De schijnveiligheid van Alberto Stegeman

Helaas moeten we constateren dat we in een land, nee, wereld leven waar veiligheid boven alles gaat. Elk mogelijk nieuw gevaar kan rekenen op een pavlov-reactie van meer controles en meer repressie, en daardoor minder vrijheid voor mensen die geen kwaad in de zin hebben. Daarbij lijkt niets doen voor de overheid dodelijk, dus doet de overheid maar iets, of het nu werkt of niet. Tegelijkertijd weten we dat geen enkele plek waar duizenden, zo niet tienduizenden mensen per dag komen 100% veilig te maken is. Mensen die echt kwaad willen vinden altijd wel een gaatje in het systeem. De persoon in Nederland die dat gegeven tot op het bot uitbuit is Alberto Stegeman. De beste man heeft er hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat de veiligheidsmaatregelen op Schiphol nu twee keer zijn verscherpt. De laatste keer deze week, toen hij aantoonde dat je op Schiphol achter de douane een fles drank kon kopen, en deze mee naar huis kon nemen. Tot dusver niets opvallends, maar hij hervulde de fles met - potentieel - een vloeibaar explosief, kwam terug en rekende de fles opnieuw af. Waarna deze netjes weer werd ingesealed. Op deze manier kon hij de fles zonder problemen weer door de douane loodsen, waarna hij willekeurig welk vliegtuig had kunnen opblazen. Joh! Een veiligheidslek op Schiphol! Gemiddeld 100.000 mensen brengen dagelijks een bezoek aan die luchthaven. Je kan je programma waarschijnlijk wekelijks vullen met veiligheids-issues daar. Net als in het Erasmus MC, overigens. Het verontrustende van zijn onthullingen is niet dat hij de zwakke punten vindt, maar dat hij deze tot in de eeuwigheid zal vinden, net als een potentiële terrorist. En elke keer dat hij zo'n zwakke plek vindt zal de reactie zijn dat lek te dichten door middel van extra regelgeving. Niets doen is namelijk geen optie. En elke keer dat dat gebeurt ruilen we weer wat vrijheid in voor veiligheid. Sterker nog, we ruilen vrijheid in voor niets. Want veiliger wordt het er niet op, het probleem verplaatst zich gewoon. Stegeman is onderdeel van de kwaal, niet van de oplossing.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.