De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland. Het idee ligt zó voor de hand, dat een van de grootste concurrenten van de Wright Brothers er al één probeerde te bouwen en volgens de toekomstvoorspellers uit het verleden had 'ie er al lang moeten zijn: de vliegende auto. Waarom rijden we nu dan nog steeds op en neer naar het vliegveld in onze standaard autootjes als we het luchtruim in willen? Elke dag vragen miljoenen jongetjes wereldwijd zich af waarom er niet iemand die vliegende auto ontwerpt en wachten ze tot ze groot zijn zodat ze het dan maar zelf kunnen uitvinden. En pogingen daartoe worden zoals gezegd al sinds het begin van de vorige eeuw ondernomen. Zo was daar naast de Wright Brothers rivaal Glenn Curtis ook ene Henry Ford, geen kleintje in de autowereld, die een kleine vliegende auto, genaamd de "sky flivver" wilde bouwen. Na twee jaar en een omgekomen testpiloot hing hij zijn plan in de wilgen.
66 mensen (meestal) nietsvermoedend in hun auto gefotografeerd. Apart.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Vorige week was even in het nieuws dat minister Eurlings een campagne startte voor het hebben van een veiligheidshamer in elke auto. Dit voor het geval de auto te water gaat en de elektrische ramen niet meer open willen. Kon ik me iets bij voorstellen, heb me dat ook wel eens afgevraagd. Maar het ging weer voorbij.
Tot ik vandaag in de stroom kamerstukken de brief van Eurlings voorbij zag komen. En toen ben ik er toch maar even ingedoken. Want is dit nou echt een probleem dat om aandacht schreeuwt.
Dus eerst maar getallen zoeken. In de periode 1997-2000 ging het om jaarlijks zo’n 33 verdrinkingsdoden. Maar het aantal verkeersslachtoffers is na 2000 stevig gedaald, dus ga ik maar even uit van een stuk of 25 per jaar.
Als je de factsheet goed leest, kom je tot de conclusie dat lang niet al die 25 mensen verdronken zijn omdat ze het raam niet open kregen. Vaak is er sprake van ernstig letsel voordat ze te water gaan bijvoorbeeld. Misschien waren die mensen niet in staat meer om überhaupt iets te doen. Verder heb je nog de categorie dronkenlappen (veelvoorkomende oorzaak voor het te water raken). Die waren misschien ook al ver heen en wisten niet wat te doen.
Laten we dus gemakshalve even uitgaan van 10 doden per jaar die op zich nog wel in staat waren geweest om het raam te openen, maar waar het om de een of andere reden niet lukte.
Ik heb nergens gegevens kunnen vinden waaruit blijkt in hoeveel van die gevallen de ramen niet opengingen omdat ze weigerden i.v.m. elektrisch of elektronisch falen.
En als we de brief van Eurlings goed lezen staat er in het volgende in:
“Uit het onderzoek blijkt dat in de meeste gevallen elektrische raambedieningen na het te water raken niet meer betrouwbaar zijn terwijl zijramen de meest geschikte ontsnappingsweg zijn. Elektrische deurbedieningen blijken minder vaak onbetrouwbaar te worden, maar via de deuren kan men niet goed ontsnappen.”
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.