Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Hoe de PVV een slaatje zou kunnen slaan uit de rechtzaak èn de cartoonrel.
Een gedachtenspinsel mijnerzijds hoe de PVV intern zou kunnen communiceren…..(als ze slim zouden zijn)

Date: Sun 13 Feb 2011 14:27
From: Martin Bosma
To: Geert Wilders
Subject: Ideetje om winst te halen
Hallo Geert,
Ik heb nog eens na zitten denken hoe we om moeten gaan met de media de komende dagen. Ik denk dat het mogelijk is om het beste uit je rechtszaak te halen en tegelijkertijd die walgelijke cartoon van de Vara te wreken. En het gaat je nog stemmen opleveren voor de Eerste Kamer en de PS, let maar op mijn woorden. Als partijstrateeg, raad ik je daarom het volgende aan.
Allereerst de rechtszaak. Die moet je verliezen. Ik weet het, we hebben het hier al meerdere malen over gehad, maar naar mijn mening kunnen we hier echt een slaatje uit slaan. Zeker nu. Laat Mosko maar een beetje foeteren voor de vorm en sputter wel wat tegen. Maar je moet de rechtszaak verliezen, probeer er echter wel een symbolische straf uit te halen. Meer dan alleen een schuldigverklaring is niet nodig. Natuurlijk grijpen we dit aan als middel om je verontwaardiging te uiten over het falende rechtssysteem, de linkse advocaten en de bevooroordeelde rechters, maar laten we achter de schermen de voordelen goed benutten.
Openbaarheid komt in twee maten
Vraagt de burger aan de overheid documenten openbaar te maken, dan strepen ambtenaren graag met een dikke zwart stift. Ondertussen worden dezelfde documenten via andere kanalen ongecensureerd openbaar gemaakt. Het ministerie van Veiligheid en Justitie beroept zich maar al te gemakkelijk op de uitzonderingsgronden uit de Wet openbaarheid van bestuur (Wob).
Uiterlijk 15 september had de Europese Commissie de bewaarplicht moeten evalueren. Dat moest gebeuren op basis van informatie die door elk van de lidstaten wordt aangeleverd. Slechts twee weken voor de beoogde afronding van de evaluatie, stuurde Nederland zijn inbreng. Door de beperkte inbreng van de lidstaten is de evaluatie nog altijd niet afgerond. De Commissie hield begin december noodgedwongen daarover een conferentie in Brussel.
Begin oktober verzocht ik het ministerie van Veiligheid en Justitie die Nederlandse inbreng voor de Europese evaluatie openbaar te maken. De beslissing werd begin november verdaagd omdat het ministerie “nog niet alle informatie kon verzamelen die nodig is voor de beoordeling van het verzoek”. Een maand later maakte het ministerie drie brieven openbaar, waaruit bleek dat die Nederlandse inbreng bedroevend slecht is.
In de brieven waren de namen en functieomschrijvingen van betrokken ambtenaren, met een beroep op een van de uitzonderingsgronden van de Wet openbaarheid van bestuur, “gezwart”. Het tweede lid van artikel 10 stelt “dat verstrekking van informatie achterwege blijft, als de het belang van het openbaar maken daarvan niet opweegt tegen het belang van de eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer.”
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
PVV muilkorft kandidaten
Wilders geeft Mubarak binnenkort een workshop.
Ben Ali haalt bakzeil?
UPDATE 19.40: Ben Ali afgetreden

President Zine al-Abidine Ben Ali van Tunesië heeft in een speech historische hervormingen aangekondigd. Ben Ali speechte voor het eerst in Tunesisch dialect in plaats van ABA (Algemeen Beschaafd Arabisch) en beval de ordetroepen niet te schieten op de demonstranten. Hij beloofde vrije verkiezingen en het recht op het oprichten van politieke partijen en vakbonden. Alle censuur op internet en de media zal worden gestopt en hijzelf treedt af in 2014. De president zei dat hij jaren is misleid ‘door anderen’ op het gebied van politiek en vrijheid. Op de twitters vragen Tunesiërs zich ondertussen af of deze draai van Ben Ali een huichelachtige 2.0 تغيير (Change 2.0) is of echt iets voorstelt? Onder de hashtag #sidibouzid verschijnen er talloze tweets als reactie op de speech die variëren van ongeloof tot voorzichtige blijdschap, Global Voices verzamelde de tweets. Een tweet was in ieder geval heel duidelijk: de gearresteerde blogger kwam direct na de speech vrij en twitterde je suis Libre.
DDos’en is helemaal geen sit-in
Wederom een bijdrage van Joost Schellevis.
Toen verschillende bedrijven – Amazon, PayPal, Visa, MasterCard – hun dienstverlening aan klokkenluidersite WikiLeaks beëindigden, werden enkele van deze bedrijven het doelwit van Anonymous. Die groep wordt omschreven als een ‘hackersgroepering’, maar is in feite een los verband van internetters dat wel eens ddos-aanvallen uitvoert. In het verleden waren bijvoorbeeld ook de sites van Amerikaanse copyrightwaakhonden en de Scientology-kerk een doelwit. Nadat een 16-jarige ddos’er werd opgepakt voor de aanvallen op MasterCard, werden ook politie.nl en om.nl slachtoffer van een succesvolle aanval.
Een ddos-aanval staat voor distributed denial of service en is bedoeld om zoveel druk op een server uit te voeren dat deze plat gaat. De meningen over de ddos’en zijn verdeeld: zo schreef Petra Kramer onlangs op Sargasso dat ddos’en een moderne vorm van de sit-in is. Maar: ddos’en is een misdrijf waar je zes jaar cel kunt krijgen, waarschuwt het Openbaar Ministerie. Wie heeft er gelijk?
Om die vraag te beantwoorden is het nodig om het uitvoeren van ddos-aanvallen en de WikiLeaks-heisa los van elkaar te zien. De Amerikaanse bedrijven die hun banden met WikiLeaks verbraken, maar in sommige gevallen wel nog zaken doen met dubieuze groeperingen als de Ku Klux Klan, zijn inderdaad niet zuiver bezig. Maar dat rechtvaardigt het uitvoeren van een ddos-aanval nog niet.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

