[caption id="attachment_68618" align="alignleft" width="200" caption="Terug naar de goede oude tijd"][/caption] De veiligheidsparagraaf van het regeerakkoord vertoont veel oud nieuws en symboolpolitiek. Nu is feitelijkheid altijd ver te zoeken in het veiligheidsdebat, maar dit kabinet is voornemens om flink wat fouten te herhalen waar politie en justitie in de VS al lang van hebben geleerd. Daarnaast zijn veel initiatieven niet nieuw. En sommige voorstellen zijn ronduit eng. Laten we een aantal punten even nalopen: Het kabinet komt met een voorstel tot verruiming van de mogelijkheid tot preventief fouilleren. Wens van Teeven. Jammergenoeg is preventief fouilleren een arbeidsintensieve en dus dure oplossing met vaak een mager resultaat. Daarnaast, wordt Nederland echt veiliger door ook omaatjes tegen de muur te zetten? In de VS, waar jarenlang ervaring met preventief fouilleren is opgedaan, houden steeds meer steden ermee op. Het kabinet komt met een voorstel dat zwaardere straffen stelt op geweld tegen politie, brandweer, ambulancepersoneel en andere gezagsdragers. Geen nieuws.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Laten we duidelijke taal spreken, kijken naar de feiten en zeggen waar het op staat.
We tellen om te beginnen even de stemmen, als Verhagen de daad bij het woord voegt telt het kabinet er 76, een meerderheid in het parlement. Niet op alle punten misschien, maar wel waar het gaat over de 18 miljard bezuinigingen en zeker waar het iets met hoofddoekjes te maken heeft. Alle serieuze politieke onderwerpen zullen vallen onder deze twee categorieën. Dat betekent dat het grootste deel van het kabinetsbeleid door een meerderheid gesteund zal worden. Bovendien meldde Wilders gisteravond tussen neus en lippen door dat hij het wel oneens kan zijn met de afspraken in het regeerakkoord, maar dat hij ‘het kabinet er niet op naar huis zal sturen’.
Dus laten we het beestje gewoon bij de naam noemen, het wordt een meerderheidskabinet.
Dat meerderheidskabinet zal rekenen op alle partijen aan de rechterkant van het spectrum, waarschijnlijk zelfs de SGP. Een rechtser kabinet is simpelweg niet denkbaar. Dus in weerwil van Maxime’s PR-techniek kunnen we het niet anders dan een rechts kabinet noemen.
En dan de naam. Traditiegetrouw moeten we het vernoemen naar de man die de touwtjes in handen heeft en, tja, dat zijn niet Rutte en Verhagen. Buiten dat Wilders wel de credits zal opeisen voor ‘zijn beleid’, geen verantwoordelijkheid draagt voor het kabinet, of zijn bewindslieden en de vrijheid behoud naar hartelust te schieten, heeft hij nog een groot voordeel. Inhoudelijk kan hij vanuit de oppositie het kabinet zowel rechts als links inhalen. Rechts door zijn oude wijsheden over de islam te verkondigen en links door het over de zorg, de AOW-leeftijd en ouderen te hebben.
Gisteren mocht Nostradamus De Hond even weer Nu.nl kietelen met zijn rondje peilingen. Een nogal curieuze bedoening, om tijdens een periode waarin vooral veel onderhandeld en weinig geponeerd wordt, het stemgedrag met een muisklik te duiden. En natuurlijk zien we weer verschuivingen: PVV loopt weer op kop, PvdA zakt weg, CDA dondert nog verder in elkaar. De peilingen worden weer gebruikt als inspiratie voor hernieuwde strategieën binnen partijen, het electoraat reageert daar weer op, en zo blijft dat perpetuum mobile van populisme rondmaaien. Dezelfde dag onderzocht De Hond of enkele politieke partijen niet samengevoegd zouden moeten worden. Volgens de peiling vindt een groot deel van het electoraat van niet. Wat je vindt, moet je bij de politie brengen: maar ik vind van wél. Misschien moeten D66 en GroenLinks eerst maar een beginnetje maken.
