan. De term ‘privébezit’ wordt hierbij omzichtig vermeden want zelfs de meest vooruitstrevende hervormers zijn er als de dood voor dat er opnieuw iets zou kunnen ontstaan als een klasse van grootgrondbezitters. Die zijn immers resoluut uitgeroeid onder het autoritaire bewind van Mao. Men praat liever over een pachtperiode van 30 tot 70 jaar in plaats van landbezit.
De industriële sector in China brak twintig jaar geleden al met de communistische lijn en dat heeft het land in een vlucht naar voren gebracht. Een gevolg van deze snelle industriële ontwikkeling was een ontvolking van het platteland, de achtergebeleven boeren zijn echter ook qua inkomen sterk achtergebleven. Meer inkomen voor boeren na het toestaan van privébezit pachtrecht zal de levensstandaard op het platteland verhogen en de binnenlandse consumptie bevorderen. Op die manier hebben de Chinese fabrieken ook meer afzetmogelijkheden in eigen land.
In een nieuwe, en ongetwijfeld onregelmatige, serie op Geencommentaar kijken we naar een stiefkindje van de Europese parlementaire democratie, de schriftelijke vraag. Het is een van de weinige machtsmiddelen die Europarlementariers hebben, en ze maken er dan ook gretig gebruik van (zo’n 6000 stuks in 2008). Toch halen ze zelden het nieuws. Dat is niet onbegrijpelijk, want in de eerste plaats duurt de beantwoording door (in de meeste gevallen) de Europese Commissie al gauw een maand of drie, zodat de politieke relevantie dan vaak al weg is, en bovendien blinken de antwoorden van de Commissie over het algemeen niet uit in helderheid. Europarlementariers kunnen Commissieleden ook niet ter verantwoording roepen om hun antwoorden, zoals hun collega’s in de Tweede Kamer.
Dat betekent natuurlijk niet dat ze onopgemerkt moeten blijven. Een flink aantal vragen gaat over serieuze, belangrijke onderwerpen, een nog veel groter deel gaat om politiek scoren voor de eigen achterban en een laatste deel bestaat uit simpelweg belachelijke vragen. Omdat in de Europese politiek al weinig genoeg te lachen valt, zullen wij ons concentreren (maar niet beperken tot) de laatste categorie.
Daarom, om het spits af te bijten, hieronder de schriftelijke vragen van de Spaanse Conservatief Florencio Luque Aguilar over Chinese knoflook:
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Toegegeven de “Chinees in Afrika” zit bij Sargasso ook regelmatig op het verdachtenbankje. Om de enorme productie van de Chinese fabrieken van grondstoffen te voorzien investeert China steeds meer in de olie- en mijnbouw sector van Afrikaanse landen. Twee jaar geleden werd hier al het begin van de Chinees Afrikaanse eeuw gesignaleerd. Inmiddels nemen steeds meer journalisten de Afrikaans-Chinese betrekkingen onder de loep, vaak met schokkende vondsten.
Optimisten zien de Chinees-Afrikaanse zakenrelaties zich voltrekken op een gelijkere basis dan de contacten van Afrika met voormalige kolonisatoren uit het Westen. Inmiddels prefereren veel Afrikaanse overheden Chinese investeringen boven Westerse omdat deze laatste partij in toenemende mate sociale en ecologische criteria aan haar investeringen (en leningen) verbindt. China handelt eenvoudiger: “wij geven jullie een brug, drie scholen en een weg en als tegenprestatie wij mogen jullie koperaderen afgraven”. Voor beide benaderingen valt wat te zeggen maar de Britse journalist Peter Hitchens is een stuk minder optimistisch over de Chinezen in Afrika.
Hitchens is een tikkie controversieel, volgens zijn Wiki zou hij nooit iemand ‘nigger’ noemen. Maar na het lezen van het artikel How China has created a new slave empire in Africa vraag je je af of hij niet af en toe off the record het woord ‘spleetogen’ gebruikt? Het anti-Chinese sentiment druipt werkelijk van zijn teksten af. Maar als je leest wat hij allemaal tegenkomt tijdens zijn bezoek aan Zambia en DR Congo is dat misschien ook wel weer begrijpelijk?
Beetje vreemd om in de dagelijks stroom kamerstukken vandaag eentje te vinden uit 2003. Het betreft een overeenkomst tussen de Europese Unie en China over samenwerking bij het tot stand brengen van Galileo, het Europese alternatief voor GPS.
Waarom de publicatie pas naar vijf jaar is, is mij een raadsel.
Maar door de publicatie werd ik me er wel van bewust dat Galileo allang geen puur Europees project meer is. Landen als Israël, Zuid-Korea, Oekraïne en Marokko doen ook mee. Daar kan je op een (geo-) politieke manier naar kijken en op economische.
Economisch gezien is het natuurlijk verstandig om zoveel mogelijk partijen te laten deelnemen, ook financieel, om later de markt zo groot mogelijk te maken. Zeker als je een land als China betrekt, kan je eigenlijk al niet meer stuk. Uiteraard is het maar de vraag hoe het uitpakt. De Chinezen zijn ook nog met een eigen systeem bezig en wedden misschien op twee paarden. Als Galileo te laat is, laten ze het misschien gewoon vallen. Daarnaast is het voor landen buiten de Europese Unie natuurlijk wel lucratief om met een relatief geringe deelname (enkele tientallen miljoenen euro’s) toegang te krijgen tot deze ontwikkeling.
Geo-politiek gezien is het natuurlijk weer een heel andere discussie. Galileo is, in tegenstelling tot het oorspronkelijke GPS, in eerste instantie een civiel systeem met daarnaast militaire mogelijkheden. Maar die militaire toepassingen zijn er wel degelijk. En dan komen landen als China, maar misschien ook Oekraïne, in een ander daglicht te staan. Hierover heb ik eigenlijk nergens een discussie over kunnen terugvinden. Dat zal nu trouwens wel een gepasseerd station zijn.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.