Hieronder volgt een gastbijdrage van Jaap de Goede, dit artikel verscheen ook op zijn eigen blog. Het adoptie-zusje van ons buurjongetje is vervroegd over komen vliegen, uit Haïti. Vanwege de aardbeving. Zo komt de ramp wel heel dichtbij. De hele buurt leeft een beetje extra mee. Dus natuurlijk geven we ook wat geld, voor het tehuis waar het zusje vandaan komt. Voor Haïti. Maar ik verbaas me ook. Want waarom helpen we Haïti nu pas echt? Overal in de wereld doen mensen mee met geld geven, hulp sturen, geld inzamelen. Natuurlijk willen we die arme mensen in Haïti helpen. Nederland alleen al gaf honderd miljoen, zestig van de TV-inzameling, en nog eens ruim veertig van Koenders. Bij elkaar bijna een tientje per volwassen Nederlander. En ons land zamelt heus niet als enige in. Wereldwijd zitten we op vele honderden miljoenen, misschien al over het miljard. Daar mogen we trots op zijn. Want voor zo'n land als Haïti is een miljard heel veel. Zes miljoen Haïtianen “verdienen” bij elkaar namelijk maar vijf miljard euro in een jaar. Een miljard is ongeveer zoveel als zij in totaal in een jaar importeren aan goederen uit het buitenland. Voornamelijk aan steeds weer duurdere olie. En de honderd miljoen uit Nederland is al bijna het hele tekort op hun jaarlijkse betalingsbalans. Het tientje van de gemiddelde Nederlander is al een week inkomen voor de 80% Haïtianen die leven onder de armoedegrens.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“De inkadering is verkeerd” klaagt Kees Hudig op Globalinfo over de bijeenkomst die vanavond wordt gehouden in de Rode Hoed in Amsterdam. In het debat ‘Zijn bedrijven betere armoedebestrijders?’ staat de theorie ‘De Zeven Gewoonten van zeer succesvolle bedrijven’ van bedrijfsgoeroe Stephen Covey centraal. Wat zijn de zeven gewoonten van bedrijven die heel succesvol zijn in het scheppen van welvaart in arme landen? Als aankeiler voor de bijeenkomst publiceerden OneWorld en OnzeWereld een artikel met zeven voorbeelden van multinationals die door te doen waar ze goed in zijn tegelijk armoede bestrijden in de Derde Wereld. De stelling boven het artikel luidt: “De tijd dat we ontwikkelingslanden hulp boden met geld van ngo’s is voorbij. Ontwikkelingslanden worden nu gezien als economische uitdaging, waar bedrijven samen met overheden en ngo’s economische groei tot stand kunnen brengen. En dat is de oplossing voor armoedebestrijding”.
De andersglobalisten-site Globalinfo is niet te spreken over deze aanpak. In zijn artikel wijst op Globalinfo Hudig op de gelikte greenwash waarmee bedrijven tegenwoordig ngo’s inpakken.
Hij vreest dat tijdens het debat de bedrijven niet het vuur aan de schenen gelegd kan worden. “Door alleen in te zoomen op een leuke praktijk van een multinational, zal die er altijd goed vanaf komen en valt er eigenlijk ook niets meer te debatteren”. Nu ontwikkelingshulp door de overheid ter discussie staat worden de bedrijven te gretig omarmt als heilige graal voor armoedebestrijding stelt Hudig. Terwijl diezelfde bedrijven toch ook zoveel slechts doen in ontwikkelingslanden: “Tegelijkertijd staat Unilever bekend als een van de meest genadeloze transnationale bedrijven als het gaat om het veroveren van lokale markten, en mankeert er natuurlijk van alles aan de productie van de grondstoffen die gebruikt worden”. Het lijkt erop dat Globalinfo liever helemaal geen rol voor bedrijven in armoedebestrijding ziet? Dit is weer een inkadering van het debat waar de organisatoren het niet mee eens zullen zijn.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.