Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Sightseeing Kabul
In de droge tijd onderscheidt Kaboel zich qua kleur niet van de bergen eromheen: stoffig kaki. We landen met een UN-vliegtuig tussen de ISAF-vliegtuigen en de rijen oude legerhelicopters. Bij immigrations vallen de plafondplaten bijna naar beneden maar aan de muur naast ons blinken de billboards voor mobieltjes, banken en hotels.
Het blijkt karakteristiek voor de stad. Halve krottenwijken staan er naast luxueuze winkelcentra. Er wordt stevig gebouwd. De stad kruipt langzaam omhoog op de steile hellingen van de bergen eromheen. Daar bouwen de gewone Afghanen hun huizen. De rijken pakken het anders aan. In de vruchtbare Shomali-vallei schuift de grens van de bebouwing elk jaar een paar kilometer op. En het zijn niet de minste gebouwen die nu in de vallei gebouwd worden. De ene na de andere commandant/krijgsheer pronkt er met enorme huizen, gefinancierd van de winst op de verkoop van niet-helemaal-legaal-verkregen grond. Langs de pas geasfalteerde weg verrijzen winkels van Europese allure. In de verte blinken verwachtingsvol electriciteitsmasten: die moeten stroom gaan leveren vanuit Tadjikistan. Elke week worden er een paar nieuwe restaurants geopend. Kaboel zal spoedig een Aziatische stad worden als alle andere.
Daarin laat men zich niet weerhouden door het veiligheidsprobleem. Amerikaanse zakenmensen en pers rijden rond in gepantserde auto’s. Ambassades herken je niet aan de vrolijk wapperende vlag aan de gevel,want die zie je niet eens. Enorme slagbomen,veiligheidssluizen, zandzakken, prikkeldraad, betonblokken en wachthuisjes bovenop de hoeken van de muren geven de ambassade- compounds het uiterlijk van een modern kasteel. Hetzelfde geldt voor de UN- en ISAF-compounds. Hoe hoger de muur en hoe meer betonblokken en zoeklichten, hoe hoger de status. Alleen de Turkse ambassade heeft de moeite genomen om de muur met een paar toeristische posters te behangen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Indonesië zet Maleisië in de rook
Bosbranden Indonesië roken Maleisiërs uit.
Satellietfoto’s: Smeulend Sumatra en Brandend Borneo
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Bosbranden zetten Maleisië in de rook
Bosbranden Indonesië roken Maleisiërs uit
Satellietfoto’s: Smeulend Sumatra / Brandend Borneo
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.