Een maand geleden startte Hillary Clinton haar presidentscampagne met een filmpje “Getting Started“. In het filmpje komen verschillende mensen aan het woord die met een nieuw project starten: moeders die hun kinderen naar school toe sturen, twee broers die in het Spaans aankondigen een bedrijf te starten, een koppel dat een kind verwacht, een meisje dat solliciteert, twee mannen die gaan trouwen. En dan kondigt Clinton aan president te willen worden. Het filmpje is een soort Bennetton reclame. Alle verschillende groepen die in Amerika leven, worden getoond: blank en zwart, aziatisch en hispanic, man en vrouw, jong en oud, homo en hetero. Dat moment dat twee mannen elkaar de hand geven en zeggen te gaan trouwen in een campagnefilmpje van een Amerikaanse presidentskandidaat raakt me iedere keer weer. Anderhalf decennium geleden zei Hillary Clinton zelf nog “het huwelijk is tussen een man en een vrouw“. De ontwikkeling gaat razend snel, niet alleen bij de Clintons. Het aantal Amerikaanse staten het homo-huwelijk heeft gelegaliseerd groeit snel. Ook in Europa: op 22 mei sprak een ruime meerderheid van de Ieren zich in een referendum uit voor het homo-huwelijk; de premier van het oerconservatieve Luxemburg trouwt met zijn vriend. Dat is hoopvol, toch?
NIEUWS - Ted Cruz, de 44-jarige Republikeinse senator uit Texas, geassocieerd met de Tea Party, heeft aangekondigd in 2016 voor het presidentschap te gaan.
Update 13:31: Hierdoor kondigt zich natuurlijk ook iets anders aan, namelijk de vraag hoe om te gaan met presidentskandidaten die klimaatverandering ontkennen. Mediacriticus en professor journalistiek Jay Rosen ziet vier strategieën voor journalisten:
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
ANALYSE - Bij de recente midterm election in de VS behaalden de Republikeinen een enorme overwinning. Wat betekent dat voor 2016? Vanavond het tweede deel in een tweeluik. Lees het eerste deel hier.
Door de pavlovreactie van de Republikeinen op Obama’s immigratievoorstel heeft Hillary Clinton al de eerste slag gewonnen om de sympathie van minderheden in het algemeen en van Latinokiezers in het bijzonder. Clinton maakte het zichzelf heel makkelijk door meteen Obama’s maatregel te omarmen. De Republikeinen kunnen het terugwinnen van Latinokiezers nu al op hun buik schrijven, ze hebben wederom terrein verloren waardoor een electorale meerderheidscoalitie er voorlopig niet inzit.
Hillary kan campagne voeren tegen dat rabiate en impopulaire Republikeinse Congres. De Republikeinen kunnen daarentegen campagne voeren tegen Hillary als Obama’s derde termijn. Historisch gezien zijn de kansen van een regerende partij op een derde termijn erg gering. De laatste keer dat dat voorkwam was in 1988 met Bush 41 als Reagans derde termijn.
Bovendien: in al haar 69 jaar heeft Hillary Clinton pas één keer een verkiezing gewonnen, zodat ze ook geen geweldige staat van dienst heeft. Haar ideologisch profiel is nogal flets en het ontbreekt haar aan een geloofwaardige agenda. Hillary is tegenwoordig de neoconservatieve havik in de Democratische partij en de favoriete kandidaat van Wall Street. De energie in haar partij ligt links van haar en dat is meteen haar grootste probleem, zeker als ze geen serieuze tegenstand krijgt in de eigen partij bij de primaries.
De Republikeinen zullen deze campagnestrijd met de Democraten wederom met een achterstand moeten voeren vanwege de andere demografische samenstelling van het nationale electoraat die in het voordeel lijkt van de Democraten. De Republikeinen zullen met een kandidaat moeten komen die in electoraal opzicht aantrekkelijker is dan McCain in 2008 (te oud) en Romney (te elitair).
ANALYSE - Bij de recente midterm election in de VS behaalden de Republikeinen een enorme overwinning. Wat betekent dat voor 2016? Vanavond het eerste deel in een tweeluik.
Drie weken geleden heeft de Democratische Partij van President Obama een ongelofelijk pak slaag gekregen van de kiezer tijdens de Midtermverkiezingen. De Republikeinen wonnen niet alleen in de rode staten, waar Obama verloor in 2012, maar ze wonnen ook belangrijke gouverneursraces in een aantal swing states, die in 2012 en 2008 wel naar Obama gingen, en in Democratische bolwerken zoals Massachussets, Wisconsin, Maryland, Illinios, Maine, Michigan.
Het meest illustratieve aan dinsdagavond was wel de overwinning van de ultraconservatieve Joni Ernst, favoriet van de rechts-populistische Tea Party beweging, in swing state Iowa, waar 40% van het electoraat onafhankelijk is. Zelfs in de Democratische counties deed Ernst het beter tegen haar Democratische tegenstander dan Romney tegen Obama in 2012. Ze won met een behoorlijke marge van 8,5%.
De overwinning van de Republikeinen was nog groter dan verwacht. De peilingen zaten er helemaal naast, de electorale steun voor de Republikeinen is flink onderschat door de peilingen. In de nabeschouwingen over de Midtermverkiezingen werd gesproken over een Republikeinse wave.
Eigenlijk was de Republikeinse herovering van de senaat een herkansing van de Tea Party Tidal Wave uit 2010, toen onder invloed van de opkomst van de Tea Party de Republikeinen de meerderheid in het Huis van Afgevaardigden heroverden op de Democraten door maar liefst 63 zetels terug te winnen. Deze radicaal-conservatieve bestorming stokte echter in de senaat doordat een aantal radicale kandidaten van de Tea Party onverkiesbaar waren. Nu hadden de Republikeinen nog steeds zeer conservatieven kandidaten voor de senaat maar deze waren wel verkiesbaar zelfs in swing states als Iowa.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.