In het verleden zijn ongetwijfeld meermaals al in gelagkamers en dromen de mogelijkheden verkend tot samenvoeging van progressieve partijen met een sociaal-liberale koers (GroenLinks, D66, een deel van de PvdA en een deel van de VVD en, gelet op de recente uitingen van Herman Wijffels, wellicht een flard van het CDA), maar fantaseren is niet genoeg (meer). En van samenwerking is tot nu verdacht weinig sprake. Moeten we het alleen hebben van een tegenbegroting? Nee. De losse splinters moeten tot een dikke stutbalk gevormd worden. Nu mogen we misschien fantaseren over PaarsPlus, maar ik meen me te herinneren dat Femke Halsema vóór de Tweede Kamerverkiezingen geen troef in handen had. PaarsPlus leek haar in één televisieuitzending van voor 9 juni (was dat Nova? Ik ben het kwijt) zelfs geen ‘logische stap’. En nu is het haar voorkeurscoalitie. Wat moet het electoraat daarmee?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
[qvdd]
De overgrote meerderheid van de fractie is positief over het onderhandelingsresultaat. De uitkomst van het congres zal echter zeer zwaar wegen bij de fractieleden die bezwaren hebben.
Aldus Maxime Verhagen, die nog geen witte rook uit de schoorsteen kon laten komen. Verhagen zal er alles aan doen om het dissidente geluid binnen de fractie en de partij zo monddood mogelijk te maken. Onderdeel daarvan is dat de leden slechts 1 minuut spreektijd krijgen op het congres.
Soms komt er uit het politieke spel iets boven water waarvan je niet begrijpt dat het net zo makkelijk weer onder het oppervlak van de voortkabbelende actualiteit verdwijnt.
Nadat Wilders begin september de stekker uit de formatie trok verklaarde Maxime Verhagen dat als volgt. Wilders had hem niet iets redelijks, of onredelijks gevraagd, nee, hij had hem iets onmogelijks gevraagd. Namelijk, of de CDA-dissidenten bij voorbaat akkoord konden gaan met het besluit van het CDA-congres over een aanstaand akkoord. Verhagen: “Een onmogelijke eis omdat […] het […] in tegenspraak is tot de grondwet waarin […] staat dat iedere volksvertegenwoordiger […] zonder last of ruggespraak gekozen is.”
Direct na die persconferentie deden er echter geruchten de ronde dat de CDA-top zelf de dissidenten die vraag had voorgelegd. De reconstructie van ’t NRC van vorig weekend, maakt wel duidelijk dat dat geen geruchten waren. Drie fragmenten:
Piet Hein Donner, CDA-minister van Sociale Zaken, moet het proces weer op gang krijgen. Op zijn ministerie ontvangt hij Klink, Koppejan en Ferrier. Weer weigert het drietal in te stemmen met een schriftelijke verklaring waarin ze op voorhand beloven dat ze de Kamer uitgaan als ze het oordeel van het CDA-congres niet volgen. […]
Maar bij voor- en tegenstanders van de dissidenten heeft de affaire diepe sporen getrokken. […] Het herhaalde aandringen van de partijtop op een schriftelijke verklaring van de dissidenten dat ze het CDA-congres blind zouden volgen, beschouwen ook sommige CDA’ers buiten de fractie als intimidatie.
Klink, Koppejan en Ferrier kunnen het nauwelijks geloven als Verhagen een voorstel overneemt van De Rouwe: de drie moeten verklaren dat ze zich vooraf neerleggen bij het oordeel van het CDA-congres óf hun Kamerzetel zullen opgeven. Niet alleen het CDA-reglement, ook de Grondwet staat dit soort constructies niet toe. […]
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Geen Job Cohen, geen Femke Halsema, geen Alexander Pechtold. Dat is goed voor Nederland, goed voor mijn partij en goed voor mijn kiezers.
Aldus dhr Wilders bij de aankondiging dat de PVC-coalitie tot een akkoord was gekomen gisterenavond. Wilders moet kennelijk de overgang nog maken van zijn oppositierol naar zijn gedoogrol. Met een kabinet aan de slag gaan, betekent zelf ergens voor zijn en niet tegen iets anders.
Wordt vast wennen als je zo lang bezig bent geweest alleen maar tegen te zijn. Het heet verantwoordelijkheid.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
