Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Closing Time | Terry Allen, Vader van de Alt-Country
Eigenlijk was de Amerikaanse countryzanger Terry Allen een beeldend kunstenaar. Muziek maken deed hij erbij. Zijn concept-album Juarez begon als muzikale omlijsting bij een expositie van zijn schilderijen en sculpturen.
Inmiddels wordt hij echter beschouwd als een pionier op het gebied van de alternatieve country.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Closing Time | The Trials of Harrison Hayes
The Willard Grant Conspiracy echt, een wereldband. Ze raakten iets bij mij. Ik heb hier al vaker over hen geschreven: dat je nooit dezelfde band op het podium aantrof als je een kaartje had gekocht. Dan waren ze met hun twaalven, dan stonden ze met maar zes muzikanten op het podium. Dan hadden ze weer een gastzangeres uit hun voorprogramma die met hen meezong. Dan deden ze weer iets helemaal akoestisch. Dan brachten ze een lief liedje uit hun repertoire in een rockversie. Robert Fisher was de centrale man in het geheel. Hij was de zanger en hij was ook niet echt over het hoofd te zien: groot, rijzig, baardig, met een bril. En wat een stem had hij. Hij overleed veel te vroeg.
Closing Time | Phoenix (live)
Ik zat aan de keukentafel en uit de speakertjes van mijn laptop klonk de nieuwe plaat van Big Red Machine, om precies te zijn, het nummer Phoenix. ‘Mooi he’, zei ik tegen M. M. luisterde even, haalde haar schouders op en zei ‘ik vind het maar een saai nummer.’
Big Red Machine heeft dus een tweede plaat uit waar de meningen kennelijk over verschillen.
Closing Time | Blue
Je hebt zingen, je hebt samenzang, je hebt close harmony, en er is kwelen. En dat is wat The Jayhawks hier doen in deze song. Bestaat er eigenlijk een neutraal gebruik van het begrip kwelen? Want zo bedoel ik het eigenlijk nu. Want wat doen ze dat mooi. En hup, daar glijden die stemmen weer gezamenlijk de hoogte in, op naar die uithaal: bluehuehuehuehuehue, jank dat verdriet en die eenzaamheid er maar uit mannen, geef het een stem.
Closing Time | Christmas In Nevada
Het is niet dat ik het gepland had. Of dat ik een mega fan was, maar op de een of andere manier is The Willard Grant Conspiracy de band die ik het vaakst live heb zien optreden. Daar moet wel een kanttekening bij…
Elke keer als ik The Willard Grant Conspiracy zag optreden, zag ik een andere band op het podium. Dan stonden ze met z’n tienen op het podium, de keer daarna met z’n zessen. Dan improviseerden ze weer met een zangeres uit het voorprogramma, of hadden ze snel hun repertoire gerepeteerd met een plaatselijke gitarist die dan ukelele speelde. En de ene keer overrompelden ze de zaal met een Velvet Underground achtige muur van geluid, om de keer daarna een café-setting muisstil te krijgen met akoestische versies van hun liedjes. Liedjes klonken dus ook nooit hetzelfde bij hen. Wat een band. Maar er was een vaste constante: Robert Fischer. Een machtige verschijning. En dan niet alleen zijn bariton, maar ook zijn omvang, zijn baard en bril. Robert Fischer overleed in 2017.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.