Nagekomen exclusieve voorpublicatie

Illustratie: Crachàt

Het gestommel in de gang haalde hem uit zijn concentratie. Al die tijd had zij in de stoel gezeten, Brecht de kans gevend de foto’s volledig in hemzelf op te nemen. Hij vervoegde zich tot haar en wachtte rustig af wat er komen zou. De deur werd vrij ruw geopend waarbij de dubbelganger haastig naar binnen viel. In zijn handen hield hij een tas waaruit hij een bundel papieren haalde die hij op de stoel legde. Brecht herkende zijn manuscript, maar het was helemaal volgeschreven met een rode pen. Hier en daar waren complete passages doorgestreept en sommige stukken waren voorzien van illustraties waaruit een soort gekte sprak. De dubbelganger pakte de stapel papier en nam ze mee naar de keuken waar hij ze uitspreidde in wasbak. Vervolgens pakte hij een doos lucifers uit een la en legde er een brandende lucifer bovenop. Het vatte meteen vlam, er ontstond zelfs een kleine steekvlam, maar het papier was al te snel weggesmeuld voordat het vuur van enige betekenis kon worden. Brecht zag de woorden uit zijn manuscript voor zijn ogen verdwijnen. De foto’s begreep hij nog wel, maar welk belang de dubbelganger bij het manuscript had, was hem onduidelijk. Of moesten alle tekenen die aan Brecht herinnerden worden uitgewist en was dit nog maar het begin? De dubbelganger wachtte totdat het vuur volledig was gedoofd. Hij haalde de resten uit de wasbak en gooide deze weg. De bak spoelde hij na met warm water. Vervolgens liep hij naar de slaapkamer en haalde daar een stuk touw van een paar meter vandaan. Deze legde hij uitgespreid voor zich op de vloer in de woonkamer. Hij haalde een systeemplaat uit het plafond en zette deze tegen de muur. De stoel zette hij opzij. Daar nam hij een longdrinkglas uit de kast, schonk deze voor de helft vol met wodka, deed er wat ijsblokjes bij en vulde de rest met cola. Daarna ging hij op de fauteuil zitten, ogenschijnlijk in rust maar uit de gelaatsuitdrukking kon Brecht opmaken dat deze slechts uiterlijke schijn betrof.

Illustratie: Crachàt

Ze overhandigde hem een wit vel papier waarop met houtskool een portret was getekend. Op de tekening was het gezicht van een man afgebeeld die een angstwekkende gelijkenis had met Brecht. Het gezicht was iets vadsiger en een beetje pokdalig, aan de onderkant zat een kleine onderkin en de rest van het gezicht was enigszins buiten proporties geraakt. Het haar was iets dunner en misschien ook wel grijzer, maar dat kon Brecht niet zien in de grijs-witte tekening. Verder had hij dezelfde hoge jukbeenderen, aan weerszijden van de mond twee scherp afgetekende rimpels die in een boog omhoog naar de neus liepen en een paar kleine littekens, verspreid over verschillende plaatsen in zijn gezicht. De ogen staarden hem licht melancholisch aan, de huid was ruw, de neus groot en de mond was afgetekend met een bovenlip die enigszins aan de dunne kant was. De man leek een paar jaar ouder te zijn dan hij.
“Waarom zou er iemand in de buurt zijn geweest toen ik werd vermoord?,” vroeg Brecht argwanend.
“Ik zei toch al eerder dat de meesten die hier rond lopen zich kapot vervelen. Hij was toevallig in de buurt op het tijdstip en zag deze man je woning verlaten. Hij is hem een tijdje gevolgd en heeft hem goed geobserveerd waardoor hij deze tekening heeft kunnen maken. Ook heeft hij zijn adres weten te achterhalen.”
“O.k., hij lijkt, maar wat zou hem bewegen om deze moord te plegen?”
“Het antwoord is even simpel als complex. We hebben hier te maken met een man die zichzelf als een zeer belangrijk individu ziet. Op een gegeven moment loopt hij over straat en ziet tot zijn grootste verbazing dat er een evenbeeld van hem rondloopt. Ondanks dat hij ervan overtuigd was dat hij uniek was, blijk jij te bestaan. Hij raakt hierdoor zodanig verstoord in zijn zelfbeeld dat hij nog maar een uitweg ziet; jij moet wijken voor zijn ego. Hij gaat je volgen, vindt uit waar je woont en schaduwt je op de spaarzame momenten dat je je huis verlaat. Bij dit alles gaat hij zeer voorzichtig te werk, je mag op geen enkele manier achter zijn bestaan komen. Hij bereidt zijn plan zorgvuldig voor en neemt de tijd om het ten uitvoer te brengen. De rest is een bekend verhaal.”
“Het is belangrijk dat we hem vanavond gaan opzoeken. Je zult de mogelijkheid krijgen om hem te benaderen en erachter te komen wat voor man hij is. Hij is er rond een uur of acht dan worden wij ongeveer daar verwacht.”
“En waar haal jij al die wijsheid vandaan?” vroeg Brecht die zijn cynisme nauwelijks wist te verhullen.
“Vertrouw me nu maar,” antwoordde ze, “dat is op dit moment het belangrijkste.”

Illustratie: Crachàt

De emotionele ontlading die Brecht verwachtte bleef uit. Zijn ouders bleven rustig op de bank zitten en keken om zich heen naar de staat van het appartement. Brecht kende dit, als het op onderhoud aankwam dan was het bij zijn ouders altijd helemaal in orde en hij zag hun enigszins misprijzende blikken langs de muur gaan die al jaren niet meer geverfd was en gelig was geworden door de aanslag van sigarettenrook. Maar dat kon hem allemaal niets schelen. Lijdzaam moest hij toekijken hoe zijn ouders gelaten waren onder het nieuws van de laatste paar uur en zelfs opgelucht leken te zijn met de tijding. Het was het laatste dat hij had verwacht.

‘Wat doen we nu met de begrafenis?’, vroeg de moeder aan de vader.
‘Ongeacht wat de rechercheur vandaag te weten komt, laten we de begrafenis toch over drie dagen plaatsvinden. Het vormt slechts een formaliteit in besloten kring, dus we hoeven ook niemand uit te nodigen voor de begrafenis. Wat doet het er dan toe of het een echt lijk is, of niet? Er is al genoeg verloren geraakt, we kunnen dit maar beter zo snel mogelijk achter de rug hebben.’
De moeder knikte instemmend. Ze omhelsden elkaar even kort waarna ze op zoek gingen naar tastbare herinneringen. Brecht sloeg het allemaal gade vanaf de zijkant. Na een tijdje hoorde hij zijn moeder vanuit de slaapkamer: ‘Zou hij al zijn foto’s weg hebben gedaan?’
‘Maakte hij die dan?’, antwoordde zijn vader hierop.
‘Naturlijk wel, hij had hele series van zijn vakanties in Zuid-Amerika, van een jaar of vijf geleden.’
‘Oh ja, natuurlijk, het lijkt me sterk dat hij die weg heeft gedaan. Misschien heeft hij ze naar zolder gebracht.
Brecht liep nadat hij dit gehoord had haastig de slaapkamer binnen. De deurtjes van zijn commode stonden open, maar nergens waren de mapjes en de zilveren metalen doos waarin hij zijn foto’s bewaarde te bekennen. Hij draaide zich direct om en keek naar zijn moeder die onverstoorbaar verder ging met het doorzoeken van zijn boekenkast.