Tim Burton die Alice in Wonderland verfilmt. Klinkt als een match made in heaven. De gothische esthetiek die we kennen uit films als Sleepy Hollow, zijn Batman-films, Sweeney Todd en Edward Scissorhands is perfect om het legendarische boek van Lewis Caroll tot leven te wekken. Maar het was niks. Het zag er schitterend uit, maar meer liefs kan ik er niet over zeggen. Om redenen die mij niet geheel duidelijk waren, had men besloten om de film dertien jaar later te laten afspelen, op de dag dat Alice zich gaat verloven met een man die ze niet zo heel leuk vindt. Dertien jaar nadat ze voor het eerst droomde dat ze in een konijnenhol viel en in Wonderland terechtkwam, rent ze weer een konijn achterna en valt ze weer in een konijnenhol en komt ze weer in Wonderland terecht waar de blauwe rups en de Mad Hatter en de Maartse Haas en weet ik veel wie allemaal weer allerhande rare gesprekken met haar hebben. Ze hebben al die tijd op haar gewacht om verlost te worden van de wrede Hartenkoningin die van iedereen het hoofd eraf wil. Er gebeuren de nodige vreemde dingen en alles heeft z’n eigen logica, maar uiteindelijk heeft het evenveel om het lijf als, wat zal ik eens zeggen, Matthijs van Nieuwkerk die naakt voor de spiegel zijn vetrolletjes checkt. Halverwege de film herinnerde ik me trouwens weer dat het boek mij ook maar matig kon boeien.
“Well! I’ve often seen a cat without a grin,” thought Alice; “but a grin without a cat! It’s the most curious thing I ever saw in my life!”
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.